اوایل سال 1402 گزارش مرگ دختر 20 ساله ای به پلیس اعلام شد. وقتی مأموران به محل حادثه رفتند بررسی های اولیه نشان می داد که خواستگار 22 ساله اش او را با طناب خفه کرده است.

به گزارش ایران، پدر مقتول در توضیح ماجرا گفت: روز حادثه مسعود به خانه ما آمد و با دخترم برای صحبت به طبقه بالا رفتند. من چند دقیقه ای برای انجام کاری پایین رفتم اما وقتی برگشتم دیدم مسعود با یک طناب که دور دستانش پیچیده بازی می کند. دخترم هم روی زمین افتاده بود و نفس نمی کشید که پلیس را در جریان قرار دادم.

با تکمیل تحقیقات پرونده برای رسیدگی به شعبه 10 دادگاه کیفری یک استان تهران فرستاده شد اما پیش از رسیدگی به پرونده پدر مقتول با حضور در دادسرا خواستار دیه دخترش شد.

در ابتدای جلسه قضات از پدر مقتول به عنوان تنها ولی دم پرونده خواستند تا بار دیگر خواسته اش را مطرح کند که وی به جایگاه رفت و گفت: من دو پسر و یک دخترم را از دست دادم و دیگر نمی خواهم کسی بمیرد. به همین خاطر تمایلی به اجرای حکم قصاص ندارم و درخواست دریافت دیه دارم.

پس از آن متهم به جایگاه رفت و گفت: من مژگان را دوست داشتم و می خواستیم باهم ازدواج کنیم. اما چون هردو ما مواد مصرف می کردیم به این نتیجه رسیده بودیم که دیگر ادامه زندگی ممکن نیست و باید خودکشی کنیم. از آنجا که به هم علاقه مند بودیم قرار گذاشتیم که هردو باهم به زندگی مان خاتمه دهیم. روز حادثه من به خانه آن ها رفتم. مژگان هرویین مصرف کرد و من هم شیشه. بعد طناب برداشتیم و دور گردن مان پیچیدیم اما مژگان نتوانست خودش را خفه کند. قرار شد اول من او را خفه کنم و بعد خودم را. من او را کشتم اما وقتی نوبت به خودم رسید از حال رفتم و نتوانستم طناب را کامل بکشم وقتی به هوش آمدم دیدم پلیس بالای سرم است.

در این هنگام پدر مقتول به قضات گفت: وقتی من وارد اتاق شدم مسعود دخترم را کشته و خودش هم خونسرد نشسته بود و با طناب بازی می کرد. او اصلاً قصدی برای کشتن خودش نداشت.

قاضی از متهم پرسید: شما کی بیهوش شدید؟

متهم گفت: من شیشه مصرف کرده بودم و در حال خودم نبودم. اصلاً چیزی یادم نمی آید. از خانواده اش می خواهم تا من را ببخشند. من همه تلاشم را می کنم تا اشتباهم را جبران کنم.