یک پژوهشگر مستقل کانادایی در یک کشف کاملاً تصادفی سیگنال های بیش از 170 ماهواره استارشیلد را شناسایی کرد که در جهتی اشتباه، در باندی اشتباه، و بدون هیچ هماهنگی بین المللی به زمین فرستاده می شوند.

اساساً باند فرکانسی 2025 2110 مگاهرتز طبق مقررات جهانی ITU یک باند uplink است. یعنی در این فرکانس باید از زمین به فضا پیام فرستاد، نه برعکس. اما 170 ماهواره استارشیلد دقیقاً در همین باند مشغول ارسال سیگنال های قدرتمند به سطح زمین هستند. کاری که حداقل در تئوری می تواند برای دریافت کننده های ماهواره ای ناسا، NOAA و حتی شبکه های خبری تلویزیونی مزاحمت ایجاد کند.

با وجود این، هیچ شکایت رسمی از تداخل گزارش نشده است. و همین بی سر و صدایی است که موضوع را پیچیده تر می کند.

اسکات تیلی، مهندس تکنولوژی و رادیو اخترشناس آماتور، هنگام کار روی پروژه ای دیگر به شکل اتفاقی آنتن و باند اشتباهی را تنظیم کرد و ناگهان با سیگنال هایی روبه رو شد که اصلاً نباید آنجا باشند. پس از شناسایی الگوی داپلر و مقایسه با داده های مداری که گروهی از ردیابان آماتور جمع آوری کرده اند، مشخص شد که فرستنده های ناشناس، متعلق به ماهواره های استارشیلد هستند.

تا امروز، 171 ماهواره از 193 ماهواره شناخته شده منظومه ماهواره ای استارشیلد چنین سیگنال هایی می فرستند.

قدرت سیگنال ها آن قدر زیاد است که حتی یک ایستگاه کوچک خانگی هم قادر به دریافت آن هاست و این پرسش را مطرح می کند که مقصود واقعی این ارتباط چیست؟ آیا این یک سامانه عملیاتی مخفی است؟ یا از بخش های ثانویه ای استفاده می کند که به طور عمومی اعلام نشده اند؟

این باند برای ناسا و NOAA حیاتی است. این سازمان ها از آن برای فرمان دهی و کنترل مأموریت های فضایی، ارتباط با ماهواره های هواشناسی، تلسکوپ های فضایی و مجموعه ای از سیستم های علمی استفاده می کنند. هرگونه ارسال ناخواسته از فضا به زمین، در تئوری می تواند سیگنال های زمینی را که به ماهواره ها فرستاده می شود، تحت الشعاع قرار دهد.

تیلی هشدار می دهد که حتی اگر امروز تداخلی رخ نداده باشد، اصل ماجرا رعایت نشدن شفافیت و اصول هماهنگی طیفی بین المللی است. اصولی که برای جلوگیری از هرج ومرج در فضا طراحی شده اند.

کارشناسان طیف رادیویی احتمال می دهند که NRO و NTIA در آمریکا در سکوت کامل این ارسال ها را تأیید کرده اند. بسیاری از تصمیم ها درباره طیف مربوط به سامانه های امنیت ملی هرگز علنی نمی شوند.

اما مشکل از جایی شروع می شود که این منظومه ماهواره ای جهانی است. سیگنال های استارشیلد فقط روی آمریکا و کانادا نیست. احتمالاً همان الگو در اروپا، آسیا یا هر جای دیگر دنیا هم وجود دارد. طبق قوانین ITU، این موضوع باید به طور رسمی با کشورهای دیگر هماهنگ شود اما هیچ نشانه ای از چنین هماهنگی وجود ندارد.

دقیقا همین نکته باعث می شود بسیاری این سؤال را مطرح کنند که این سامانه سری سیگنال هایی ارسال می کند که ماهیت آن ها اعلام نشده و حتی در جهت اشتباه است؟

تیلی بر این باور است که ساختار پایدار، قوی و تکرارشونده سیگنال ها می تواند پتانسیل استفاده برای کاربردهای PNT (موقعیت، ناوبری و زمان بندی) را فراهم کند. این لزوماً به معنای طراحی عمدی نیست، اما نشان می دهد که این شبکه می تواند به صورت فرصت طلبانه به چنین کاربردهایی چه برای نیروهای “دوست” در مناطق مناقشه، چه برای بازیگران ثالث خدمت کند.

در نهایت، اصل ماجرا فقط یک سیگنال اشتباه نیست. مسئله این است که وقتی صورت حساب های رسمی، توضیح روشن نمی دهند... وقتی هماهنگی بین المللی انجام نشده... و وقتی 171 ماهواره چیزی را ارسال می کنند که نباید بکنند... دقیقاً چه چیزی در فضا در حال وقوع است؟

کسی جواب روشن نمی دهد و شاید همین سکوت، بزرگ ترین پیام ماجرا باشد.