نامزدهای امسال اسکار با شکستن قواعد گذشته، نگاه تازه ای به رقابت بهترین فیلم دارند و فیلم های ترسناک، موزیکال ها و دنباله ها می توانند پیشتاز باشند.

به گزارش ایسنا، روزی روزگاری در هالیوود، برداشت مشخصی از آنچه یک فیلم را به فیلم برنده اسکار تبدیل می کرد وجود داشت. این اصطلاح اغلب به فیلم هایی اطلاق می شد که می خواستند جدی و باشکوه به نظر برسند؛ آثاری پرزرق وبرق از استودیوها که با پرداختن به موضوعات سنگین، خود را درخور عنوان بهترین فیلم جلوه می دادند.

اما در سال های اخیر، تعریف فیلم اسکاری بارها دگرگون شده است. دهه ها پیش، کمتر کسی تصور می کرد یک فیلم عاشقانه و فانتزی درباره عشق میان یک زن و موجودی دریایی بتواند بر آثار تاریخی استیون اسپیلبرگ، کریستوفر نولان و پل توماس اندرسن غلبه کند؛ اما همین اتفاق در سال 2018 با پیروزی فیلم شکل آب رخ داد.

در طول تاریخ، همیشه دلایلی وجود داشت که چرا برخی فیلم ها شایسته برنده شدن نیستند؛ اما این دلایل یکی یکی در حال فروپاشی هستند. کافی است به دو سال پیش نگاه کنیم؛ زمانی که فیلم جسورانه و منحصربه فرد همه چیز همه جا به یک باره تقریبا تمام جوایز اسکار را درو کرد.

با وجود این تغییرات، هنوز هم برخی منتقدان به قواعد قدیمی چسبیده اند و با صداهای بلند می گویند چرا فلان فیلم نمی تواند نامزد یا برنده شود. در ادامه نگاهی می اندازیم به رایج ترین این استدلال ها و دلایل نقض شدنشان:

بیش از 90 سال این قاعده نانوشته پابرجا بود تا اینکه در سال 2020 فیلم انگل از بونگ جون هو همه را شگفت زده کرد و بر 1917 سام مندس پیروز شد. پیش از آن، تنها ببر خیزان، اژدهای پنهان در سال 2000 نزدیک به بردن این جایزه بود، اما در نهایت به گلادیاتور باخت.

اکنون، این روند به نفع مجموعه ای از فیلم های غیرانگلیسی زبان امسال تمام شده است؛ از جمله ارزش احساسی از نروژ، مامور مخفی از برزیل، یک اتفاق ساده از فرانسه و هیچ انتخاب دیگری نیست از کره جنوبی. مورد خاصی هم وجود دارد به نام موج نو ، فیلمی از ریچارد لینکلیتر که با وجود آمریکایی بودن کارگردان، عمدتاً به زبان فرانسه ساخته شده است.

تا امروز هیچ فیلم ترسناک کاملی جایزه بهترین فیلم را نبرده است؛ نخستین فیلم ترسناکی که نامزد شد، جن گیر در سال 1973 بود. معمولاً این نوع آثار تنها در بخش های چهره پردازی، طراحی صحنه یا فیلمنامه ی غیراقتباسی جایگاهی می یابند.

با این حال، امسال فیلم های ترسناک قدرتمندی در میدان هستند؛ از گناهکاران ساخته رایان کوگلر گرفته تا سلاح ها از زک کرگر و شاید بیش از همه فرانکشتاین ساخته گیلرمو دل تورو با بازی جیکوب الوردی شانس شکستن این قانون نانوشته را داشته باشد.

پدرخوانده 2 نخستین دنباله ای بود که برنده جایزه بهترین فیلم اسکار شد، اما فیلم قبلی اش هم همین جایزه را گرفته بود. تنها دنباله ای که بدون چنین پیشینه ای پیروز شد، بازگشت پادشاه در سال 2003 بود. امسال دنباله های پرقدرتی مانند آواتار: آتش و خاکستر و ویکد: برای همیشه می توانند این روند را بشکنند.

بازسازی ها نیز معمولاً موفق به کسب جایزه اصلی نمی شوند، اما استثناهایی چون رفتگان و کودا که بازسازی فیلم های غیرانگلیسی بودند، توانستند اسکار را ببرند. از این رو بوگونیا ساخته یورگوس لانتیموس که اقتباسی از فیلم کره ای نجات سیاره سبز است، می تواند شانس زیادی داشته باشد.

در دهه 1960، موزیکال ها پادشاهی می کردند؛ اشک ها و لبخندها ، بانوی زیبای من و داستان وست ساید همگی برنده شدند. اما از زمان شیکاگو در سال 2003، هیچ موزیکالی برنده بهترین فیلم نشده است.

امسال اما چند موزیکال قدرتمند در رقابت اند؛ از جمله اقتباس سینمایی تازه بوسه زن عنکبوتی ، موزیکال وصیت نامه آن لی با بازی آماندا سایفرید، و البته قسمت دوم ویکد .

گزارش ها حاکی از آن است که ویکد 2 حال وهوایی تیره تر و احساسی تر دارد، درست همان چیزی که آکادمی می پسندد.

هیچ قانون ثابتی وجود ندارد. هر سال پیش فرض ها فرو می ریزند و آمارها در برابر هنر رنگ می بازند. تنها ژانری که هنوز هرگز برنده بهترین فیلم نشده، انیمیشن است، اما با موفقیت گسترده شکارچیان شیطان کی پاپ ، شاید این پیش بینی هم به زودی تغییر کند