مهرداد خدیر در یادداشتی در روزنامه هم میهن نوشت: با این آرزو که هنگام انتشار این متن نمی از باران حال و هوا را تغییر داده و پیش بینی های هواشناسی محقق شده باشد، می توان به مقایسه سخنان آیت الله جوادی آملی با برخی از هم لباسان درباره رابطه باران و گناهان پرداخت. دیدگاه ها البته متفاوت و متنوع است.

از کسانی که معتقدند بارش باران تابع مقررات طبیعی و نظمی است که نباید تغییر و تبدیل آنها را از خداوند مطالبه کرد و به جای آن با هر وضعیت باید کنار آمد چراکه به تعبیر خواجه: خون خوری گر طلب روزیِ ننهاده کنی. در مقابل اما این باور وجود دارد که اهمیت و نقش باران در تمام شئون زندگی ما چنان است که طلب آن به منزله خواست روزیِ ننهاده ( روزیِ مقرر نشده و بیش از سهم و قسمت) نیست بلکه به مثابه مطالبه ضروری ترین لوازم حیات و زندگی است.

توصیه کنندگان اما به دعای 19 صحیفه سجادیه استناد می کنند که تاج البکایین و زین العابدین با زیباترین توصیفات بیان می کند: خدایا! ما را به باران سیراب کن و رحمتت را به باران پُرآب و فراوان بر ما گسترش بخش؛ از ابری که برای گیاه زیبای زمینت در تمام ناحیه ها و اطراف سوق داده شده و بر بندگانت با به بار آمدن و رسیدن میوه منّت گذار و سرزمین های مرده ات را با شکفتن شکوفه ها زنده کن و فرشتگان بزرگوار نویسنده ات را با فرستادن بارانی سودمند و پیوسته، از جانب خودت گواه گیر؛ بارانی که فراوانی و انبوهش وسیع و باریدنش بسیار تند و آمدنش سریع و زود باشد.

تا به آن باران، هر چه از زمین و گیاه مرده است، زنده کنی؛ و به سبب آن از دست رفته ها را بازگردانی؛ و آنچه از دل زمین آمدنی است، بیرون آری و از برکت آن باران، روزی ها را وسعت بخشی؛ از ابری انباشته، لذّت بخش، گوارا، فراگیر و غرّان که بارانش اندک نباشد و برقش نفریبد...

دکتر عبدالکریم سروش دعا را بر سه قِسم می داند: ستایش، نیایش و خواهش. بر این سیاق نیکوتر آن است که دعا بیشتر برای ستایش و نیایش خداوند باشد تا خواهش و طلب ولی چنان که اشاره شد امام سجاد هم به ستایش و نیایش بسنده نمی کرده و برای باران دست به دعا برمی داشته اگرچه توأم با ستایش و نیایش بوده است.

فارغ از این بحث اما نکته دیگری مد نظر است و آن همانا اشارتی است که در آغاز آمد. در گرماگرم سخنانی که دلیل کم بارشی و خشک سالی را بی حجابی زنان یا گناه و کفران نعمت می دانست و بیشتر ازبعضی تریبون ها بیان شده آیت الله جوادی آملی بحث دیگری را پیش کشیده و گفته است: گاهی مشکلات فرهنگی و قصور اجتماعی و گناه، زمینه رحمت را سلب می کند. در روایتی در کتاب وسایل روایتی از امام صادق آمده اگر چند گناه رسمی شد چند بلا هم نازل خواهد شد: اینکه دستگاه قضا آلوده و اهل رومیزی و زیرمیزی و شهادت دروغ و کتمان شهادت باشد.

زیرا زمین امروز می بیند و ضبط می کند و بعداً شهادت خواهد داد و زمین و آسمان می فهمند چه کسی زیرمیزی داد و چه کسی گرفت. اینکه فرمودند: توبه کنید، رجوع به خدا هست اما حقوق مردم با استغفرلله برطرف نمی شود و باید ادا شود؛ توبه هم باید با عجز باشد؛ خدایا تو فرمودی که وسیله ابتغاء کنید و ما فقر و بیچارگی را وسیله کردیم، لذا نگویید من فلان کار خیر را کردم و فلان بنا را ساختم زیرا این ها را خدا توفیق داده است.

موضع یا منظر متفاوت آقای جوادی آملی البته به مذاق برخی خاصه نماینده قم خوش ننشسته و این هم از شگفتی های روزگار است چون از نمایندگان قم بیش از دیگران انتظار می رود که از مراجع تبعیت کنند نه آن که به نقد سخنان ایشان بپردازند.

محمد منان رییسی نماینده قم گفته است: گویا ایشان هم مانند حقیر عمق شعار وفاق را درک نکرده و سپس ادامه داده: خدا همه ما را از سکوت در برابر پایمال شدن حق مردم در امان دارد.

جل الخالق! نقد او به سبب آن است که آیت الله تصریح کرده حق مردم باید ادا شود و نزول رحمت الهی را به جای آن که به پوشش زنان پیوند زند با احقاق حق مربوط دانسته یا از این فرصت به نیکویی بهره برده و این توصیه اخلاقی و انسانی را به میان آورده و مشخص نیست چرا نماینده قم برنتافته و به بحث وفاق ربط داده درحالی که از منظر همفکران او اتفاقاً وفاق رعایت شده و انتقادات از جانب دیگران بوده است؟

چه باران باریده باشد و چه نه توجه دادن آیت الله جوادی آملی به احقاق حق و رفع ستم و اقامه عدل بسی دل نشین تر از ربط دادن به نوع پوشش است چراکه بیم آن می رود به جای یکی از شقوق ستایش و نیایش و خواهش که اشاره شد نکوهش و سرزنش نشیند حال آن که دعا برای آن است که حال ما را نیکو گرداند و نه تنها طبیعت که نگاه ما را بشوید و پاکیزه گرداند و حس و حال توصیه آقای جوادی به آنچه در دعای 19 صحیفه سجادیه آمده نزدیک تر است تا طرح موضوعاتی که اثبات آن بر طرح کنندگان و مدعیان دشوار است و نامربوط ترین البته بحث وفاق است و شگفت آور این که از زبان نماینده قم بیان شود که شاید آیت الله را به یاد 20 سال پیش بیاندازد.

وقتی توصیه انتخاباتی او کرد و به کام برخی چنان تلخ نشست که تا مرز جسارت به او رفتند و این شگفتی باقی ماند که مرجع تقلید باید از درس آموزان جوان خود تبعیت کند یا آنان از او؟