تمام ساکنان این شهر در یک ساختمان زندگی و کار می کنند؛ جالب تر اینکه تمام فعالیت ها و تعاملات روزمره شان نیز در همان ساختمان 14 طبقه جریان دارد. این برج که در دوران جنگ سرد به عنوان پادگان ارتش ساخته شده بود، اکنون به یک مرکز خودکفا برای جامعه تبدیل شده و دارای واحد مسکونی، اداره پست، فروشگاه مواد غذایی، کلینیک پزشکی، کلیسا و حتی اداره پلیس است.

به گزارش روزیاتو، زندگی منحصربه فرد در ویتیِر، حس همبستگی میان ساکنان را تقویت کرده و نوعی سبک زندگی که ترکیبی از انزوا و ارتباط نزدیک با دیگران است را بوجود آورده؛ اما جذابیت ویتیر تنها به جامعه ویژه آن محدود نمی شود. تاریخ غنی و اهمیت استراتژیک این شهر به عنوان دروازه ای به طبیعت بکر آلاسکا نیز آن را متمایز ساخته است. داستان ویتیر با سرخ پوستان چوگاک آغاز می شود؛ مردمانی که از این منطقه به عنوان مسیری حیاتی برای دسترسی به خلیج ترن اِگِین بهره می بردند.

این گذرگاه طبیعی، آب های پرنس ویلیام ساوند را به قلب آلاسکا متصل می کرد و امکان تجارت و حمل ونقل را فراهم می ساخت. در میانه قرن بیستم، نقش ویتیر به طور چشمگیری تغییر کرد؛ در جریان جنگ جهانی دوم، ارتش ایالات متحده متوجه اهمیت استراتژیک این شهر شد.

شهر ویتیر که میان کوه ها قرار دارد و اغلب در مه و ابرها پنهان شده، در زمان جنگ به عنوان بندری تقریباً نامریی و ایده آل برای عملیات های نظامی به حساب می آمد. ساخت راه آهن فدرال در سال 1943 اهمیت این شهر را بیشتر کرد و امکان انتقال سریع بار، نیرو و تجهیزات را فراهم ساخت. دو سازه نمادین تاریخ جنگ ویتیر را تعریف می کنند: ساختمان بک نِر که اکنون متروکه است و زمانی به شهر زیر یک سقف مشهور بود، و برج های بِگیچ که همچنان پابرجا هستند و در اصل برای اسکان پرسنل نظامی ساخته شده بودند.

برج های بِگیچ حتی دارای اداره پست نیز هستند و فروشگاه مواد غذایی مهم شهر کوزی کورنِر، نیز در همین برج قرار دارد. همچنین کافه دریایی سوییفت واتر محلی برای پذیرایی از گردشگران است. تاب آوری این شهر در سال 1964 میلادی با زلزله جمعه نیک، قدرتمندترین زلزله تاریخ آمریکای شمالی، مورد آزمایش قرار گرفت، زمانی که سونامی های ناشی از آن خسارات زیادی به بار آوردند. با وجود این ویرانی ها، ویتیر بازسازی شد و از پایگاه نظامی به شهری غیرنظامی تبدیل گشت و در سال 1969 رسماً آن را به عنوان شهر نامگذاری کردند.

برج های بِگیچ تنها یک ساختمان مسکونی نیستند، بلکه قلب شهر ویتیر محسوب می شوند. درون این برج خدمات ضروری همچون فروشگاه، مدرسه، اداره پست و حتی اداره پلیس شهر قرار دارند. با وجود جمع شدن همه این خدمات در یک جا، اما کاملاً کاربردی هستند، مخصوصاً با توجه به آب و هوای سخت نیمه شمالی ویتیر که بارش سنگین برف و بادهای شدید می تواند شهر را برای هفته ها محصور کند. با توجه به خطر بالای گرفتار شدن ساکنان در خانه ها یا سایر ساختمان ها، زندگی در یک ساختمان و دسترسی آسان به خدمات منطقی تر است.

ساکنان، زندگی در برج های بِگیچ را هم راحت و هم جامعه محور می دانند. فضاهای عمومی به ایجاد تعامل اجتماعی کمک می کنند و در این ساختمان رویدادهای مختلفی مانند جشن های مناسبتی برگزار می شود. نزدیکی واحدهای مسکونی باعث شکل گیری روابط صمیمی میان ساکنان شده و ویتیر را به شهری با حال و هوای یک خانواده بزرگ و متحد تبدیل کرده است.

موقعیت جغرافیایی ویتیر در انتهای کانال پسج، چشم اندازی تماشایی از رشته کوه های چوگاچ و خلیج پرنس ویلیام را پیش روی شهر گذاشته؛ این شهر بخشی از جنگل ملی چوگاچ، دومین جنگل بزرگ ملی در ایالات متحده است و زیستگاه گونه های متنوعی از حیات وحش، از جمله سمورهای دریایی، فوک ها و نهنگ های گوژپشت به شمار می رود.

اقلیم اقیانوسی نیمه قطبی ویتیر با بارش فراوان باران شناخته می شود؛ به طور میانگین سالانه حدود 5٬100 میلی متر باران در آن می بارد و به یکی از مرطوب ترین مناطق آمریکا تبدیل شده است. زمستان ها سرد هستند اما تحت تأثیر دریا معتدل ترند و تابستان های خنک این منطقه برای فعالیت هایی مانند پیاده روی در طبیعت، قایق سواری و تماشای حیات وحش بسیار مناسب اند. ویتیر در منطقه ای زلزله خیز قرار دارد و زمین لرزه سال 1964 همچنان یکی از رویدادهای سرنوشت ساز در تاریخ آن محسوب می شود که چهره طبیعی و زیرساخت های شهر را دگرگون کرد.

دسترسی به ویتیر نیز خود ماجرایی جذاب است. تونل یادبود آنتون اندرسون با طول 4 کیلومتر، تنها راه زمینی ارتباط شهر با سایر نقاط آلاسکاست. این تونل تک مسیره که به طور نوبتی میان خودروها و قطارها استفاده می شود، طولانی ترین تونل بزرگراهی در آمریکای شمالی است و در سال 2000 برای عبور وسایل نقلیه افتتاح شد. افتتاح آن دسترسی به ویتیر را متحول ساخت، گردشگری را رونق داد و این شهر را به نقطه ای مهم برای سفرهای دریایی در خلیج پرنس ویلیام تبدیل کرد.

بندر عمیق و بدون یخ ویتیر نقش حیاتی در اقتصاد آلاسکا دارد؛ این بندر از فعالیت های صیادی، حمل ونقل کالا و گردشگری پشتیبانی می کند و یکی از ایستگاه های اصلی بزرگراه دریایی آلاسکاست. امروزه گردشگری ستون اصلی اقتصاد ویتیر به شمار می آید. هر تابستان بیش از 700 هزار گردشگر برای تماشای فلات های یخی، تنگه ها و حیات وحش خلیج پرنس ویلیام به این شهر سفر می کنند. آب های آرام کانال پسج ویتیر را به یکی از محبوب ترین مقاصد برای قایق سواری و تورهای یخچالی تبدیل کرده است.

با وجود آرامش فوق العاده شهر ویتیر، روح زندگی در آن جریان دارد؛ هم خانه ای دنج برای ساکنانش است و هم دروازه ای پرجنب وجوش برای ماجراجویانی که می خواهند چهره بکر طبیعت آلاسکا را از نزدیک ببینند.

ترکیب انزوای طبیعی و زندگی جمعی در ویتیر سبکی منحصربه فرد خلق کرده؛ از روزگار مسیر عبور بومیان تا تبدیل شدن به پایگاه استراتژیک نظامی و دروازه ای مدرن، داستان ویتیر روایتگر استقامت و همبستگی مردم آن است.