کمتر ایرانی ای می داند که در دنیای خشن فوتبال آمریکایی، ورزشی که به ما خیلی دور است، ستاره ای سال ها درخشیده که ریشه ایرانی دارد: دیوید بختیاری.

مردی زاده ی پیوند دو فرهنگ بسیار دور از هم؛ پدری ایرانی و مادری ایسلندی. دیوید در 30 سپتامبر 1991 در شهر سن میتو، ایالت کالیفرنیا، چشم به جهان گشود و سرنوشت برایش مسیری متفاوت رقم زد. خودش بعدها گفت: من نصف فارسی ام، نصف ایسلندی. و همین ترکیب، راز موفقیت او در فوتبال آمریکایی است؛ ریشه ی شرقی، انضباط نوردیک و وایکنیگی، و روحی آمریکایی.

فوتبال آمریکایی از اولین روزهای زندگی در خون دیوید بود. برادر بزرگ ترش، اریک، پیش تر به لیگ ملی رسیده بود و برای تنسی تایتنز بازی می کرد. اما دیوید از همان آغاز، دیدگاه دیگری داشت. او فوتبال آمریکایی را نه فقط رقابتی برای لذت بردن، که شغل و مسیر زندگی می دانست. در دبیرستان Junípero Serra رشد کرد و سپس با تیم دانشگاه کلرادو، کلرادو بوفالوز، به ستاره خط حمله رقابتهای دانشگاهی تبدیل شد.

چهار سال در کلرادو، بدون حتی یک حضور در فینال دانشگاهی، اما پر از تجربه. دیوید درباره آن سال ها گفته بود: در تمام سختی ها دوام آوردم. حتی وقتی امیدی نبود، بازی کردم. آن دوران به من آموخت که چطور در دل سختی رشد کنم.

در سال 2013، دیوید بختیاری در دور چهارم درفت NFL توسط Green Bay Packers انتخاب شد؛ تیمی افسانه ای در تاریخ لیگ ملی فوتبال آمریکا. مصدومیت بازیکنان اصلی باعث شد دیوید در همان فصل نخست به ترکیب اصلی برسد، و از آن لحظه دیگر هرگز به عقب نگاه نکرد.

بختیاری یازده فصل در خط مقدم پکرز ایستاد؛ دیواری انسانی برای حفاظت از کوارتربک های تیم، از آرون راجرز معروف گرفته تا بعدها جوردن لاو. در دوران طلایی راجرز، حضور بختیاری مترادف بود با امنیت برای این اسطوره فوتبال آمریکایی. به قوف رسانه های آمریکایی: اگر راجرز خیالی آسوده داشت، دلیلش بختیاری بود.

در طول یازده سال حضور دیوید بختیاری در لیگ ان اف ال، او بیش از 127 میلیون دلار درآمد کسب کرد، اما ارزش واقعی اش در اعتماد و ثباتی بود که برای تیمش به ارمغان آورد. بختیاری دو بار در تیم منتخب اول فصل (First-Team All-Pro)، سه بار در تیم دوم، و سه بار در پرو بال حضور داشت، افتخاراتی که جایگاه او را به عنوان یکی از بهترین لاینمن های نسلش تثبیت کرد.

در مصاحبه ای دوران دانشگاه، وقتی از او پرسیدند چرا زودتر از موعد وارد درفت شد، بختیاری گفت: احساس کردم از نظر ذهنی آماده ام. می خواستم فوتبال شغل من باشد، تمام وقت، واقعی. می دانستم با ورود به لیگ، فوتبال آمریکایی شغل من خواهد بود و با این آگاهی وارد شدم. این جمله بعدها به نوعی بیانیه کاری او بدل شد: احترام، بلوغ، و حرفه ای گری.

وقتی در آمریکا از دیوید بختیاری درباره ریشه هایش پرسیدند، گفت: پدر پدرم از ایران آمد، پدرم مهاجر نسل اول است و من نسل دوم. نصفم ایرانی است و نصفم ایسلندی.

مثل یک ایرانی واقعی، خانواده برای دیوید همیشه مهمترین چیز است. بختیاری در یک مصاحبه با لبخند درباره خواهرش گفت: او بهترین ورزشکار خانواده است. و از برادرش یاد کرد که 14 بار قراردادش را فسخ کردند اما هر بار دوباره برگشت و موفق شد، الگویی از پایداری که دیوید از او درسهای زیادی گرفت.

اما حتی افسانه ها هم روزی به نقطه پایان می رسند. در 11 مارس 2024، گرین بی پکرز پس از یازده فصل، قرارداد بختیاری را فسخ کرد. جدایی ای تلخ اما محترمانه، جدایی مردی که یک دهه سپر وفادار تیم بود و باشگاهی که با او خاطرات بزرگی ساخت. پس از جدایی، گزارش ها حاکی از آن بود که او احتمالاً دوران حرفه ای اش را به پایان خواهد برد.

امروز، وقتی در دنیای فوتبال آمریکایی از دوید بختیاری حرف می زنند، فقط از پاس بلوک های بی نقص و آمارهای چشمگیرش یاد نمی کنند، بلکه از انسانی می گویند که هویت چندفرهنگی اش را به قدرت تبدیل کرد. از یک پسر ایرانی ایسلندی که در میانه میدان های پر برخورد و خشن فوتبال آمریکایی ایستاد، از خودش دفاع کرد، و نشان داد ریشه های دور از هم، می توانند ستون استواری باشند برای موفقیتی جهانی.

او حالا شاید دیگر در زمین نباشد، اما تصویرش با آن قامت استوار، آن آرامش ذاتیِ شرقی، و آن میراث دوگانه از دو سوی زمین، در تاریخ NFL باقی خواهد ماند: مردی از سه جهان، که در یکی از خشن ترین ورزش های دنیا، معنای تعادل را زندگی کرد.