فرزاد نعمتی در هم میهن نوشت: دیگر احتمالاً فقط خواجه حافظ شیرازی از غائله پژمان جمشیدی بی خبر باشد. فضای مجازی پر شده از اعلام مواضع کاربران و در خانه و خیابان هم تعداد کسانی که به نحوی درباره این موضوع بحث و جدل می کنند، کم نیست.

گروهی که انگار یا لااقل از دید منی که در اینستاگرام بیشتر گشت می زنم، پرشمارتر به نظر می رسند، از جمشیدی دفاع می کنند اما در مقابل نمی شود روایت هایی را نیز که این هنرپیشه پولساز این سال های سینمای ایران را مقصر می دانند، به کلی ناچیز دانست. آمارهایی نیز از این تقابل البته منتشر شد که در آن، کفه طرفداران بی گناهی جمشیدی بیشتر بود اما برای ارجاع به این آمار باید به دو نکته توجه کرد.

یکی اینکه این بررسی در روزهای نخست این تقابل و پیش از انتشار سخنان دختر شاکی پرونده در گفت وگو با رسانه ما و نیز خروج جمشیدی از ایران به مقصد کانادا انجام شده است. دیدیم که این دو خبر به خصوص اولی نیز بسیار در فضای عمومی مورد توجه قرار گرفت، بنابراین اینک می رسیم به نکته دوم که عبارت است از اینکه در چنین پرونده هایی، رصد کنش کنشگران مجازی باید در فواصل کوتاه و باتوجه به این نقاط عطف شکل گرفته در جریان پرونده باشد و نمی توان به یک رقم و تحلیل بسنده کرد.

دلیل آن نیز این است که در چنین پرونده هایی بیش از هرچیز عواطف عمومی جریحه دار می شود؛ چه در مقام دلسوزی برای شاکی که مدعی است به او تجاوز شده و چه در مقام حمایت از بازیگر مشهوری که طرفدارانش کم نیستند و بسیاری از آن ها این قضیه را چیزی جز پاپوشی زشت برای زمین زدن او نمی توانند قلمداد کنند.

بااین همه با مرور آن آمار اولیه و حتی رصد این روزهای فضای مجازی، امری مهم اما مغفول نیز به چشم می خورد و این پرسش را برمی انگیزد که چرا در میان این همه پست، لایک و توییت، این هشتگ یا نظیر آن فراگیر نشده است: محاکمه عادلانه، فوری، بدون مماشات و چیزهایی از این قبیل که دلالت کنند بر اینکه برای بخش عظیمی از جامعه آن چیزی که در اولویت است، نه اعلام مواضع شخصی براساس حدس های نه چندان معتبر یا گمانه زنی های توطئه محور درباره اهداف این شکایت، که روشن شدن حقیقت امر و رسیدن حق به حقدار است.

به هرروی بدون تعارف، اگر دغدغه مان عدالت، انصاف و حفظ حرمت، کرامت و حقوق آدم ها باشد، خیلی از خبرها کار نمی شد و خیلی از پیش بینی ها و این دعواهای حیدری نعمتی شکل نمی گرفت. کمی عجیب نیست که جمعیتی کثیر براساس پیش فرض ها، سلایق، علایق و نظرشان درباره میزان هنر بازیگری جمشیدی یا برداشت شان از اغواگری زنان، احکامی کلی و مطلق صادر می کنند و خود را در مبارزه ای جانانه بر سر چیزی می بینند که اطلاع اندکی از آن دارند، اما چندان در قید این مهمتر از هر مهمی نیستند که این پرونده، یک مسابقه فوتبال یا حتی رقابتی میان دو جناح سیاسی نیست که بخواهیم آن را به کری خوانی و جبهه سازی تقلیل بدهیم.

آنچه می تواند آبروی آن مرد را بخرد یا روح رنج دیده آن زن را اندکی تسلی بخشد، دادگاهی منصفانه، عادلانه و مبتنی بر موازین انسانی و حقوق بشری است که در آن شواهد ارائه شود، ادله به سمع و نظر قضات برسد، شاکی و متشاکی از حق خود دفاع کنند و درنهایت تقصیرها و قصورها تعیین شود.

اهمیت عمده برگزاری چنین دادگاهی را در وهله اول باید تعیین تکلیف طرفین همین پرونده جنجالی دانست اما در کنار آن نباید از پیامدهای مثبت آن در افزایش اعتماد جامعه به قوه قضاییه و آگاه سازی عمومی نسبت به چنین پرونده های پیچیده ای به آسانی گذشت. زشت یا زیبا، خوب یا بد، متاسفانه امروز چنین پرونده ای پیش روی ماست و وجدان بسیاری را معذب کرده، اما خوب است که از این موقعیت استفاده شود برای گشودن بحث هایی جدی تر و گسترش حساسیت عمومی درباره آسیب های اجتماعی، راه های مقابله با آن ها، کاستی های حقوقی موجود، وظایف حکومت و مراقبت هایی که افراد، اصناف و رسانه ها باید دراین زمینه داشته باشند.

خاطرتان باشد سال پیش جامعه فرانسه در شوک تجاوز به ژیزل پلیکو فرو رفت اما به هرروی تصمیم آن زن در پیگیری علنی آن پرونده، دستمایه ای شد که جامعه خود را در آیینه آن بنگرد، حس شرمساری جمعی را تجربه کند و بیش ازپیش به ایجاد شرایطی انسانی تر بیاندیشد. این فرصت را هدر ندهیم.