فرارو- این روزها که باران با خساست بیشتری بر خاک ایران می بارد، شاید بیشتر از همیشه شعر سترون از مهدی اخوان ثالث را درک کنیم.

به گزارش فرارو، مهدی اخوان ثالث در پرداخت موقعیت های دراماتیک به شکل غنایی تبحر بسیاری دارد. او نه تنها در این شعر، که در اشعار دیگری نیز این مسئله را به اثبات رسانده است.

وقتی اخوان می نویسد که سیاهی از درون کاهدود پشت دریاها برآمد ، نمی توان به یاد حال وروز این روزهای ایران و علی الخصوص شهر تهران نیفتاد. بارها پیش آمده است که سرمان را به سوی آسمان گرفته ایم و هربار با دیدن هاله ای سیاه، فریب حضور ابرهای باران زا را خورده ایم. اما دریغ که فضا را تیره می دارد ولی هرگز نمی بارد . این به اصطلاح اخوان کاهدود ها، تنها دارایی های آسمان تهران در این روزها خشک و البته پاییزی هستند، که هربار ذهن ما را برای بارش باران فریب می دهند. گذشته از اینکه به هرحال آدمی با امید زنده است، معجزه ادبیات اینکه گویی مهدی اخوان ثالث در روزگار ما می زیسته و این شعر را برای روزگار ما سروده است.

سیاهی از درونِ کاهدودِ پشتِ دریاها
بر آمد ، با نگاهی حیله گر ، با اشکی آویزان
به دنبالش سیاهی های دیگر آمدند از راه
بگستردند بر صحرای عطشان قیرگون دامان
سیاهی گفت:
_ اینک من ، بهین فرزندِ دریاها
شما را، ای گروهِ تشنگان، سیراب خواهم کرد
چه لذّت بخش و مطبوع است مهتابِ پس از باران
پس از باران جهان را غرقه در مهتاب خواهم کرد
بپوشد هر درختی میوه اش را در پناهِ من
ز خورشیدی که دایم می مکد خون و طراوت را
نبینم ... وای ... این شاخک چه بی جان است و پژمرده ...
سیاهی با چنین افسون مسلط گشت بر صحرا
زبردستی که دایم می مکد خون و طراوت را
نهان در پشتِ این ابرِ دروغین بود و می خندید
مَه از قعرِ محاقش پوزخندی زد بر این تزویر
نگه می کرد غارِ تیره با خمیازه جاوید
گروهِ تشنگان در پچ پچ افتادند:
_ دیگر این
همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد
ولی پیرِ دروگر گفت با لبخندی افسرده :
_ فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد
خروشِ رعد غوغا کرد ، با فریادِ غول آسا
غریو از تشنگان برخاست :
_ " باران است ... هی !... باران !
پس از هرگز ... خدا را شکر ... چندان بد نشد آخر ...
ز شادی گرم شد خون در عروقِ سردِ بیماران
به زیر ناودانها تشنگان ، با چهره های مات
فشرده بینِ کفها کاسه های بی قراری را
تحمّل کن پدر ... باید تحمّل کرد ...
_ می دانم
تحمّل می کنم این حسرت و چشم انتظاری را ...
ولی باران نیامد ...
_ پس چرا باران نمی آید؟
_ نمی دانم ولی این ابر بارانی ست، می دانم
_ ببار ای ابر بارانی ! ببار ای ابر بارانی
شکایت می کنند از من لبانِ خشکِ عطشانم
_ شما را ، ای گروه تشنگان ! سیراب خواهم کرد
صدای رعد آمد باز ، با فریادِ غول آسا
ولی باران نیامد ...
_ پس چرا باران نمی آید ؟
سر آمد روزها با تشنگی بر مردمِ صحرا
گروهِ تشنگان در پچ پچ افتادند :
_ آیا این
همان ابر است کاندر پی هزاران روشنی دارد؟
و آن پیر دورگر گفت با لبخندِ زهر آگین :
_ فضا را تیره می دارد ، ولی هرگز نمی بارد