مشخص نیست ممدانی دقیقاً چه میزان از آرای یهودیان را کسب کرده است، چون شهر نیویورک داده های انتخاباتی بر اساس مذهب جمع آوری نمی کند. با این حال، یک نظرسنجی خروجی سی ان ان (CNN exit poll) نشان داد که 32 درصد از پاسخ دهندگان یهودی به او رأی داده اند. این رقم پایین ترین درصد میان گروه های مذهبی و بسیار کمتر از سهم کلی 50.4 درصدی او از کل آراست، اما این عدد 32 درصدی در واقع گمراه کننده است.

برای حامیان شهردار جدید، مسئله اقتصاد بود. برای یهودیان، موضوع ارزش ها بود — و اسراییل باید نگران باشد.

به گزارش انتخاب به نقل از هاآرتص، در ادامه این مطلب آمده است: یک اتفاق غیرمنتظره در مسیر پیروزی ظهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک این هفته رخ داد: با وجود هشدارهای تند درباره ی یهودستیزی او و دشمنی اش با اسراییل، او بخش بزرگی از آرای جامعه ی یهودیان شهر را به دست آورد. اما این یهودیان دقیقاً به چه فکر می کردند؟

مشخص نیست ممدانی دقیقاً چه میزان از آرای یهودیان را کسب کرده است، چون شهر نیویورک داده های انتخاباتی بر اساس مذهب جمع آوری نمی کند. با این حال، یک نظرسنجی خروجی سی ان ان (CNN exit poll) نشان داد که 32 درصد از پاسخ دهندگان یهودی به او رأی داده اند. این رقم پایین ترین درصد میان گروه های مذهبی و بسیار کمتر از سهم کلی 50.4 درصدی او از کل آراست، اما این عدد 32 درصدی در واقع گمراه کننده است.

تشخیص اینکه چه کسی یهودی محسوب می شود، مسئله ساده ای نیست. یهودیان فوق ارتدوکس از نظر سبک زندگی، درآمد و باورهای اجتماعی آن قدر با سایر یهودیان تفاوت دارند که از دید سیاسی باید آنان را گروهی مجزا به شمار آورد. آنان معمولاً فقیرتر از سایر یهودیان هستند، که باید آن ها را به سمت نامزدهای مترقی مانند ممدانی سوق دهد، اما از سوی دیگر، در مسائل اجتماعی بسیار محافظه کارترند — چیزی که باعث شده به اردوگاه جمهوری خواهان بپیوندند.

در انتخابات ریاست جمهوری 2024، طبق داده های مرکز پژوهش رأی دهندگان یهودی (Jewish Voters Resource Center)، حدود 86 درصد از یهودیان ارتدوکس به دونالد ترامپ رأی دادند (و در میان حسیدی ها احتمالاً این نرخ حتی بالاتر بود)، در حالی که میان یهودیان غیرارتدوکس نرخ رأی به ترامپ تنها بین 14 تا 32 درصد بود. هرچند سی ان ان رأی یهودیان را به تفکیک منتشر نکرد، اما نتایج رأی گیری بر اساس محله نشان داد که در مناطق حسیدی، اندرو کومو حمایت هایی تا سطح 90 درصدی — چیزی شبیه به نتایج انتخابات کره شمالی — به دست آورده است. بنابراین سایر یهودیان باید بیش از 32 درصد از آرای خود را به ممدانی داده باشند.

بی تردید برخی از رأی دهندگان یهودی در اردوگاه مترقی، خصومت ممدانی با اسراییل را پذیرفتند و با این واقعیت کنار آمدند که در جناح چپ حزب دموکرات، مواضع ضداسراییلی به اندازه ی مراقبت از محیط زیست یا بیمه درمانی همگانی، به نوعی اصل ایمان سیاسی بدل شده است. با این حال، برای اکثریت یهودیان نیویورکی که بنا به نظرسنجی فدراسیون UJA در سال 2023، هنوز دلبستگی عاطفی شدیدی به اسراییل دارند، عامل اصلی جذب آن ها به ممدانی، برنامه اقتصادی او بود، نه سیاست خارجی اش.

ممدانی خود را سوسیالیست دموکرات می نامد — عنوانی که ترامپ و جمهوری خواهان آن را کمونیست تعبیر کرده اند. اما این برچسب اغراق آمیز است. حتی تعبیر سوسیالیست دموکرات هم چندان دقیق نیست، چون ممدانی نه قصد دارد چیزی را ملی کند، نه برنامه ای برای گسترش عظیم خدمات رفاهی دارد. ایده هایی چون فروشگاه های مواد غذایی دولتی یا اتوبوس های رایگان، پیش تر در شهرهایی مانند کانزاس سیتی یا بوستون امتحان شده اند.

حتی اگر ممدانی بتواند همه وعده های خود را اجرا کند، نیویورک را به جمهوری خلق سیب بزرگ تبدیل نخواهد کرد. اما او در عمل موفق نخواهد شد، چون قدرت شهردار در نیویورک محدود است و وضعیت مالی شهر اجازه پروژه های میلیاردی را نمی دهد. در نتیجه، حتی در بهترین حالت، این طرح ها احتمالاً شهر را ارزان تر یا عادلانه تر نخواهند کرد.

با این حال، بیشتر رأی دهندگان ممدانی احتمالاً این را می دانستند — همان طور که رأی دهندگان ترامپ هم می دانستند وعده هایش برای پایان دادن به جنگ اوکراین پیش از تحلیف یا پایان دادن به تورم در روز نخست ریاست جمهوری غیرواقعی است. وعده های خیال انگیز، از واقع گرایی سیاسی مؤثرترند، چون احساسات رأی دهندگان را برمی انگیزند.

در زمانی که مردم آمریکا و به ویژه نیویورکی ها زیر فشار تورم و نابرابری فزاینده رنج می برند، وعده هایی مانند فروشگاه های دولتی یا مراقبت رایگان از کودکان، هرچند کوچک و نمادین، اما برای خانواده هایی که درگیر هزینه های زندگی اند، جذاب و قابل درک است.

طبق دیدگاه رایج (که احتمالاً درست هم هست)، جوانان بیش از دیگران از بحران اقتصادی آسیب دیده اند. نسل بیبی بومر (متولدان 1946 تا 1964) زندگی خود را بر پایه فرصت ها و امکاناتی ساخته که برای فرزندان و نوه هایشان دیگر وجود ندارد.

یکی از جوانان نیویورکی در گفت وگو با نیویورک تایمز گفته بود: آمریکایی های بعد از جنگ جهانی دوم دنیا را در سینی نقره ای تحویل گرفتند — دانشگاه ارزان، مسکن ارزان، فرصت های شغلی فراوان. بیشترشان ثروتمندتر از والدینشان شدند. ولی ما چی؟ شهریه دانشگاه چهار برابر شده، قیمت خانه دو برابر، مشاغل خوب به چین رفته، و هزینه زندگی در شهرهای باقی مانده سرسام آور است.

از دید بسیاری از جوانان، سرمایه داری دیگر جواب نمی دهد، پس چرا شانس خود را با سوسیالیسم امتحان نکنند؟ طبق نظرسنجی مؤسسه Cato، در سال 2025 حدود 62 درصد از آمریکایی های زیر 30 سال دیدگاه مثبتی نسبت به سوسیالیسم دارند. در نظرسنجی خروجی CNN هم مشخص شد هرچه رأی دهندگان جوان تر بودند، احتمال رأی دادنشان به ممدانی بیشتر بود.

در حالی که معمولاً یهودیان از متوسط آمریکایی ها ثروتمندترند — مثلاً طبق آمار فدراسیون UJA، در نیویورک 36 درصد از خانواده های یهودی درآمدی بالای 150 هزار دلار دارند (در برابر 29 درصد سایر خانواده ها) — این ثروت مانع از تمایل آن ها به جریان های چپ نشده است. در حقیقت، برخلاف انتظار، حتی یهودیان مرفه نیز به سیاستمدارانی رأی می دهند که مالیات را افزایش می دهند و طرح هایی را اجرا می کنند که خودشان به آن ها نیازی ندارند.

مرکز پژوهش رأی دهندگان یهودی نشان داده که 46 درصد از یهودیان خود را لیبرال می دانند و فقط 17 درصد محافظه کار هستند؛ 59 درصدشان دموکرات اند و فقط 16 درصد جمهوری خواه.

ترامپ رأی دهندگان یهودی به ممدانی را احمق خواند. اما بر اساس داده های CNN، این رأی دهندگان تحصیل کرده تر از میانگین رأی دهندگان ترامپ بودند — 57 درصد از دارندگان مدرک تحصیلات تکمیلی (چه یهودی، چه غیر یهودی) به ممدانی رأی دادند، در حالی که این رقم برای کومو تنها 38 درصد بود.

یهودیان لیبرال به برنامه های اقتصادی مترقی باور دارند، چون این برنامه ها با ارزش های اخلاقی و انسانی شان هماهنگ است، حتی اگر به ضرر مالی شان تمام شود. این نه از ذات مذهبی یهودیت، بلکه از نوعی آموزش لیبرال مدرن ناشی می شود — آموزشی که به انسان می آموزد سیاست ابزاری برای منافع شخصی نیست، بلکه برای بهبود جامعه است.

روان شناس دانشگاه هاروارد، استیون پینکر، می گوید چنین آموزش و تفکری باعث می شود افراد مرفه تر، به جای تمرکز بر ثروت شخصی، سیاست را عرصه ی تحقق خیر عمومی بدانند.

و اینجاست که نویسنده هشدار می دهد: یهودیانی که در نیویورک به ممدانی رأی دادند، حاضر شدند از منافع قومی و ملی خود نیز بگذرند تا به ارزش هایی رأی دهند که به آن باور دارند — ارزش هایی که با سیاست های دولت فعلی اسراییل در تضاد است. اگر این روند در جوامع یهودی جهان ادامه یابد، ممکن است در آینده پیوند میان اسراییل و دیاسپورای یهودی را تضعیف کند.