مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: رییس جمهوری در چهل وچهارمین جلسه شورای عالی نوجوانان و جوانان گفت: تمامی کمبودها و نارسایی ها را می توان با مشارکت مردم و به ویژه با اتکا به ذهن پویا و خلاق نوجوانان و جوانان به نتیجه رساند، بنابراین لازم است ساختار و شیوه نامه عملیاتی اهداف طرح هایی که در جلسه امروز ارائه شد، بر این اساس بازنگری شوند.

دکتر پزشکیان تشکیل کارگروه های متنوع در ساختار شورای عالی نوجوانان و جوانان با حضور و مشارکت جامعه هدف، یعنی نوجوانان و جوانان در زمینه های فرهنگی، مذهبی، آموزشی، ورزشی، هوش مصنوعی، فناوری های نوین و امثال آن را ضروری دانست و گفت: لازم است هر یک از این کارگروه ها، دارای چارچوب مشخص، زیرگروه های تخصصی و قابلیت اجرا در تمام سطوح کشور از استانداری تا فرمانداری و بخشداری را داشته باشند. قصد ندارم کل خبر را نقل کنم هر چند می توانید حدس بزنید از بس که در این سال ها باید و نباید و کارگروه و راه برد و امثال اینها تکرار شده است.

به این بهانه چند نکته دیگر مد نظر است:

اول: در گذشته سازمان ملی جوانان داشتیم. بعد از استعفای مهرداد بذرپاش از ریاست آن در دولت احمدی نژاد و انتصاب خانم فرحناز ترکستانی به جای او و امتناع خانم دکتر متخصص زنان و زایمان از پذیرش این مسؤولیت، احمدی نژاد دیگر رییس جدیدی معرفی نکرد بلکه با ادغام دو سازمان ملی جوانان و تربیت بدنی وزیر ورزش و جوانان معرفی کرد.

بدین ترتیب جوانان به جای متولی در حد معاون رییس جمهوری و رییس سازمانی زیر نظر ریاست جمهوری باید به معاونت جوانان در وزارت ورزش بسنده می کردند و عملا مقوله جوانان در کشوری با ده ها میلیون جوان به محاق رفت و این را هم باید به معجزات معجزه هزاره سوم اضافه کرد.

وزارت ورزش بیشتر سرگرم ورزش است و حتی باشگاه داری و دخالت در کار فدراسیون ها و کمیته المپیک و دغدغه وزیر جوانان نیست و کافی است در همین یک سال یا در دولت مرحوم رییسی ببینید وزیر ورزش و جوانان چقدر درباره ورزش صحبت کرده و چه اندازه درمورد جوانان و البته می توانند توجیه کنند ورزش هم مقوله جوانان است. فعلا نیز هم و غم وزیر فعلی تکمیل ورزشگاه آزادی است چون آبروی کشور و ویترین است.

دوم: بعد از تشکیل وزارت ورزش و تقلیل جایگاه جوانان در ساختار دولتی برای جبران شورای عالی جوانان تشکیل شد تا دوباره ارتقا بدهند و معاون وزیر ورزش و جوانان هم دبیر آن شد. در دولت رییسی یک ارتقای دیگر هم دادند و آن هم افزودن نوجوانان بود و از این پس شد شورای عالی جوانان و نوجوانان و این دستاورد کوچکی نبود و شگفتا که از چشم کیهان افتاد که در یک سال بعد از آن مرحوم دستاوردهای مشعشع آن دولت را توی چشم مان می کرد تا خیال نکنیم فقط پرونده فساد 3 میلیارد دلاری چای دبش با دو وزیر مهم و درخشان بوده است!

سوم: بی مجامله حضور یکی از نزدیکان و چهره های مورد وثوق آقای رییس جمهور در جایگاه معاون وزیر ورزش و جوانان فرصت مغتنمی است ولی او هم در این ساختار بوروکراتیک اسیر شده اگر دچار هدم و هضم در آن نشود.

با شورای عالی کار پیش نمی رود ولو چند وزیر عضو آن باشند مگر مثل شوراهای عالی دیگر موازی مجلس اختیار قانون گذاری به خود داده باشند به اسم سیاست گذاری.

با این وصف بهتر آن است که نهادهای مدنی را به کار بگیرند و موانع را بردارند. نگاه کنید به ترکیب شورای عالی جوانان و نوجوانان: رییس جمهور و در غیاب وی معاون اول و وزیران: آموزش و پرورش، علوم، فرهنگ، تعاون، بهداشت، کشور و البته خود وزیر ورزش به اضافه رییس سازمان صدا و سیما و معاون امور زنان و خانواده رییس جمهور.

تا اینجا شد نصف کابینه و این مقامات هم اضافه بر بالایی ها هستند: رییس سازمان تبلیغات، رییس سازمان بسیج مستضعفین، رdیس دانشگاه آزاد اسلامی، رییس جهاد دانشگاهی، رییس سازمان برنامه و بودجه کشور، رییس جمعیت هلال احمر نماینده قوه قضاییه و رdیس بنیاد شهید. (حالا باز خوب است از 10 دولت 10 نفر هستند و مثل شوراهای عالی دیگر در اقلیت نیست).

در کنار این همه صاحب منصب دولتی و حکومتی و نهادی و رسمی 4 تا صندلی هم برای دیگران در نظر گرفته اند منت ها باز نگفته اند از جوانان بلکه این 4 تا خانم و آقای متعهد را هم باید شورای عالی انقلاب فرهنگی انتخاب کند و البته حکم آن ها را رییس جمهور امضا و ابلاغ می کند!

ترکیبی را که مرا یاد انجمن های اولیا و مربیان مدارس می اندازد که جوری چیده اند که دست بالا با مدیر باشد منت ها بتوانند به اسم انجمن از اولیا پول بگیرند. سال ها قبل مدیر مدرسه دخترم حاضر نبود از آن طرف میز به پشت میز بیضی بزرگ بیاید تا وقتی گفتم: خانم مدیر! شما رییس دبستان اید ولی من رییس انجمن ام. چرا پشت میزتان امر و نهی می کنید؟! معاون و ناظم هم از او فرمان می بردند! ما را می خواستند برای قانع کردن به پرداخت شهریه که آن زمان مبلغ بالایی هم نبود و جالب این که یک عضو شورایاری محله که زن کم سواد و فعالی هم بود به اندازه شهریه 50 نفر از شهرداری پول گرفت و دانستم کارایی فعالان مدنی و بیرونی از دولتی ها بیشتر است.

با این وصف چه نیاز به شورایی با عنوان جوانان؟ جز بخش بودجه ای و پولی که با دستور رییس جمهور هم موظف به تأمین مالی می شوند. وقتی بیشتر آن ها در همان شورای عالی انقلاب فرهنگی هم عضوند. همان جا جلسه بگذارید دیگر!

چهارم: آیا این شورا می تواند مثلا درباره معافیت سربازی که مشکل مهم جوانان است تصمیم بگیرد؟ نه! چون در حیطه ستاد کل نیروهای مسلح است که ظاهرا نماینده ای هم در شورا ندارد. آیا می تواند درباره کنکور تصمیم بگیرد؟ نه! چون آن هم در حیطه اختیارات شورای پیش گفته است. آیا در 1401 که هزاران جوان در جنبش مهسا زندانی شدند می توانست درباره آنان تصمیم بگیرد؟ نه! چون مربوط به شورای عالی امنیت ملی و دستگاه قضایی بود. پس این شورا با این همه مقام درباره چی تصمیم می گیرد؟ دوباره به همان خبر بازمی گردیم:

4 تا دستورالعمل تصویب کردند از این قرار: دستورالعمل مجلس مشورتی جوانان ، طرح دستیاران جوان دولت وفاق ملی ، آیین نامه کمیسیون تخصصی شورای عالی نوجوانان و جوانان و طرح خدمات اجتماعی سمن های جوانان محلات . واقعا این همه مقام جمع شدند تا این 4 تا تصویب شود؟!

جوان ایرانی نگران آینده است. این شورا می تواند امید به آینده ایجاد کند؟ درباره سربازی چه؟ می تواند یا نمی تواند؟ بچه هایی که دوست دارند کار سیاسی کنند و در آینده وکیل و وزیر شوند چه؟ آیا می تواند تضمین دهد اینجا و آنجا احضارشان نکنند یا برای گفت وگو دعوت نشوند؟

پنجم: از اتفاقات جالب این است که دربازنگری قانون اساسی سال 68 چند شورای مهم حذف شد: شورای رهبری (شورای موقت البته باقی ماند)، شورای عالی قضایی شورای سرپرستی صدا و سیما تا مدیریت متمرکز شود اما حالا 100 شورا داریم و برخی از آن ها شورای عالی اند و رییس جمهور رییس آن هاست ولی دست بالا را ندارد! حتی اختیار عزل و نصب دبیر با او نیست! چرا نمی تواند وعده رفع فیلتر را محقق کند؟ چون پشت سد شورای عالی فضای مجازی گیر کرده و گویا زور او به دبیر آن نمی رسد که داماد جواد آقای لاریجانی هم هست!

همه از وزیر ارتباطات توقع دارند ولی بنده خدا نمی داند خواست رییس جمهور را باید انجام دهد یا شورای عالی فضای مجازی و دبیر آن را یا به مجلس تمکین کند که به او رأی اعتماد داده و هر ازگاهی شمشیر داموکلس استیضاح را بالای سر او می گیرد یا هوای شرکت ها و بخش خصوصی را داشته باشد؟ چون رضایت یکی در گرو نارضایی دیگری است!

به جای شورای عالی جوانان و نوجوانان به معاونت جوانان وزارت ورزش اختیار ویژه بدهد. علیرضا رحیمی ممقانی هم به رییس جمهور نزدیک است و هم خوش فکر ولی چگونه می تواند ایده های خود را به تصویب شورایی برساند که یک دست نیستند یا هزار دغدغه دیگر دارند؟

البته شورای عالی جوانان و نوجوانان یک کار می تواند انجام دهد. همان که 22 سال قبل وقتی به عنوان سردبیر یک هفته نامه که به خاطر نام آن تصور می کردند مربوط به جوانان است به نشست دولتی درباره جوانان دعوت شدم و گفتم: سن جوانی 18 تا 29 است اگر کمی بیشتر طول بدهید سن شان از 29 می گذرد و دیگر جوان نیستند تا سوژه شما باشند! کما این که بچه های دهه 60 حالا از 40 گذشته اند یا در آستانه 40 سالگی اند!

آقای رییس جمهور! درست است که در 71 سالگی بدن سالم و ورزیده و روحیه جوان و شادابی دارید اما جدای خودتان از این شورا با میانگین سنی بالای 50 سال آبی برای جوان و نوجوان ایرانی گرم نمی شود چون این قدر صنم دارند که این حوزه برای اکثرشان یاسمن است!