احمد زیدآبادی، روزنامه نگار، در کانال تلگرامی خود نوشت: علی اکبر ولایتی گفته است: اظهار دوستی برخی کشورهای عربی با جمهوری اسلامی با اقداماتشان در صحنه بین المللی هم خوانی ندارد.

این نکته ای است که به نظر من همیشه عیان بوده است، اما اینکه چرا آقای ولایتی اکنون متوجه آن شده است، جای شگفتی بسیار دارد.

کشورهای عرب، همواره از نوع حضور و نفوذ ایران در خاورمیانه بیمناک بوده اند بخصوص در آن زمانی که در تهران گفته می شد، پنج پایتخت عربی در اختیار جمهوری اسلامی است!

در یک برهه، کشورهای عرب بویژه عربستان، سلاح خود علیه جمهوری اسلامی را از رو بستند اما بعد به دلیل احساس آسیب پذیری خود، به این نتیجه رسیدند که به جای حضور در خط مقدم رویارویی، بهتر است ظاهر اوضاع را عادی کنند و به تلاش های پشت صحنه قدرت های بین المللی و منطقه ای برای قطع نفوذ تهران در منطقه عربی بپیوندند. از همین رو، از چینی ها خواستند که برای عادی سازی رابطه شان با ایران وساطت کنند، امری که با پادرمیانی پکن به انجام رسید.

در تهران اما علاقه سعودی ها و دیگر کشورهای حوزه جنوبی خلیج فارس به عادی کردن روابط شان با ایران، در غایتِ ظاهربینی، حتی به پیوستن عربستان به محور مقاومت تعبیر شد!

این سطح از ظاهربینی چرا کشورها را به آنچه آقای ولایتی از آن اظهار نارضایتی کرده است، وسوسه نکند؟ بدبختانه در سیاست داخلی هم این ظاهربینی در اوج و غایت آن است. همه صف بندی های سیاسی به مشتی کلمات پوچ تقلیل یافته است. با این وضع، چرا آدم زرنگ ها با نفاق و ریاکاری و تکرار هر روزه مشتی کلمات بی محتوا، میدان دار صحنه نشوند؟