فرارو- فیلم سینمایی شاه نقش اولین بار در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد، همچنین اخیرا نیزاکران عمومی آن در سینماهای کشور آغاز شده است.

به گزارش فرارو، این فیلم را می توان قدمی روبه جلو در پرونده کاری شاهد احمدلو دانست، با این حال همچنان ایراداتی دارد که آن را از اثر معمولی فراتر نمی برد

داستان درباره هنرورانی که با بیمار شدن رییس صنف تلاش می کنند تا به جایگاه ریاست برسند. همه تصور می کنند با برنده شدن یکی از کاندیداها ماجراها تمام شده اما این تازه آغاز قصه است.

فیلم مدعی که که ادای دینی به هنروران سینماست، با این حال در نهایت تبدیل به چاقویی می شود که دسته خود را می برد. داستان در ظاهر ایده جذابی دارد اما هرچه جلوتر می رود نه تعلیقی به آن اضافه می شود و نه قصه به درستی روایت می شود.

فیلم را می توان به دو نیمه تقسیم کرد، قسمت ابتدایی آن درباره عشق به سینما و بخش دوم تبدیل به اثری درباره فساد انتخاباتی می شود، با این حال فیلم در نمایش هر دو ناموفق است و چیزی جز کلیشه و شعار برای ارائه ندارد. در بخش نخست فیلم نمی تواند به درستی اساسات را نشان را دهد و در نیمه دوم هم درگیر شعارهای تکراری درباره قدرت و فساد می شود، چیزی که مخاطب به وفور در سایر آثار سال های اخیر دیده است.

در واقع مخاطب بعد از ده دقیقه ابتدایی فیلم به راحتی می تواند حدس بزند در نهایت چه خواهد شد. چرا که شاه نقش تلاش می کند با استفاده از نوستالژی های دهه 40 و 50 که یادآور فیلم های بهروز وثوق و آثاری مانند قیصر و گوزن ها بیننده را با خود همراه کند. همچنین در پرداخت شخصیت ها آنقدر بزرگنمایی شده که نمی توان آن ها را باور کرد، چرا که این کاراکترها در سینمای امروزی کمتر دیده می شوند. فیلم پر از دیالوگ های طولانی و خسته کننده که حتی تصویری درست از زندگی هنروران را نشان نمی دهد. در نهایت، شاه نقش اثری است با نیت خیر اما اجرایی ناقص؛ فیلمی که می خواست ادای دینی به سینمای ایران باشد، اما در عمل خود به قربانی همان سینما بدل می شود.