چندی پیش یک گزارشگر خام و جوان صداوسیما مدعی شد: تلویزیون لطف می کند که این همه فوتبال را به رایگان برای مردم پخش می کند و عجیب است که باز هم آن ها غر می زنند.

این اظهارات، طبیعتا با واکنش منفی افکار عمومی مواجه شد، چرا که غیر از مذموم بودن اصل منت گذاری، این داستان از جهات منطقی هم زیر سؤال است. اولا تلویزیون ایران بودجه بسیار هنگفتی از اموال دولتی دریافت می کند و این نافی هر نوع خدمت رایگانی است. دیگر آن که بر اساس انبوه گزارش های غیررسمی، تلویزیون اساسا برای دریافت تصاویر این مسابقات هزینه ای انجام نمی دهد که قرار باشد دوستان منتش را بر سر ما بگذارند!

از اینها که بگذریم، کیفیت پخش مسابقات خارجی در ماه های اخیر هم به کابوسی تمام عیار برای مخاطبان فوتبال تبدیل شده است. چند مورد از رایج ترین مشکلات، از این قرار است:

تاخیر: یکی از مهم ترین اشکالات، تاخیر عجیب و غریب تصاویر است. گاهی یک بازی با بیش از یک دقیقه تاخیر روی آنتن می رود که این موضوع با توجه به تعدد کانال های تلگرامی، سایت های اعلام نتایج و نوتیفیکیشن های گوشی های تلفن همراه، عملا لذت پخش زنده ر از بین می برد. خیلی اوقات شما به شکلی از به ثمر رسیدن یک گل آگاه می شوید و تازه سی تا چهل ثانیه بعد تصویر گل را می بینید. خوشحال هم هستید که دارید فوتبال به اصطلاح مستقیم می بینید.

سانسور: همچنان معیارهای کهنه و غیرقابل هضم برای گزینش تصاویر وجود دارد که به شدت موجب آزار مخاطب است. سانسورچی محترم، گاهی برای حذف صحنه پیراهن در آوردن یک بازیکن پس از گلزنی، جوری صحنه ها را قیچی می کند که همه چیز خراب می شود و لذت تماشای گل کاملا از بین می رود. دیگر وای به حال وقتی که یک تماشاگر کم لباس روی سکوها رویت شود!

صدا: با توجه به خریداری نشدن حق پخش مسابقات، در اغلب بازی ها صدای دریافتی به کلی حذف می شود تا مخاطبان شنونده فریادهای گزارشگر اصلی و خارجی نباشند. بنابراین صدای ورزشگاه هم از بین می رود و بازی بدون شور و حال تماشاگران و آمبیانس ورزشگاه، شبیه تله تئاترهای بی هیجان روی آنتن می رود.

کیفیت گزارشگری: یکی از رنج های این سال های مخاطبان تلویزیون هم افول سطح کیفی گزارشگران بوده است. بعد از جدایی چند گزارشگر مطرح و قوی از صداوسیما به دلایل مختلف، چهره های جایگزین موفق به پوشش این خلأ نشده اند و گزارش های آنان در بهترین حالت، هیچ ارزش افزوده ای برای بازی ندارد.