دویدن ممکن است به سوزاندن کالری کمک کند، اما دانشمندان دانشگاه ویرجینیا تِک در تحقیق جدیدی ادعا کرده اند که وزنه برداری در پیشگیری از دیابت و چاقی برتری دارد.

در این تحقیق که در ژورنال Sport and Health Science منتشر شده، محققان تأثیر ورزش های استقامتی و مقاومتی را در موش هایی با رژیم غذایی پرچرب مقایسه کردند. این مدل یکی از رایج ترین مدل ها برای مطالعه چاقی، هایپرگلیسمی و دیابت نوع 2 است.

این تیم به رهبری محقق پزشکی ورزشی، ژن یان ، متوجه شد که اگرچه هم دویدن و هم وزنه برداری به بدن کمک می کنند تا قند اضافی را از خون حذف کند، تمرینات مقاومتی در کاهش چربی های زیرپوستی ، بهبود تحمل گلوکز و کاهش مقاومت به انسولین (که از عوامل کلیدی در پیشگیری و مدیریت دیابت هستند) مؤثرترند.

یان می گوید:

همه ما می خواهیم زندگی طولانی و سالمی داشته باشیم. همه ما فواید ورزش منظم را می دانیم. شواهد زیادی در انسان ها وجود دارد که نشان می دهد هم ورزش استقامتی مانند دویدن و هم ورزش مقاومتی مانند وزنه برداری در بهبود حساسیت به انسولین مؤثر هستند .

برای انجام این تحقیق، دانشمندان یک مدل وزنه برداری برای موش ها ساخته اند. در این مدل، موش ها در قفس های ویژه ای زندگی می کردند که غذا از طریق یک درب وزنه دار متحرک قابل دسترس بود. برای خوردن غذا، موش ها باید درب را بلند می کردند درحالی که یک گلوبند کوچک روی شانه های آنها قرار داشت تا حرکتی شبیه به اسکوات ایجاد شود.

گروه دیگری نیز به یک چرخ مخصوص دویدن دسترسی داشته اند که مدل شناخته شده ای از ورزش های هوازی برای موش ها است. گروه های کنترل هم شامل موش های بی تحرکی بودند که یا رژیم غذایی معمولی و یا رژیم غذایی پرچرب داشتند.

طی 8 هفته، محققان تغییرات وزن، ترکیب بدن و توزیع چربی موش ها را بررسی کردند. همچنین استقامت موش ها با دویدن روی تردمیل آزمایش و میزان کنترل قند خون نیز اندازه گیری شد.

با کمک این مدل ها آنها توانستند به طور مستقیم مقایسه کنند که این دو سبک تمرینی چگونه بر چاقی، قند خون و حساسیت به انسولین تأثیر می گذارند.

یان درباره نتیجه این تحقیق گفته است:

داده های ما نشان داده که هم دویدن و هم وزنه برداری چربی های شکم و زیر پوست را کاهش می دهند و حفظ قند خون را با سیگنال دهی بهتر انسولین در عضلات اسکلتی بهبود می بخشند. مهم تر از همه، وزنه برداری از نظر این مزایای سلامتی از دویدن پیشی می گیرد .

تغییر مربوط به مسیرهای سیگنال دهی عضلات اسکلتی که یان به آن اشاره کرده، می تواند به توسعه داروهای جدید برای درمان دیابت نوع 2 کمک کند.