روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله خود آورده است: یکی از اهداف مهم انقلاب اسلامی، مبارزه با فساد همه جانبه ای بود که طبقه جدید به وجود آمده در دوران حکومت پهلوی در جامعه گسترش داده بود. درباریان تا خرخره در فساد اقتصادی و سایر مفاسد غرق شده و آلودگی ها را به ویژه در بخش اقتصادی به بخش هایی از جامعه نیز سرایت داده بودند.

مردم که تبعیض ها و غارت اموال کشور توسط درباریان و وابستگان به آن ها را می دیدند به این تصمیم قطعی رسیده بودند که با دربار مبارزه کنند و ریشه فساد را بخشکانند.

هدف، فقط مبارزه با مفاسد اقتصادی نبود، ریشه کن ساختن استبداد داخلی و استعمار خارجی نیز بخش های مهمی از اهداف مردم از پیوستن به انقلاب اسلامی را تشکیل می دادند. دخالت های آمریکا و انگلیس در ایران و طمع ورزی هایی که شوروی آن زمان به ایران داشت و سرکوب کردن مخالفین این دخالت ها و طمع ورزی ها توسط رژیم فاسد، وابسته و منحط پهلوی که از محمدرضاشاه یک دیکتاتور ساخته بود، مردم را به ستوه آورده بودند.

رژیم پهلوی به همان اندازه که در برابر قدرت های خارجی تسلیم و فرمانبردار بود، در سرکوب کردن مردم معترض بی رحمانه عمل می کرد. دو شعار اساسی استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی و نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی در واقع ترجمان اهداف مردم ایران در مبارزه با استبداد داخلی و استعمار خارجی بودند و آگاهی بسیار بالای مردم را نشان می دادند.

در کنار این دو هدف اساسی، مبارزه با مفاسد اقتصادی به منظور جلوگیری از غارت بیت المال توسط درباریان و نوکیسه های وابسته به آن ها نیز هدف مهمی بود که در دستور کار مردم و انقلاب اسلامی قرار داشت.

درباره شعارهای استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی و نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی نکات زیادی وجود دارند که در فرصت های مناسب باید به آن ها بپردازیم ولی اکنون با توجه به شرایط بحرانی اقتصادی و ظهور نوکیسه هایی از نوع جدید اولویت با پرداختن به این موضوع است. درک این واقعیت که حال مردم خوب نیست و اکثریت مردم از گرانی های ناشی از مفاسد اقتصادی دست پخت نوکیسه ها رنج می برند، بسیار آسان است. کافی است حضرات مسئولین فقط به این دو پدیده کاملاً ملموس و چشمگیر که جامعه امروز ایران به آن ها مبتلاست نگاه کنند و به عمق فاجعه پی ببرند.

پدیده اول فاصله طبقاتی به وجود آمده میان طبقه جدید نوکیسه های یقه سفید و ظاهرالصلاح است که در خانه های بالای هزار میلیارد تومانی با امکانات اشرافی زندگی می کنند و در تهران و شمال و داخل و خارج از کشور صاحب املاک و حساب های بانکی نجومی هستند و در کنار آن ها مردمی که در همین تهران که مرکز حاکمیت اسلامی است شب ها را با شکم گرسنه و کارتن خوابی سر می کنند.

این وضعیت با نظام جمهوری اسلامی که با شعارهای رفع تبعیض و برقراری عدالت تأسیس شد هیچ تناسبی ندارد. این فاصله بقدری زیاد است که به نظر می رسد نوکیسه های امروز از نوکیسه های دوران رژیم پهلوی هم سبقت گرفته اند.

پدیده دوم مشکل بزرگی است که طبقات ضعیف مردم برای تأمین معیشت خود دارند بطوری که فقر در حال گسترش است و گرانی های لحظه ای بسیاری از خانواده ها را دچار محرومیت های شدید در زمینه های مختلف کرده است. مشکل اجاره خانه، پرداخت هزینه های درمان، خدمات، خرید لوازم خانه و حتی کالاهای اساسی و اولیه زندگی برای بسیاری از خانواده ها غیرممکن شده است. اینکه بسیاری از خانوده ها مجبور باشند گوشت و میوه را از سفره های خود حذف کنند چگونه برای یک نظام اسلامی قابل توجیه است؟

درست است که حکمرانان درگیر مسائل مهمی در زمینه های دفاعی و خارجی هستند ولی باید بپذیرند که رفاه نسبی مردم مهم ترین پشتوانه دفاعی برای حاکمیت و عامل اصلی ایجاد توازن در سیاست خارجی است. حکمرانانمان می توانند با بستن مجاری سوء استفاده نوکیسه ها و خشکاندن غده چرکین فساد اقتصادی، کشور را به سوی تأمین عدالت اقتصادی به پیش ببرند.