ستاره شناسان شواهد محکمی را مبنی بر بلعیدن سیارات نزدیک توسط ستارگان پیر مانند خورشید یافته اند. این یافته کلیدی، بینش مهمی در مورد نیروهایی که منظومه های سیاره ای را با تکامل ستارگان از رشته اصلی شکل می دهند، ارائه می دهد.

به گزارش ایسنا، همینطور که ستارگانی مانند خورشید، هیدروژن خود را تمام می کنند، شروع به انبساط و خنک شدن می کنند و اصطلاحا به غول های سرخ تبدیل می شوند. برای خورشید، این تغییر چشمگیر در حدود پنج میلیارد سال دیگر پیش بینی می شود.

دانشمندان معتقدند که این انبساط می تواند سیاره های عطارد، زهره و احتمالاً زمین را نابود کند، اما تاکنون شواهد مستقیم کمی برای تأیید دقیق چگونگی یا احتمال وقوع این امر وجود دارد.

اکنون مطالعه ای به رهبری محققان دانشگاه وارویک(Warwick) و کالج دانشگاهی لندن(UCL)، نور جدیدی بر سرنوشت سیارات در حال چرخش به دور ستارگان پیر تابانده است. این تیم با تجزیه و تحلیل تقریباً نیم میلیون منظومه ستاره ای نزدیک، به دنبال درک این موضوع بود که سیارات چقدر در زمانی که ستاره های میزبانشان به غول های سرخ تبدیل می شوند، زنده می مانند.

یافته های آنها نشان می دهد که سیارات در این مرحله پایانی زندگی ستاره میزبان خود در اطراف ستارگان بسیار کمتر دیده می شوند که نشان می دهد بسیاری از این سیاره های نزدیک، احتمالاً با انبساط ستاره هایشان نابود می شوند و شواهد رصدی قوی از این مرگ سیاره ای چشمگیر ارائه می دهند.

به گفته ادوارد برایانت(Edward Bryant)، نویسنده اصلی این مطالعه و عضو جایزه اخترفیزیک وارویک در دانشگاه وارویک که بخش زیادی از این پژوهش را در آزمایشگاه علوم فضایی مولارد(Mullard) در UCL انجام داده است، یافته ها شواهدی قوی ارائه می دهند که با تکامل ستارگان از رشته اصلی می توانند به سرعت باعث شوند سیارات نزدیک به آنها به صورت مارپیچی به داخل حرکت کنند و نابود شوند.

این پدیده مدت هاست که در تئوری مورد بحث بوده است، اما اکنون می توان تأثیر آن را مستقیماً در میان جمعیت بزرگی از ستارگان مشاهده کرد. همانطور که برایانت توضیح می دهد، ستارگان پیر می توانند به دلیل یک کشمکش گرانشی به نام برهمکنش جزر و مدی ، سیارات نزدیک به خود را به طور مؤثری ببلعند. با انبساط ستاره، کشش سیاره بر روی ستاره، مدار آن را کند می کند و باعث می شود که به صورت مارپیچی به داخل حرکت کند تا زمانی که یا متلاشی شود یا جذب شود.

این تیم بر روی ستاره هایی که اخیراً وارد مرحله پس از رشته اصلی شده بودند و هیدروژن خود را تمام کرده بودند، تمرکز کرد و تنها 130 سیاره و کاندیدای سیاره را که در نزدیکی آنها می چرخیدند، شناسایی کرد که 33 مورد از آنها قبلاً شناسایی نشده بودند.

محققان با تمرکز بر روی ستاره هایی که سرد شده و به غول های سرخ تبدیل شده اند، دریافتند که احتمال میزبانی چنین ستاره ای از یک سیاره نزدیک، تنها 0.11 درصد است، یعنی تقریباً سه برابر کمتر از احتمال وجود یک سیاره غول پیکر در مدار نزدیک برای یک ستاره رشته اصلی.

گفتنی است که سیاره زمین ممکن است از مرحله غول سرخ شدن خورشید جان سالم به در ببرد، اما احتمالاً دیگر حیات در آن وجود نخواهد داشت.

محققان توضیح می دهند که در عرض چند میلیارد سال، خورشید به یک غول سرخ تبدیل خواهد شد و سؤالاتی را در مورد سرنوشت سیارات منظومه شمسی مطرح می کند. مطالعه آنها نشان می دهد که در حالی که برخی از سیارات در مرحله اولیه پس از رشته اصلی نابود می شوند، زمین احتمالاً امن تر از سیارات غول پیکر نزدیک مورد بررسی است.

با این حال، اگرچه خود سیاره ممکن است زنده بماند، اما با ادامه تکامل خورشید، شرایط برای حیات تقریباً به طور قطع از بین می رود.

اگرچه این مطالعه نشان می دهد که با افزایش سن ستارگان، تشکیل سیارات غول پیکر کاهش می یابد، اما معدود سیاراتی که در مدارهای نزدیک به دور غول های سرخ باقی می مانند، بینش های ارزشمندی ارائه می دهند.

برایانت همچنین خاطرنشان می کند که تعیین جرم این سیارات به محققان کمک می کند تا نیروهایی را که باعث چرخش مارپیچی آنها به سمت داخل و در نهایت نابودی شان می شود، درک کنند و تصویر واضح تری از فرآیندهایی که سرنوشت سیارات در حال چرخش به دور ستاره های پیر را شکل می دهند، ارائه دهند.