محمدجواد روح در شماره تازه هفته نامه صدا به طعنه ها و حملات صدا و سیما و رسانه های هم سو به مواضع علی اکبر ناطق نوری پرداخته و یگانه دلیل آن را تغییر سیاست مدار کهنه کار دانسته است.

متن کامل تحلیل سردبیر صدا از این قرار است:

صداوسیما و رسانه های هم سوی آن، در سالروز 13آبان به بهانه پرداختن به سیاست های آمریکا در قبال ایران، ترجیح دادند باز هم انگشت طعنه و اتهام را به جای خارج، سمت داخل بگیرند و از سال گرد تسخیر سفارت، بهانه و وسیله ای برای حمله به مخالفان سیاسی خود بگیرند.

در انتخاب سوژه هم، البته آن ها نوآوری کردند و به جای روند معمول که سراغ دولت موقت و به ویژه مهدی بازرگان و عباس امیرانتظام می روند و یا حداکثر، به چپ های انقلابی دیروز و اصلاح طلبان امروز همچون بهزاد نبوی می روند؛ هدف دیگری را انتخاب کردند و سراغ سیاستمداری رفتند که هنوز هم، در دسته بندی های سیاسی از نیروهای خودی و نزدیک به بالاترین سطوح نظام سیاسی شناخته می شود.

آنان سراغ علی اکبر ناطق نوری رفتند؛ عضو ارشد جامعه روحانیت مبارز، رییس مجالس چهارم و پنجم که جناح راست در آن اکثریت داشت، نامزد ایده آل این جریان در انتخابات ریاست جمهوری 1376 که پیروزی او را پیروزی جریان انقلاب و بازگشت به ارزش ها می خواندند و چهره ای که تا همین اواخر مسئول بازرسی دفتر رهبری و مشاور عالی ایشان بود.

چنین شخصیتی اما امروز سوژه طعنه و اتهامات و حملات رادیکال های جناح راست و صداوسیما و رسانه های همسوست. چرا؟ فقط به یک دلیل؛ ناطق نوری تغییر کرده است. در افکار و آرای خود تجدیدنظر کرده است. برخی سخنان و مواضع دهه های قبل خود را کنار گذاشته است. و در یک کلام: اندیشیده است.

او در این سال ها که به تدریج از عالی ترین سطوح نظام سیاسی به حاشیه سیاست رفت، مشغول اندیشیدن بود.

اندیشیدن نیز، فی نفسه در تعارض با تعصب و تحجر است. اندیشیدن اگر وجه انتقادی و تجدیدنظرگرایانه داشته باشد، به بازاندیشی در مواضع پیشین و بازبیبنی راه طی شده می انجامد و طبعا، غلط هایی در حرف های کهنه و بیراهه هایی در راه طی شده خودنمایی خواهد کرد. آری؛ ناطق در همه سال های سکوت و حاشیه نشینی مشغول اندیشیدن بود و تغییر کردن.

رادیکال های راست هم، البته این را می دانستند و تغییر مواضع او را حس می کردند؛ اما دل خوش بودند او سکوت کرده است.

برخلاف حسن روحانی، دیگر عضو تجدیدنظرگرای جامعه روحانیت مبارز، که هرازچندگاه سخنی می گوید و فضایی می سازد و محکم و متقن از کارنامه میانه روها و دولت خود دفاع می کند؛ ناطق نوری سکوت را ترجیح داد.

سکوتی که البته از رضایت نبود و فریاد شکایت او، همچون نای مولوی، به گوش هر اهل سیاستی می رسید.

بااین حال، راست های رادیکال که هر روز با هراس از نطق های روحانی، تاب و توان و عنان زبان از دست می دهند؛ دست کم از سکوت ناطق خشنود بودند و حتی آن را اعلام بازنشستگی سیاسی تلقی می کردند.

لب گشودن ناطق پس از سال ها اما، این خواب و خیال را برآشفت. رادیکال ها البته در برابر گفتارهای او که نقدی بود بر وضع موجود و آنچه سیاست های حاکم حاصل آورده است، ترجیح دادند سکوت کنند و از اینکه ناطق را در موقعیتی مشابه روحانی هدف بگیرند، خودداری کنند.

در عوض، بیشتر حملات بر واکنش به اشاره انتقادآمیز ناطق از تسخیر سفارت آمریکا در سال1358 و پیامدهای آن بر موقعیت ایران در نظام بین الملل بازمی گشت. صداوسیما سال روز 13آبان را فرصت مناسبی دید برای طعنه زدن به ناطق نوری؛ با انتشار بخش هایی از سخنان او در 13آبان1372.

رادیکال های حاکم بر صداوسیما با پخش این سخنرانی قدیمی می خواستند نشان دهند ناطق امروز پیشینه و سابقه ای دارد کاملا هم سو و همراه با رادیکال های امروز.

همچنان که زمانی چنین سوابقی را برای سیدمحمد خاتمی، میرحسین موسوی، هاشمی رفسنجانی، حسن روحانی، بهزاد نبوی و بسیاری دیگر از چهره های اصلاح طلب و میانه رو یادآور می شدند و می خواستند با مواضع دیروز، اعتبار مواضع امروزشان را زیر سوال ببرند.

البته، رادیکال ها هیچ ضرورتی نمی بینند به تناقض موجود در این رفتار خود پاسخ دهند.

آن ها پرسشی بدیهی را نادیده می انگارند که اگر مواضع ناطق نوری در سال1372 باعث اعتبارزدایی از مواضع امروز اوست و می توان با پخش آن، به او طعنه زد؛ چرا و چطور خودشان 30سال پس از سخنان آن زمان ناطق، همان حرف ها و شعارها را تکرار می کنند و به اسم ژست انقلابی گری و عزت طلبی (و البته با هزینه کردن از جیب آحاد ملت) آن را می فروشند؟

اگر هم مواضع آن زمان ناطق درست بوده و مواضع امروز او باب طبع رادیکال ها نیست؛ باید پرسید این تغییر و بازبینی در ارزش ها و روش های پیشین چه ایرادی دارد؟ از کجا می توان گفت افرادی چون ناطق، روحانی و هاشمی رفسنجانی که از شاخص ترین چهره های روحانیت مبارز در دهه های 1360 و 1370 بوده اند، ظرفیت و درایت اندیشیدن و نقد کردن مواضع خود را نداشته اند؛ اما در مقابل، آن طیف از روحانیت که سهم و نقش چندانی در انقلاب و تاسیس و مدیریت نظام نداشته اند و یا نوآمدگان بی سابقه ای از جنس نمایندگان تندرو مجلس و سران و مجریان تندگوی صداوسیما، حق دارند با ایستادن بر مواضع و شعارهای پیشین، خود را نمادها و نمایندگان وفاداری و پایداری معرفی کنند و حتی آن بزرگان و موسسان را سوژه حمله و طعنه خویش قرار دهند؟

از کجا می توان گفت جریان رادیکالی که امروز پس از 30 یا 40 سال تازه به مواضع دهه های 60 و 70 روحانیت انقلابی رسیده است، 30 یا 40 سال بعد تازه نفهمند نقدها و بازاندیشی های چهره هایی چون ناطق نوری بجا و درست بوده است و منافع کشور و نظام را بیش از شعارها و ادعاهای تندروها تامین می کرده است؟

اگر چنین باشد، چرا هزینه دیرفهمی و کج فهمی این جریان را ملتی باید بپردازد که هر بار در هر انتخاباتی و نیز در هر نظرسنجی معتبری، نشان داده کمترین نسبتی با مواضع، ایده آل ها و سیاست های آن و نیز جهان بینی آنان ندارد؟

دلیل روشن است. آنان برخلاف ناطق نوری ارزش و اعتباری برای اکثریت ملت و آرا و نظرات آنان قائل نیستند. ناطق نوری یک بار در سال1376 صدای رسای اکثریت را شنید و سپس پس از ظهور معجزه 1384 درستی آن صدا را به چشم جان دید و ازاین رو، به گوشه ای نشست و اندیشید.

رادیکال های راست اما برخلاف روحانیت انقلابی اصیل، نه اهل شنیدن اند، نه دیدن و نه اندیشیدن.

آنان فقط صدای گوش خراش بلندگوها و تریبون ها و سخن گویان خود را چون آوایی گوش نواز می شنوند، از دنیا ومافی ها فقط منفعت خویش را می بینند، و البته جز به کسب وحفظ قدرت نمی اندیشند.

چنین است که فاصله ای چنین آشکار و شکافی چنین بزرگ میان راست اصیل و راست رادیکال افتاده است. شکافی به اندازه امروز و دیروز ناطق.