عباس عبدی در یادداشتای در روزنامه اعتماد و خطاب به رییس جمهور نوشت:

جناب آقای دکتر پزشکیان

با احترام

گر چه در برخی موارد نوشتن نامه های خصوصی را مفیدتر می دانم ولی در مجموع و به نظرم ترجیح دارد که اغلب گفت وگوها با مقامات سیاسی و حکومتی در عرصه عمومی صورت گیرد، زیرا سیاست عمومی ترین حوزه جامعه است و باید مردم نیز در جریان باشند، به ویژه اینکه نحوه پاسخگویی و رفتار صاحبان قدرت متأثر از داوری مردم نیز هست. اخیرا نیز نامه ای عمومی خطاب به آقای قالیباف رییس محترم مجلس نوشتم. شاید مرا به عنوان یک شهروند عادی لایق پاسخ دادن ندانستند، شاید هم فرصت بیشتری برای پاسخگویی لازم دارند. با اطمینان می گویم که در هر حال هیچ نگرانی ندارم، هر کس وظیفه خود را انجام می دهد. پس شما هم اگر خواستید می توانید پاسخ ندهید حتی می توانید نخوانید و داخل سطل زباله بیندازید. ولی توصیه می کنم که حتما پاسخ دهید، چون چنین رفتاری به سود پزشکیان، دولت و اداره امور خواهد بود.

اگر می بینید که مجلس و عملکرد آن در یک سراشیبی تند قرار دارد، محصول همین بی توجهی ها است. بنده هم به صفت شخصی نیازمند هیچ پاسخی نیستم، روزانه می نویسم و کار خود را انجام می دهم ولی سیاستمداران آگاه و قدرتمند و دارای اعتماد به نفس و صادق هیچگاه از پاسخگویی گریزان نخواهند بود، سهل است که استقبال هم می کنند.

اگر دقت کنید متوجه خواهید شد که قریب به اتفاق سیاستمداران ایرانی از پاسخگویی و گفت وگوی شفاف در هراس هستند، ورود به این حیطه را گویی پایان سیاست خود می دانند. شما هم می توانید همین راه را بروید. در نقطه مقابل هم می توانید اصلاحی در روند امور ایجاد کنید؛ و از دایره: خودگویی و خودخندیم، عجیب مرد هنرمندیم خارج شد. شاید شما چند چیز را نسبت به بنده می دانید. یکی اینکه صادقانه به صداقت و درستی شما اعتقاد داشتم و هنوز هم دارم.

دوم؛ هیچ ادعایی از انجام وظیفه ای که به لحاظ تحلیلی به آن معتقد بودم در حمایت از شما برای خود قایل نیستم و هیچ طلبی از شما ندارم، سهل است، همچنان که پیش تر هم گفته ام، بدهکارم و سعی می کنم با طرح مسائل به فهم و حل مشکلات شما کمک کنم. حمایت از شما را وظیفه اجتماعی و اخلاقی می دانستم و امری شخصی و بده بستان نمی دانستم چون اساسا نیازی به گرفتن چیزی ندارم که بخواهم به ازای آن کاری کنم. سوم؛ شما می دانید که پس از 16 تیر که پیروزی شما اعلام شد، تاکنون حتی یک درخواست کوچک هم نه از شما و نه از هیچ کس دیگری در دولت نداشته ام. جالب اینکه اوایل گمان می کردم دوستانی که مسوولیت گرفته اند حتما علاقه و نیاز یا انتظار دارند که برخی افراد به آنان معرفی شود، که چند نفر را هم معرفی کردم و دیدم ظاهرا مقبول نمی افتد، لذا همین کار را هم ترک کردم.

چهارم؛ شما می دانید که در چند جلسه ای که در این 15 ماه در حضور شما بودم خیلی صریح و روشن و بدون مداهنه و مطایبه حرف خود را زده ام، امروز نیز می خواهم پرسشی مطرح کنم که گمان می کنم به عنوان یک شهروندی که آرزویش موفقیت شماست، حق طرح این پرسش را دارم. سال گذشته در همین روزها برای جلسه ای دعوت شدم که قرار بود درباره اولین مصاحبه عمومی شما گفت وگو شود. خوب به یاد دارم هنگامی که بحث قیمت حامل های انرژی مطرح شد، خیلی صریح و با قاطعیت گفتید که امسال می خواهند برای تأمین کمبود بنزین 5 میلیارد دلار بگیرند، من نمی دهم (یا مخالفم، یادم نیست) در حالی که مردم برای داروها و دیگر کالاهای ضروری خود نیازمند این ارز هستند..

پرداخت آن را در حد خیانت (این کلمه را یادم نمی آید که گفتید ولی برداشت من به عنوان مخاطب از شدت مخالفت شما همین تعبیر بود) دانستید. فکر کنم که من هم در تأیید آن چیزی را گفتم، ولی در هر حال بسیار خوشحال شدم که رییس جمهوری داریم که این مساله روشن را می داند و شجاعانه می خواهد جلوی آن بایستد. ولی امروز که یک سال گذشته در کجا هستیم؟ جایی به مراتب بدتر از پارسال. شنیده ام طرح بی ربطی در این زمینه در دست تهیه است. اکنون بنزین همان قیمت پارسال است، در حالی که در همین 15 ماه گذشته حضور شما، تورم بیش از 50 درصد را تجربه کرده ایم. چرا کاری نکردید؟

جناب آقای دکتر پزشکیان عزیز!

علت خوشحالی من از سخن شما این نبود که بنزین را گران می کنید. چون من نیز با این عقیده موافق نیستم، بلکه سال ها است که از راه حل معقول دیگری دفاع می کنم، ولی از این جهت که روی نقطه حساسی انگشت گذاشته بودید، امیدوار شدم که بتوانید متوجه مساله اصلی که فراتر از بنزین است بشوید و بکوشید که آن مساله را حل کنید، ولی تجربه نشان داد که یا به آن مساله اصلی نپرداخته اید یا قادر به حل آن نبوده اید که در هر دو صورت به معنای شکست است. اگر اولی باشد، یک ایراد و اگر دومی باشد دو ایراد است.

درخواستم پاسخ به همین پرسش است که چرا نتوانستید مانع از اتلاف منابع ارزی برای واردات بنزین شوید؟ شما چون پزشک هستید از پزشکی مثال می زنم. این سیاست مستمر حکومت در مورد بنزین مثل این است که دولت برای بیماران دیابتی، به مواد قندی مثل نوشابه و شیرینی یارانه بدهد که ارزان بخرند و رایگان تهیه کنند و در مقابل مواد غذایی و داروی مورد نیاز آنان را چند برابر گران کنید. کسی در پزشکی چنین کاری را نمی کند ولی در سیاست انجام شده. پس این مساله نه تنها حل نشده، بلکه در همین یک سال تشدید هم شده است.

پرسش این است که چه مانعی در این راه وجود دارد؟ و چرا نتوانسته اید این مانع را برطرف کنید؟ اگر پاسخ بدهید آنگاه خواهم گفت که اساسا تشخیص شما در شناخت مانع درست است یا خیر؟ و آیا همین تشخیص نادرست در کنار مسائل مهم دیگری که به آنها هم نپرداخته اید، موجب تداوم این وضع نشده است؟ خلاصه عرض کنم که اصلاح قیمت های انرژی یک مساله اقتصادی و فنی نیست، یک تصمیم راهبردی سیاسی است که نیازمند اصلاحات جدی در عرصه سیاسی است. نگاه شما و کارشناسان نابلد به این مساله فنی و تکنیکی است. از مدیرانی که برای این کار منصوب کرده اید روشن است.

همان نگاهی که موجب فاجعه 1398 شد. آیا غیرمنطقی است اگر گمان کنیم که با این دست فرمان به هیچ جا نخواهیم رسید؟ به همین دلیل است که پس از آن موضع قاطع سال گذشته شما که خاطره اش را ذکر کردم، اکنون به اینجا رسیده اید که تکرار مکررات کرده و گفته اید؛ هیچ منطقی وجود ندارد که بنزین را با دلار آزاد بخریم (هر لیتر بیش از 50 هزار تومان) و با یارانه به مردم بفروشیم (لیتری 1500 تومان). باید گفت نه تنها هیچ منطقی وجود ندارد، بلکه این خیانتی آشکار است، حتی اگر میلیاردها دلار ذخیره ارزی داشته باشید، چه رسد به اینکه برای یک دلارش له له بزنید. البته در دولت شما انجام شده است.

اطمینان دارم که شما برای همه شهروندان از جمله بنده آن اندازه حق قائل هستید که صادقانه از شما پرسشی بپرسند و پاسخ بدهید. ولی اگر هم نخواستید پاسخ بدهید، ایرادی ندارد، ولی اجازه ندهید که مردم در مواجهه با شما بگویند: خودتان می دانید و مملکتتون . این کلمه آخر برای یک سیاستمدار از ضربه پتک یا موشک باران شدن بدتر است.