فرارو- اخیرا قسمت های ابتدایی سریال پلوربیوس (Pluribus) منتشر شده است. سریالی جدید از خالق برکینگ بد که دنیایی متفاوت در سبک نوآر را به تصویر می کشد.

به گزارش فرارو، جهانی را تصور کنید که در آن همه خوشحالند نه از روی فریب و اجبار بلکه واقعا شاد و خوشبختند و هیچ استرس و ترسی وجود ندارد و فقط یک نفر است که حس می کند چیزی درست نیست. این همان دنیایی است که پلوربیوس به تصویر می کشد، دنیایی شاد و کامل که غیر واقعی است.

سریال با صحنه ای آغاز می شود که در آن نویسنده ای پرفروش به نام کارل با بازی سی هورن جدیدترین رمانش را برای خوانندگان امضا می کند و عکس می گیرد، با این حال زمانی که مراسم تمام می شود حرف تلخی می زند که ممکن همه چیز را به هم بریزد. او به راننده خود می گوید که کارش بی معنی است، حرفی که در ظاهر ساده است اما ماجراهای زیادی را به وجود می آورد.

حضور این دانشمند در رستوانی در حاشیه شهر و همزمانی اش با استراحت بین راهی کارل اتفاق جدیدی رقم می زند. در این رستوران کارل می فهمد که بدن سایر مشتریان نیز به همان شکل فلج می شود به جز خودش.

به مرور مشخص می شود که نوعی بیماری همه گیر در حال تاثیرگذاری بر روی انسان هاست. شهر وارد قرنطینه می شود، دقیقا همان چیزی که در طاعون وجود داشت، با این حال ویروس جدید متفاوت عمل می کند و در کنار فلج کردن نوعی خوشحالی ترسناک را رقم می زند. کارل مشتاق است که بفهمد چه چیزی او را از دیگران متمایز کرده است. به همین دلیل شروع به گشت زنی در شهر برای یافتن سرنخ می کند. در جست وجوی پاسخ او تا حد مرگ خود را خسته می کند تا راهی برای بازگرداندن جهان به شکلی که بود پیدا کند.

پلوربیوس به جای اینکه مخاطب را با صحنه های تکراری آخرالزمانی و کشتارهای فراگیر سرگرم کند یک بحران روانشناختی عمیق را به تصویر می کشد، جایی که در آن قهرمان قصه با تاریکی های درونی و تجربه های شخصی روبرو است و این همان چیزی است که مانع از ابتلایش به ویروس خوشحالی شده است. در واقع سریال به وضوح نشان می دهد که تنفر و نارضایتی می تواند تبدیل به موتور محرکه ای برای ادامه زندگی باشد.

در عین حال سریال با استفاده از فضاسازی و نورپردازی هوشمندانه تجربه ای منحصر به فرد در سبک نوآر خلق کرده، صحنه های تاریک شبانه زیر نور خشن چراغ های شهری تضاد شدیدی با روزهای روشن و شاد جهان ایجاد می کند. این تضاد بصری نمایشی متفاوت میان ظاهر خوشایند و درون تلخ را به تصویر می کشد و به مخاطب این فرصت را می دهد تا حس خفگی و تنهایی کارل را درک کند. در نهایت پلوربیوس درباره نجات بشر یا چه کسی آن را نجات می دهد نیست، بلکه مخاطب را با این سوال روبرو می کند که آیا جهان بدون درد و رنج یک جهان انسانی و کامل است.