زهران ممدانی، سیاستمدار سوسیالیست دموکرات و مسلمان شیعه، با کسب اکثریت اندک آرا به عنوان شهردار نیویورک انتخاب شد. او که در 34 سالگی جوان ترین شهردار تاریخ این شهر لقب گرفته، نخستین مسلمان چهره ای است شیعه که بر بزرگ ترین و تاثیرگذارترین کلانشهر ایالات متحده حکمرانی خواهد کرد. نیویورک، با جمعیتی بالغ بر 3/8 میلیون نفر، نه تنها مرکز مالی جهان و مقر وال استریت به شمار می رود، بلکه میزبان سازمان ملل متحد، کانون تنوع فرهنگی، مهاجرت و نوآوری است.

به گزارش اعتماد، این شهر با تولید ناخالص داخلی بیش از 8/1 تریلیون دلار، به تنهایی در رتبه بندی اقتصادهای ملی جهان در جایگاه دوازدهم قرار دارد و سیاست های آن تاثیر مستقیمی بر بازارهای جهانی، امنیت بین المللی و روندهای اجتماعی ایالات متحده بر جای می گذارد، از همین رو پیروزی ممدانی در انتخاباتی تاریخی رقم خورد که مشارکت در آن به بالاترین سطح از سال 1969 رسید. براساس نتایج مقدماتی هیات انتخابات شهر نیویورک، ممدانی با کسب 4/50درصد آرا، اندرو کومو، سیاستمدار دموکرات میانه رو و فرماندار پیشین ایالت نیویورک و همچنین کرتیس سلیوا، نامزد حزب جمهوری خواه را پشت سر گذاشت. ممدانی بیش از یک میلیون رای کسب کرد؛ دستاوردی که خود آن را مندانی مردمی توصیف کرد.

اندرو کومو، 67 ساله، رقیب ممدانی از چهره های شناخته شده حزب دموکرات است که بین سال های 2011 تا 2021 فرماندار نیویورک بود. او در دوران همه گیری کووید-19 ابتدا به دلیل مدیریت قاطع بحران مورد تحسین قرار گرفت، اما در پی اتهامات متعدد چون آزار جنسی و گزارش های رسمی مبنی بر دستکاری آمار مرگ ومیر در خانه های سالمندان، در آگوست 2021 مجبور به استعفا شد. کومو که پس از استعفایش از صحنه سیاسی فاصله گرفته بود، در انتخابات شهرداری 2025 به عنوان گزینه ای میانه رو و با تجربه بازگشت و توانست حمایت گسترده ای از محافظه کاران دموکرات، جامعه یهودیان نیویورک، مدیران وال استریت و حتی بخشی از رای دهندگان جمهوری خواه را جلب کند، اما براساس تحلیل های انتخاباتی پایگاه رای ممدانی عمدتا در مناطق مترقی نشین شکل گرفت. او در بروکلین، به ویژه در حوزه ای که به کریدور کمونیستی مشهور است، اکثریت قاطعی به دست آورد.

مناطق لاتین نشین برانکس، محله های سیاهپوست نشین کویینز و بخش هایی از منهتن شمالی نیز به او رای دادند. براساس گزارش نیویورک تایمز، ممدانی موفق شد بخش قابل توجهی از رای دهندگان کم درآمد را که در انتخابات مقدماتی حزب دموکرات از کومو حمایت کرده بودند، به سوی خود بکشد. در مقابل، کومو در مناطق مرفه نشین منهتن، ازجمله آپِر وست ساید و آپِر ایست ساید (جغرافیای نیویورک) که جمعیت قابل توجهی از یهودیان نیویورک در آن ساکن هستند، برتری چشمگیری داشت. او همچنین در بخش های محافظه کارنشین استتن آیلند، جنوب بروکلین و شرق کویینز پیروز شد.

نظرسنجی های پیش و پس از انتخابات حاکی از آن است که بخش عمده ای از حامیان کومو نه به دلیل علاقه به برنامه های او، بلکه صرفا برای جلوگیری از پیروزی ممدانی رای دادند؛ واقعیتی که عمق شکاف های ایدئولوژیک، مذهبی و طبقاتی در نیویورک را نمایان می سازد.ممدانی در نخستین ساعات پس از پیروزی، با تاکید بر لزوم اتحاد، اعلام کرد که شهر را به سوی نیویورکی ارزان تر، عادلانه تر و امن تر هدایت خواهد کرد. او در عین حال اذعان داشت که با چالش های جدی در جلب اعتماد گروه هایی مواجه است که در تبلیغات انتخاباتی هدف 40 میلیون دلار هزینه های منفی قرار گرفته بودند. کومو نیز که تنها با اختلاف کمتر از 10درصد شکست خورد، در بیانیه ای کوتاه پیروزی رقیب را تبریک گفت، اما بر لزوم حفظ ارزش های مشترک نیویورکی ها تاکید کرد.

این انتخابات نه تنها به دلیل حاشیه اندک پیروزی، بلکه به سبب شکاف های عمیق اجتماعی که آشکار ساخت، به عنوان نقطه عطفی در تاریخ سیاسی نیویورک ثبت خواهد شد. ممدانی اکنون در موقعیتی قرار دارد که باید میان اجرای برنامه های رادیکال خود و ترمیم روابط با مخالفان تعادل برقرار کند؛ چالشی که موفقیت یا شکست آن، آینده سیاسی چپ گرایی در ایالات متحده را نیز تحت تاثیر قرار خواهد داد.

پولیتیکو با انتشار یادداشتی به بهانه پیروی ممدانی نوشت: نوامبر 2023 بود که رهبران حزب خانواده های کارگر، در سایه رسوایی های مالی اریک آدامز، دورهم جمع شدند تا راهی برای تغییر مسیر شهر پیدا کنند. جلسه ای محرمانه در آپارتمانی ساده در لانگ آیلند سیتی؛ جایی که ایده ها بدون هیاهویی در حال شکل گیری بود، برگزار شد.برد لندر، حسابرس شهر، آنتونیو رینوسو، رییس بروکلین و جسیکا راموس، سناتور کویینز، کنار هم نشسته بودند.

زهران ممدانی هم آنجا بود؛ کسی که کمتر کسی فکر می کرد پا به این میدان بگذارد. آنا ماریا آرچیلا، یکی از برگزارکنندگان، بعدها به سی ان ان گفت: زهران؟ او جدی است؟ ممدانی اما جدی بود. در جلسات بعدی، ایده هایش را یکی یکی مطرح کرد: اجاره بها را ثابت نگه داریم، داوطلبان را از میان سوسیالیست های دموکرات بسیج کنیم و کمپینی مردمی با درب زنی میلیونی راه بیندازیم. تابستان 2024 به آرچیلا گفت: من می روم جلو. می خواست همان کاری را کند که اوکازیو-کورتز و چی اوسه کرده بودند اما در مقیاس بزرگ تر. ممدانی با جباری بریسپورت، دوست نزدیکش، هفته ها در جاده آلبانی-نیویورک بودند. در ماشین، آهنگ های همیلتون و ایوان هانسن می خواندند تا خستگی شان در برود. شب ها در هتل تا صبح نقشه می کشیدند: سیاهپوستان بروکلین را از کومو جدا کنیم، لاتین تباران برانکس را با حمل و نقل رایگان جذب کنیم، کم درآمدها را به سمت خود بکشیم.این تلاش ها سرانجام در 4 نوامبر 2025 به بار نشست.

در تئاتر پارامونت بروکلین، سالن پر بود از جوانان، کارگران و مهاجران. ممدانی روی صحنه رفت، از یوجین دبس نقل کرد و گفت: به عنوان اولین شهردار مسلمان و جوان ترین در یک قرن، به هویتم افتخار می کنم. جمعیت غرق تشویق شد. او وعده داد: مسکن ارزان، حمل ونقل رایگان، مراقبت کودک همگانی و مالیات بر وال استریت، برنامه ای که از زمان لاگاردیا بی سابقه بود.

شب چهارم نوامبر 2025، تئاتر پارامونت بروکلین به دریایی از پرچم های رنگارنگ و فریادهای زهران! زهران! تبدیل شده بود. ممدانی، با کت و شلوار ساده خاکستری و لبخندی که خستگی ماه ها کمپین را پنهان می کرد، روی صحنه قدم گذاشت. همسرش، نیکول، کنارش ایستاده بود و مادرش، میرا نایر، از ردیف اول با چشمانی اشکبار نگاهش می کرد. او میکروفون را گرفت و سکوت سالن را شکست: این پیروزی متعلق به کارگرانی است که هر روز در مترو شلوغ می روند، به مادرانی که اجاره بها را با دو شیفت کار پرداخت می کنند، به مهاجرانی که نیویورک را ساختند اما هنوز دیده نمی شوند. جمعیت، که بیش از پنج هزار نفر بود، با تشویق ایستاد. ممدانی به اسپانیایی، اردو و عربی ادامه داد، زبانی که کمپینش را به خانه های هزاران خانواده برده بود، اما پشت این جشن، سایه نگرانی ها وجود داشت.

تیم امنیتی ممدانی، که حالا با بودجه شهرداری تقویت شده بود، گزارش هایی از تهدیدهای آنلاین دریافت می کرد. حساب های ناشناس در X، با هشتگ #StopMamdani، تصاویر تحریف شده ای از او به عنوان شهردار جهادی منتشر می کردند. ADL، لیگ ضد افترا، بیانیه ای صادر کرد و گفت که نگران اظهارات گذشته ممدانی در مورد اسراییل است و سیاست هایش را زیرنظر خواهد گرفت. وال استریت ژورنال در سرمقاله اش نوشت: نیویورک به آزمایشگاهی برای سوسیالیسم تبدیل شده- و سرمایه گذاران باید آماده خروج باشند. جان کاتسیماتیدیس، که پیش بینی فاش شدن چیزی بزرگ را کرده بود، در مصاحبه با فاکس نیوز گفت: دیدید؟ گفتم چیزی هست. حالا وزارت دادگستری ترامپ وارد می شود.

زهران ممدانی، شهردار جدید نیویورک، صبح پس از پیروزی در دفتر موقتش در بروکلین هایتس نشست. میز چوبی قدیمی پر از یادداشت و فنجان قهوه سرد بود. ال بیسگارد-چرچ، رییس تیم انتقال، پرونده ای ضخیم گذاشت روی میز: لیست اولیه انتصاب ها. ماریا تورس-اسپریگر برای مسکن، لینا خان برای مشاوره ضدانحصار، و جسیکا تیش که بدون هماهنگی قبلی گفته بود می ماند، حالا تایید کرده بود: اگر برنامه واقعی برای ایمنی داشته باشید، می مانم. این ترکیب نشان دهنده استراتژی ممدانی بود: ترکیبی از تجربه اجرایی، ایده های مترقی و حفظ ثبات در نهادهای کلیدی مانند پلیس.اولین دستور اجرایی او حمل ونقل رایگان در اتوبوس های محلی از اول ژانویه بود. وعده ای که در کمپین با تمسخر روبه رو شده بود، حالا با واقعیت های بودجه فدرال محدود و مقاومت شورای شهر مواجه شد. کتی هوکول، فرماندار ایالت، همان صبح تماس گرفت و یادآوری کرد که بودجه ایالتی حیاتی است.

ممدانی، که هوکول را وابسته به وال استریت خوانده بود، لحن همکاری گرفت: با هم برای نیویورکی بهتر کار می کنیم. این تغییر لحن، نشانه ای از عمل گرایی سیاسی بود؛ ایدئولوژی بدون ائتلاف، در نیویورک دوام نمی آورد. پشت صحنه، سایه تهدیدهای فدرال سنگینی می کند. دونالد ترامپ، تازه سوگند خورده، شهرهای سانکچواری را تهدید به قطع کمک ها کرده است. پاسخ ممدانی مالیات محلی بر شرکت های بزرگ بود تا شهر را تحریم ناپذیر کند. این رویکرد، ریسکی اما جسورانه، نشان می داد که او قصد دارد وابستگی به واشنگتن را کاهش دهد و منابع داخلی را فعال کند.

در کویینز، رو خانا برای مشاوره آمد. در رستورانی هندی، از سرمایه گذاری سیلیکون ولی در حمل ونقل سبز گفت، اما هشدار داد که جامعه یهودی هنوز عصبانی است. ممدانی هفته بعد با rabbis مترقی دیدار کرد؛ عکس های جلسه در نیویورک تایمز با عنوان پل زنی بر شکاف ها؟ منتشر شد. این اقدامات، تلاشی آگاهانه برای ترمیم شکاف های نژادی و مذهبی بود که در کمپین آسیب دیده بودند.

پیروزی ممدانی فراتر از مرزهای نیویورک، موجی از واکنش ها را برانگیخت. دونالد ترامپ، رییس جمهور تازه منتخب، در مصاحبه ای با فاکس نیوز، ممدانی را رادیکال خطرناک خواند و تهدید کرد که کمک های فدرال به شهرهای پناهگاه مهاجران مانند نیویورک را قطع کند. این اظهارات، که بلافاصله پس از سوگند ترامپ در 5 نوامبر بیان شد، بحث های داغی در کنگره برانگیخت؛ دموکرات ها آن را تلافی جویی انتخاباتی نامیدند، درحالی که جمهوری خواهان از آن به عنوان ابزاری برای کنترل هزینه های فدرال استقبال کردند.

الجزیره گزارش داد که ممدانی در پاسخ، اعلام کرد نیویورک مدلی برای مقاومت در برابر سیاست های ترامپ خواهد بود و بر خودکفایی مالی شهر تاکید ورزید. در سطح بین المللی، اروپایی ها سیاست های پیشنهادی ممدانی مانند حمل ونقل رایگان و مراقبت همگانی را عادی و عملی توصیف کردند. گاردین نوشت که این وعده ها، که منتقدان امریکایی آنها را سوسیالیستی می خوانند، در کشورهای اسکاندیناوی و آلمان سال هاست اجرا می شوند و می توانند الگویی برای شهرهای بزرگ باشند. جامعه هندی تبار نیز با شور و شوق خاصی واکنش نشان داد؛ ممدانی در سخنرانی پیروزی اش، از والدین هندی تبارش و سخنرانی جواهر لعل نهرو نقل کرد که این امر به جشن های خیابانی بالیوودی در محله های جنوب آسیایی نیویورک دامن زد. آسوشیتد پرس گزارش داد که شبکه های اجتماعی هندی پر از پست های حمایتی شد، هرچند برخی از دیاسپورای محافظه کار، ترکیب هویت مسلمان و سوسیالیست او را غیرمنتظره خواندند.

پیروزی زهران ممدانی در انتخابات شهرداری نیویورک، که با حاشیه اندک 50.3درصدی به دست آمد، بیش از هر چیز، زنگ خطری برای روابط او با جامعه یهودی شهر -بزرگ ترین جمعیت یهودی خارج از اسراییل با بیش از 1.1 میلیون نفر- به صدا درآورد. این جامعه، که تاریخی طولانی در حمایت از دموکرات ها دارد، در انتخابات 2025 به دو اردوگاه عمیقا تقسیم شد: یک سو، یهودیان مترقی و جوان که ممدانی را به عنوان نماد عدالت اجتماعی و ضدنژادپرستی می ستایند و سوی دیگر، رهبران محافظه کار و اصلی نشینان که مواضع ضداسراییلی او را تهدیدی مستقیم برای امنیت یهودیان می دانند.

گاردین گزارش داد که این شکاف، ممدانی را به وسیله ای برای بروز تنش های درونی جامعه یهودی تبدیل کرده، جایی که بحث ها از سالن های کنیسه تا صفحات ایکس کشیده شده است. ریشه چالش ها به مواضع گذشته ممدانی بازمی گردد. او اسراییل را متهم به نسل کشی در غزه کرده و از وجود آن به عنوان کابینه یهودی که حقوق فلسطینیان را نقض می کند، انتقاد صریح داشته است. این اظهارات، که در کمپین با فشار فزاینده ای روبه رو شد، باعث شد ربانی هایی مانند الیوت کاسگروو از کنیسه پارک اونیو در آپِر ایست ساید، در موعظه ای علنی اعلام کنند: ممدانی خطری برای امنیت جامعه یهودی نیویورک است. بیش از هزار ربی امریکایی این موضع را تایید کردند. با این حال شکاف نسلی و ایدئولوژیک عمیق تر از آن است که تصور می شود.

نظرسنجی نیوزویک نشان داد ممدانی 17 امتیاز بیشتر در میان یهودیان جوان و کمتر مذهبی داشت، اما در مناطق مرفه مانند آپِر ایست ساید و استتن آیلند، کومو با حمایت قاطع یهودیان محافظه کار پیروز شد. همزمان خبرگزاری سی ان ان نیز گزارش داد که این تقسیم، سوالاتی اساسی در مورد هویت یهودی امریکایی در 2025 مطرح کرده است. ممدانی برای ترمیم این شکاف ها، تلاش های گسترده ای را آغاز کرده است. او در کنیسه های پیشرو بروکلین حضور یافت و با همراهی برد لندر، کنترلر شهر و از اعضای جامعه یهودی در مراسم شرکت کرد. وی تعهد داده بودجه بررسی جرایم ضدیهودی را افزایش دهد، در استخدام ها از آزمون وفاداری به اسراییل پرهیز کند و از شعارهای جنجالی بپرهیزد.

در اسراییل اما واکنش ها تندتر بود. تلویزیون این کشور سخنرانی پیروزی او را زنده پخش کرد و یکی از نمایندگان راست گرا اظهار داشت: سیب بزرگ سقوط کرد. به این معنا که نیویورک، نماد قدرت یهودیان در امریکا، به دست سیاستمداری مسلمان و ضداسراییلی افتاده است. سفیر اسراییل در سازمان ملل قول همکاری با رهبران یهودی نیویورک را داد، در حالی که فلسطینی ها این رویداد را تغییری بزرگ در امریکا نامیدند.با این همه چالش ها همچنان پابرجاست. این چالش تنها داخلی نیست، بلکه ملی و جهانی است.

واشنگتن پست آن را اضطراب و اصطکاک در شهر یهودی امریکا توصیف کرد و نیویورک تایمز تاکید داشت که موفقیت ممدانی، شکاف میان یهودیان امریکایی را عمیق تر کرده است. جایی که جوانان از اسراییل فاصله می گیرند، اما نسل قدیمی آن را بخشی از هویت خود می داند. اگر ممدانی بتواند این فاصله را پر کند، مدلی نوین برای همزیستی در شهری متنوع چون نیویورک خواهد ساخت؛ در غیر این صورت، ممکن است به انزوای سیاسی او و موج مهاجرت یهودیان از شهر بینجامد. نیویورک، با کنیسه هایش و خیابان های پرتنش، منتظر است تا ببیند آیا شهردار مسلمان می تواند اعتماد و هم زیستی را بازسازی کند یا تنش ها را تشدید خواهد کرد.

شهر دو نیم شده: یهودیان از مواضعش در قبال اسراییل خشمگین اند و حامیانش سیاست هایش را زیر نظر گرفته. وال استریت 40 میلیون دلار علیه او هزینه کرد و هنوز نگران است. ممدانی اما دست به کار شده. تیم انتقالی حرفه ای با چهره هایی مثل ماریا تورس-اسپریگر و لینا خان، حفظ کمیسر پلیس جسیکا تیش و رابطه ای سازنده با فرماندار هوکول برقرار کرده اند.

ممدانی می گوید: آینده در دست ماست. اگر موفق شود، چپ امریکا جان تازه ای می گیرد. اگر نه، عقبگردی سخت در انتظار است و اما نیویورک، با نفسی بندآمده، در حال تماشاست.پیروزی ممدانی نه تنها در نیویورک، بلکه در کل سیاست امریکا طنین انداز شده است. متحدانش انتقادها را رد می کنند، می گویند او واقعی ترین دموکرات است و ایده هایش -هرچند رادیکال- در شهری مثل نیویورک که همیشه پیشرو بوده، جواب می دهد. جومان ویلیامز، وکیل مدافع عمومی و یکی از حاضران جلسات مخفی، می گوید: هیچ کس فکر نمی کرد او نامزد شود. ما فقط می خواستیم آماده باشیم. اما صبح انتخابات، ممدانی در مدرسه محلی به خودش رای داد؛ به عنوان نامزد دموکرات ها، نه حزب خانواده های کارگر.تغییرات بزرگ در راه است.

او قول داده اتوبوس های عمومی را رایگان کند، فروشگاه های مواد غذایی دولتی راه بیندازد و هزینه زندگی را پایین بیاورد، اما مسیر رسیدن به اینجا، پر از پیچیدگی بود. بیش از 36 مشاور، سیاستمدار و فعال به سی ان ان گفته اند رقابت با کومو و اسلیوا، آسان ترین بخش ماجرا بود. کمپین ممدانی پس از مقدماتی با ویدیوهای طنز زنده شد، اما تابستان انرژی اش کم شد. سندرز کمک نکرد تا دشمنان متحد نشوند. آدامز ماند و کومو شکست خورد. حالا ممدانی باید وعده هایش -حمل ونقل رایگان، فروشگاه دولتی- را با بودجه محدود و مخالفان زیاد عملی کند. موفقیتش آینده چپ امریکا را می سازد.

وال استریت، که بیش از 40 میلیون دلار علیه ممدانی هزینه کرده بود، حالا با واقعیت حکمرانی او دست و پنجه نرم می کند. ان پی آر گزارش داد که مدیران اجرایی و میلیاردرها، از جمله الکس کارپ مدیرعامل پالانتیر، نگران کاهش ارزش مدارک دانشگاهی نخبگان در برابر سیاست های کارگری ممدانی هستند و برخی شرکت ها را به فکر انتقال به جرسی سیتی انداخته اند. با این حال، ممدانی در تیم انتقالی اش، چهره هایی مانند لینا خان (رییس سابق کمیسیون تجارت فدرال) را برای مشاوره ضدانحصار دعوت کرده تا تعادلی میان اصلاحات و ثبات اقتصادی برقرار کند. نشریه پولیتیکو پیش بینی می کند که بزرگ ترین چالش ممدانی، جلب حمایت شورای شهر باشد؛ جایی که اکثریت دموکرات ها هنوز به کومو تمایل دارند و ممکن است بودجه حمل ونقل رایگان را مسدود کنند.

سوگند رسمی او در اول ژانویه 2026، درست پس از نیمه شب، نقطه شروعی نمادین خواهد بود. نیویورک تایمز آن را آغاز آزمایش سوسیالیسم شهری نامید. اگر ممدانی بتواند ائتلاف های نژادی و طبقاتی را ترمیم کند، پیروزی اش نه تنها چپ امریکا را احیا می کند، بلکه نیویورک را به کانون نوآوری اجتماعی جهانی تبدیل خواهد کرد، در غیر این صورت، شکستش می تواند موجی از عقب نشینی مترقی در سراسر کشور به راه بیندازد. شاید شهر، با چشمانی دوخته به برج هایش، منتظر گام های نخست اوست.