هاشمیان باور داشت که حضور همزمان اورونوف و بیفوما، سطح فشار از جلو را پایین می آورد و تیم را کم تحرک می کند. نگاه او بر اساس نظم دفاع از جلو و ساختار کلاسیک پرس بود، ساختاری که در ذهن او، فقط با دوندگی بی وقفه و حضور بازیکنان پرتلاش حفظ می شد. اما شاید فوتبال فقط سطرهای تئوری نیست. فوتبال لحظه هایی است که مربی تصمیم می گیرد از دل بحران، راه تازه بیرون بکشد.

اوسمار همان لحظه را پیدا کرد. او به جای حذف بازیکنان، نقش ها را عوض کرد. به جای آن که از بیفوما فقط انتظار سرعت و دویدن در کناره ها داشته باشد، او را وارد مرکز کرد. تبدیلش کرد به نقطه شروع حمله. به محور که حرکت خط حمله را هدایت کند و در همان لحظه، تیم را نزدیک به دروازه حریف نگه دارد. این کار نه جادو بود و نه انقلاب. فقط شناخت درست توانایی ها و اعتماد.

در روزهایی که پرسپولیس زیر نظر هاشمیان سخت گل می زد، موقعیت کم می ساخت و از بالا تا پایین زمین، شکل تیمی خسته داشت، ناگهان همان تیم در یک مسابقه سه گل زد. نه تنها گل زد، بلکه فوتبال بازی کرد. توپ را با ریتم، با جریان و با آرامش جلو برد. چیزی که هوادار مدت ها دنبالش بود: تیمی که نه فقط ببرد، بلکه قانع کند.

نقش بیفوما در این بازگشت تعیین کننده بود. بیفوما همیشه بازیکن سرعت و حرکت در عرض بوده. مربیان قبلی از او انتظار داشتند که پشت دفاع بگریزد و با یک دویدن ساده جریان بازی را عوض کند. اما اوسمار فهمید که بیفوما توانایی لمس توپ، نگه داشتن جریان حمله و ساخت ارتباط بین خط ها را هم دارد. به او مسئولیت داد. مسئولیت یعنی قدرت. نتیجه همان بود که در زمین دیده شد. بازیکنی که پیش از این یک قطعه ساده بود، حالا تبدیل به فرمانده شد.

در مورد اورونوف، موضوع فرق دارد. فشار بدنی و کاهش روحیه او کاملا واضح است. این بازیکن هنوز فاصله دارد تا بتواند همان تاثیرگذاری که سابق از خود نشان داد را در مسابقه ارائه دهد. اما مربی که شجاع باشد، فرصت ایجاد می کند. اوسمار اگر زمان پیدا کند و این بازیکن هم مصدوم نشود، این فاصله را کم خواهد کرد. اورونوف ارزش دارد و این ارزش در یک ساختار تهاجمی، بهتر دیده می شود. نه در ساختار ترس محور.

گل ها فقط نتیجه انتخاب نبودند. نتیجه تغییر نگاه بودند. پرسپولیس در بازی مقابل استقلال خوزستان فقط برنده نشد. لبخند را بر چهره هوادار برگرداند. هواداری که از تیم توقع هویت دارد. هویت پرسپولیس همیشه شجاعت بوده. حمله. ابتکار. فشار از جلو با توسل به توانایی فنی بازیکن ها.

با این حال، همه چیز ایده آل نیست. یک مشکل جدی در دفاع چپ وجود دارد. وضعیت میلاد محمدی قابل اطمینان نیست. نیاز فوری به بازیکن جدید هست یا باید در ساختار اوسمار تغییر بیشتری داده شود. این بخش هنوز جای نگرانی دارد و باید با دقت حل شود. چون برای تیمی که می خواهد دوباره در صدر باشد، آسیب پذیری در جناح دفاعی قابل چشم پوشی نیست.

اما فراتر از جزییات، در همان بازی اول یک نکته واضح بود:

جسارت برگشته. ترس از اشتباه کنار رفته. پرسپولیس دوباره به خودش شبیه شد.

هوادار فقط بازی را ندید. نفس کشید. آرام گرفت. احساس کرد تیمش دوباره تیم است.

اما نباید از یاد برد این یک تورنمنت کوتاه مدت نیست. لیگ است. فوت جادویی وجود داشته باشد هم مستلزم حمایت لجستیکی همه جانبه است. پرسپولیس محتاج تقویم در کناره ها و خط حمله است. مدیریت و هوادار فکر کنند مشکل رفع شده، بزرگ ترین خود فریبی ممکن را مرتکب شدند.

برد سه هیچ پیروزی بزرگی است اما نمیتواند فریبنده باشد. خصوصا اینکه به یاد بیاورید حریف پرسپولیس ارزان ترین تیم لیگ بود و بدون تمرین در این بازی حضور داشت. پس برای قضاوت زود است و تنها باید به خوشبینی به روزهای پیش رو نگاه کرد، جایی که اوسمار یک محک جدی خواهد داشت - تقابل با تراکتور در روز سی آبان.