حامد پاک طینت در عصر ایران نوشت: "اگر باران نبارد آب از آذر ماه در تهران جیره بندی می شود و اگر باز هم نبارد باید تهران را خالی کنید"

این جملات رییس جمهور محبوبمان دیروز در سخنرانی سنندج بوده است!

چه شد که به این روز افتادیم؟

90% آب ایران در کشاورزی مصرف میشود که 60% آنرا هدر میرود. دولت ها در تمام این ادوار از خودکفایی کشاورزی گفتند بدون آنکه به ظرفیتهای ایران خشک کمترین توجهی کنند، بیش از 600 سد ساختند که رودخانه ها را قطع و تالابها را خشک کرد و در همین شهر تهران 22% آب شرب در لوله های فرسوده هدر میرود؛ شهری که از یک جمعیت 5 میلیون نفری بدون برنامه ریزی برای آب، برای ترافیک و زیرساخت به بیش از 15 میلیون نفر رسید

حداقل ده دولت قبل و تمام مسئولان مرتبط باید پاسخگوی این بحران باشند. کدامیک را بیاد دارید که سیستم آبیاری نوین را برای کشاورزی اجبار کرده باشند که می توانست مصرف آب را نصف کند؟ کدامیک را بیاد دارید که کشت محصولات پرآب بر در مناطق مرکزی و ترویج کشت محصولات کم آب بر را در دستور کار قرار دادند؟

چرا نکردند؟ چون خودکفایی در دستور کار بود؛ چون ذینفعانی در بردن آب بود که قدرت داشتند - مافیای آب

همه دولت ها باید پاسخگو باشند که چرا در طول این چند دهه و با علم به اینکه روزی به این نقطه خواهیم رسید، ظرفیت شیرین سازی آب خلیج فارس یا دریای عمان را نتوانستند به 5 میلیون متر مکعب برسانند. امروز فقط 1% از آب شرب از این روش تامین میشود در حالیکه عربستان 70% از آب مصرفی خود را از این طریق تامین می کند و چرا تصفیه و بازیافت فاضلاب شهری برای مصارف صنعتی و کشاورزی هرگز بعنوان یک پروژه ملی در دستور کار قرار نگرفت

باید پاسخگو باشند که چرا در طول این چند دهه حداقل 30% از بودجه آب به نوسازی لوله های فرسوده اختصاص نیافت که امروز عامل هدررفت یک چهارم آب تهران شود و جای آن مردم، بعنوان مقصر مصرف بیش از حد آب جلوه داده شود. باید پاسخ داده شود چرا هیچ دولتی صنایع آب بر در مناطق خشک را ممنوع نکرد و سیاست مرکز زدایی از تهران را از حرف به عمل تبدیل نکرد

دولتها حتی اگر به ناتوانی و ناکارآمدی خود عالم و واقف بودند باید به کنوانسیونهای جهانی آب می پیوستند تا برای فناوریهای جدید و کاهش مصرف و با توجه با اقلیم معلوم ایران در خشکسالی کمک و یاری می طلبیدند اما بپذیریم که هیچیک از اینها اولویتهای ما نبود. اصلا رابطه با دنیا اولویت ما نبود

بحران آب در تهران و ایران حالا به اوج خود رسیده تا حدی که سدهای تهران بیشتر از 5% آب ندارد و معلوم نیست جواب تامین آب 15 میلیون نفر را چه کسی باید بدهد!

از دو سه هفته آینده محله هایی بخصوص حوالی ازگل، یوسف آباد، نیاوران، جردن و گیشا در وضعیت نیمه بحرانی قرار خواهد گرفت. جیره بندی آب قطعی است. برای برخی مناطق ممکن است بین 2 الی 3 ساعت در روز در صورت استمرار وضعیت بیشتر آب نباشد. کمبود آب شرب تمیز، خطر بیماریهای عفونی را افزایش می دهد بخصوص برای کودکان و سالمندان و دولت فخیمه حداقل باید برای این موضوع پیش بینی های لازم را انجام دهد!

صرفه جویی 20% آب توسط مردم که تنها راه حل دولت شده است مشخص نیست چقدر عملی است و روشن نیست صنایع، رستورانها، بیمارستانها و البته محصولات کشاورزی و مواد غذایی که باید به این شهر برسد چگونه مدیریت خواهد شد؛ تنها چیزی که روشن است تاثیر این وضعیت بر قیمتهاست!

دولت پزشکیان می تواند مدعی باشد این وضعیت حاصل چند دهه ندانم کاری و سو مدیریت است اما نمی تواند از امکان ناپذیری تخلیه تهران که به زبان رانده شانه خالی کند

15 میلیون نفر به کجا بروند آقای پزشکیان؟ تهران بزرگترین کلان شهر خاورمیانه است. تخلیه حتی موقت این شهر یعنی تامین مسکن این 15 میلیون نفر در نقاط دیگری از ایران! شغل این افراد چه خواهد شد؟ مدارس فرزاندانشان کجاست؟ چگونه می خواهی حمل و نقل این افراد را تا شهرهای دیگر و در داخل همان شهر مدیریت کنی؟ چگونه می خواهی مایحتاج روزانه آنها و لجستیک این موضوع را مدیریت کنی؟ و از همه مهمتر از کجا می خواهی آب مصرفی این 15 میلیون نفر را در شهر دیگری تامین کنی؟!!

جابجایی 15 میلیون نفر انسان یا حتی جابجایی پایتخت یک پروژه 25 ساله است حداقل با 25 میلیارد دلار بودجه تهیه زیرساخت و تا جایی که بیاد داریم جنابعالی گیر 1 میلیارد دلار هستید!

جای جلسات بی خاصیت با سازمان هواشناسی و امید به باران یا هشدار به مردم تهران، جای شما بودم 200 میلیون دلار از زیر سنگ پیدا می کردم، از بودجه یکی از همین مراکز فرهنگی بی خاصیت، و خرج بازسازی لوله های فرسوده تهران می کردم.

تمام راه حل های دیگر میان مدت و بلند مدت است. این وضعیت بغرنج راه حل کوتاه مدت دیگری ندارد.