زهران ممدانی، شهردار منتخب، در سخنرانی پیروزی، به طور ویژه از همسرش که کنار او ایستاده بود یاد کرد.

به گزارش انتخاب به نقل از بی بی سی، او گفت: و به همسر فوق العاده ام، راما، حیاتی و از واژه عربی به معنای زندگی ام استفاده کرد.

زهران ممدانی گفت: هیچ کس دیگری نیست که ترجیح دهم در این لحظه و در هر لحظه کنارم باشد.

دواجی هنرمندی مستقر در نیویورک با ریشه های سوری است که آثارش اغلب به موضوعات خاورمیانه ای می پردازند. آثار او در بی بی سی، نیویورک تایمز، واشنگتن پست، وایس و موزه تیت مدرن لندن منتشر شده اند.

ممدانی در پستی در تاریخ 12 ماه مه نوشت: راما فقط همسر من نیست. او هنرمندی فوق العاده است که باید با هویت خودش شناخته شود.

او در این پست اعلام کرد که سه ماه پیش ازدواج کرده اند.

دواجی در کامنتی زیر آن پست به شوخی نوشت: وای، پس واقعاً همچین کسی هست!

این زوج در اپلیکیشن دوستیابی هینج با هم آشنا شدند. ممدانی در مصاحبه ای با بول وارک گفت: پس هنوز هم امیدی به این اپلیکیشن ها هست.

تا همین اواخر، او به ندرت در جریان کارزار انتخاباتی همسرش دیده می شد. مسئله ای که منتقدان را بر آن داشت تا ادعا کنند این عضو سی و سه ساله مجلس ایالتی همسرش را پنهان کرده است.

با توجه به اینکه کاندیداهای آمریکایی معمولا همسران خود را به طور کامل در معرض دید عموم قرار می دهند تا تعهدشان به ارزش های خانوادگی را نشان دهند، غیبت او چشمگیر بود.

ممدانی در پست ماه مه خود که شامل چند عکس از مراسم ازدواج شان در دفتر ثبت ازدواج شهر نیویورک بود، به این انتقادها پاسخ داد.

او نوشت: اگر امروز یا هر روز دیگری نگاهی به توییتر بیندازید، می دانید که سیاست چقدر می تواند بی رحم باشد.

او در ادامه نوشت: معمولا آن را نادیده می گیرم، چه تهدید به مرگ باشد و چه درخواست برای اخراجم از کشور. اما وقتی پای عزیزانت در میان باشد، قضیه فرق می کند… می توانید از دیدگاه هایم انتقاد کنید، اما از خانواده ام نه.

دواجی حتی وقتی محبوبیت همسرش رو به افزایش بود تصمیم گرفت از کانون توجه دور بماند. اما به گفته سی ان ان، گفته می شود که او نقش مهمی پشت صحنه ایفا کرده است.

به نوشته این شبکه، او یکی از افرادی بود که هویت بصری کمپین ممدانی را نهایی کرد، از جمله نمادپردازی جسورانه و فونت به کاررفته در محتواهای زرد، نارنجی و آبی کمپین او.

دواجی در هوستون، تگزاس متولد شد و در9 سالگی به دوبی نقل مکان کرد و سپس برای مدت کوتاهی در قطر به مدرسه رفت. به گفته رسانه های عربی، والدین او مسلمانان سوری و اصالتاً اهل دمشق هستند.

با وجود آنکه به طور عمده از دوربین ها دور مانده بود، چندین نفر از دوستان دواجی در مصاحبه هایی، با توجه به گمانه زنی ها درباره نقش احتمالی اش در تیم مدیریتی ممدانی، از او تمجید کردند.

حسنین بهتی، یکی از دوستانش ماه گذشته به نیویورک تایمز گفت: او پرنسس دایانای دوران ماست.

نیویورک پست هم گزارش داد برخی دیگر از دواجی به عنوان کسی یاد کردند که از این توجه فزاینده هیجان زده اما درعین حال تحت فشار است.

دواجی از دانشگاه ویرجینیا کامن ولث فارغ التحصیل شده و سپس مدرک کارشناسی ارشد تصویرسازی را از مدرسه هنرهای تجسمی در نیویورک دریافت کرده است.

در وب سایت حرفه ای خانم دواجی آمده است: راما با استفاده از طراحی چهره و حرکت، پیچیدگی های روابط زنانه و تجربه های جمعی را بررسی می کند

بخش زیادی از آثار او سیاه و سفید هستند و صحنه هایی از جهان عرب را به تصویر می کشند.

در سال 2022، آثار او در مستند چه کسی پدربزرگم را کشت؟ از سرویس جهانی بی بی سی که درباره ترور یک سیاستمدار یمنی در سال 1974 تحقیق می کرد، دیده شد.

برخی از آثار دواجی که در اینستاگرام منتشر شده اند، سیاست های امپریالیسم آمریکایی ، آن چه او جنایت های جنگی اسراییل خوانده، و پاکسازی قومی فلسطینی ها را نقد می کنند؛ موضع گیری هایی که با دیدگاه های سیاسی همسرش هم خوانی دارند. اسراییل با قاطعیت اتهام نسل کشی در غزه را رد می کند.

آثار او همچنین از محمود خلیل حمایت می کنند. فارغ التحصیل دانشگاه کلمبیا که دولت ترامپ در پی اخراج اوست، با این ادعا که فعالیت هایش در دفاع از فلسطینی ها مصداق یهودی ستیزی است.

او گفت: نمی خوام دروغ بگویم، اوضاع الان در نیویورک خیلی تیره وتار است. من نگران دوستان و خانواده ام هستم و احساس می کنم هیچ کنترلی بر اوضاع ندارم.

او افزود: در شرایطی که افراد زیادی از ترس به حاشیه رانده شده اند یا ساکت مانده اند، تنها کاری که از من برمی آید این است که صدایم را بلند کنم و درباره آنچه در آمریکا، فلسطین و سوریه می گذرد، تا جایی که می توانم حرف بزنم.

از او همچنین درباره مسئولیت هنرمندان در قبال مسائل جهانی پرسیده شد.

او با نقل قولی از نینا سیمون، موسیقی دان شناخته شده، گفت: به نظر من وظیفه یک هنرمند این است که بازتاب دهنده زمانه خود باشد .

او ادامه داد: من معتقدم همه مسئولیت دارند که علیه بی عدالتی صحبت کنند، و هنر توانایی زیادی برای گسترش این پیام را دارد.

او همچنین افزود: فکر نمی کنم همه مجبور باشند هنر سیاسی خلق کنند، اما هنر ذاتا سیاسی است. چه در نحوه ساختش، چه در نحوه تامین مالی و اشتراک گذاری آن. حتی خلق هنر به عنوان پناهگاهی در برابر وحشتی که می بینیم برای من سیاسی است. این واکنشی به دنیای اطراف ماست.