آیدین سیار سریع، فیلم نامه و طنزنویس، در یادداشتی در شرق نوشت:

خبر اول امروز این است که زهران ممدانی شهردار نیویورک شده که اصلا ما نمی دانیم به ما چه ربطی دارد که شهردار نیویورک کیست. مگر آمریکایی ها هر روز پیگیری می کنند که آقای زاکانی اینجا چه کار می کند؟ حالا اگر شهردار تورنتو و کبک را بگویید یک چیزی. یا لس آنجلس که به اعتقاد بنده، انتخاباتش باید در ایران برگزار شود. به هر حال هر چه فکر می کنیم نمی فهمیم نیویورک چه تأثیری در زندگی ما دارد. در منهتن فامیل داریم؟ محل کارمان برادوی است؟ زباله هایمان را ساعت 9 شب می گذاریم نیویورک؟ تنها ارتباط ما با نیویورک این است که چند بار فرندز نگاه کرده ایم که آن هم فصل آخرش فهمیدیم آن شش نفر در نیویورک زندگی می کنند. نکته جالب توجه ماجرای ممدانی برای ما اینجاست که این عزیز دهه هفتادی است و در حالی که دهه هفتادی ها در اینجا از آمار حذف شده اند (در واقع نسل ها را که می خواهند بشمارند می گویند دهه شصتی، هوپ، دهه هشتادی) در آمریکا یک پسر 34ساله شهردار یکی از مهم ترین شهرها می شود. به هر حال در کشوری که دهه شصتی هنوز جوان است، طبیعی است دهه هفتادی را کسی آدم حساب نکند.

فصل میوه های پاییزی رسیده و شما هم وطن عزیز در حالی که دارید حساب و کتاب می کنید که می توانید انار و پرتقال و خرمالو بخرید، خبرگزاری خبرآنلاین تیتر زده و پرسیده: خیار کیلویی 60 هزار تومان و گوجه 50 هزار تومانی عادی شده است؟ . درواقع مسئولان گران قدر تلویحا دارند می گویند انار و پرتقال و خرمالو که سهل است، تو اول ببین می توانی خیار و گوجه بخری، بعد بلندپروازی کن برای میوه. قبلا فکر می کردی فقط میوه نمی توانی بخری، الان آن مواردی را که میوه نیستند (بیشتر میوه نمایی می کنند) هم نمی توانی بخری. حالا باز هم شرایط را بررسی کن. اگر می بینی این شرایط برایت عادی شده، سفارش کنم مسئولان قیمت ها را بالاتر ببرند.

خبرآنلاین که امروز قصد کرده ما را آتش بزند، علاوه بر قیمت میوه، آمده قیمت مسکن را هم بررسی کرده. آنهایی که هنوز در مرحله خرید میوه گیر کرده اند، لطفا این پاراگراف را نخوانند (به این ترتیب خودم هم نمی توانم بخوانم). در گزارش آمده که در محله صادقیه یک آپارتمان 120متری با سال ساخت 99، با قیمت 14 میلیاردو 400 میلیون تومان به فروش می رسد. حقیقتش اول که خبر را خواندم کمی شوکه شدم ولی کمی که بررسی کردم، دیدم به هر حال من دهه هفتادی هستم و هنوز جوانم. به جای یک شیفت، دو شیفت کار می کنم، دو، سه سال به خودم سخت می گیرم و پس انداز می کنم و خودم را می چلانم و به هر سختی ای که شده آن 400 میلیون را جور می کنم. می ماند 14 میلیارد که برای آن هم خدا بزرگ است. صفرها را که کم کردند، 14 میلیارد هم جور می شود.