حسین فصیحی در روزنامه جوان نوشت: در حالی که پرونده های دادسرای جرائم پزشکی یکی پس از دیگری روی هم تلنبار می شود، فریبکارانی با مدرک دیپلم و سابقه کیفری در لوکس ترین خیابان های تهران مشغول جراحی اند. پرسش اصلی اینجاست؛ چه کسی اجازه داده مجرمان سابقه دار با روپوش سفید به جان مردم بیفتند؟

هر بار که خبر مرگ بیماری بر اثر عمل زیبایی منتشر می شود، جامعه شوکه می شود و چند روزی موجی از خشم و تأسف در شبکه های اجتماعی به راه می افتد، اما پشت این خشم زودگذر، چرخه ای معیوب پنهان است که سال هاست قربانی می گیرد؛ چرخه ای از بی نظارتی، بی مسئولیتی و بی اعتنایی نهادهایی که باید حافظ جان مردم باشند.

پرونده اخیر زنی ایرانی که از انگلستان به ایران آمد تا زیباتر شود و جان خود را زیر تیغ یک جراح قلابی از دست داد، فقط یک نمونه از ده ها فاجعه مشابه است. مردی با مدرک دیپلم، دو سابقه کیفری از جمله دایر کردن مرکز فساد و فحشا و حمل سلاح، با ظاهری آراسته و زبانی فریبنده، در شمال تهران کلینیک لوکس تأسیس می کند، جراحی زیبایی انجام می دهد و با تبلیغات اینستاگرامی میلیون ها فالوور جذب می کند؛ و عجیب تر از همه این که تا پیش از مرگ این زن، هیچ نهادی مزاحم او نشده بود!

پرسش تلخ این است؛ وزارت بهداشت کجا بود؟ شهرداری که مجوز تابلو صادر می کند، در چه خوابی بود؟ آیا واقعاً بررسی مجوزها و مدارک یک مرکز درمانی اینقدر سخت است؟

نهادهای ناظر از مالیات تا نظام پزشکی، چنان در کاغذبازی و صدور مجوزهای صوری غرق شده اند که تبهکاران به راحتی روپوش پزشکی می پوشند و در پایتخت طبابت می کنند.

اما فقط پای نظارت های از کارافتاده در میان نیست؛ پای فرهنگ خطرناک اعتماد به فضای مجازی هم وسط است. بسیاری از قربانیان از میان کسانی هستند که با دیدن تبلیغات براق و فیلترشده اینستاگرامی، جذب وعده های تغییر چهره و زیبایی فوری می شوند. پزشک قلابی در قاب لایو، اعتماد جلب می کند و عمل جان می گیرد.

در این میان، متأسفانه بخشی از جامعه هم به این توهم دامن می زند که هر کس در اینستاگرام فالوور دارد، لابد متخصص است! این فاجعه ترکیب مرگباری است از سهل انگاری نهادهای قانونی و خودفریبی شهروندان.

پرونده اخیر، چهره ای از واقعیتی تلخ تر را نیز نشان می دهد: جعل مدارک پزشکی با کمک هوش مصنوعی، جعل مهر نظام پزشکی، استفاده از شماره پروانه پزشکان واقعی و حتی جعل امضاهای دیجیتال. مجرمان به روز شده اند، اما قانون هنوز در مرحله دستور بررسی فوری مانده است!

چطور ممکن است فردی با دو سابقه کیفری سنگین، بتواند در تهران مرکزی درمانی راه اندازی کند و هیچ کس در سامانه های نظارتی او را شناسایی نکند؟ این فقط یک نقص نیست؛ این یک رسوایی سیستماتیک است.

در برابر چنین فجایعی، برخوردهای بعد از وقوع، دیگر فایده ای ندارد. جان های از دست رفته بازنمی گردند. لازم است دستگاه قضایی و نظام پزشکی با همکاری پلیس فتا، پایش لحظه ای صفحات تبلیغاتی حوزه سلامت را در دستور کار قرار دهند. تبلیغ جراحی در صفحات شخصی بدون مجوز باید جرم تلقی شود، نه یک تخلف جزیی.

اما در کنار قانون، مردم هم باید بیدار شوند. زیبایی اگر به قیمت جان تمام شود، دیگر زیبایی نیست. هیچ عمل جراحی ای، هیچ بوتاکسی و هیچ فیلری ارزش این را ندارد که به دست یک دیپلمه سابقه دار سپرده شود.

تا وقتی شهرت مجازی جای تخصص واقعی را بگیرد، تیغ جراحان قلابی همچنان قربانی می گیرد و ما هر بار فقط تیتر تازه ای برای نوشتن پیدا خواهیم کرد.