هر کسی به اندازه ملکه الکساندرا آن قدر خوش اقبال یا ثروتمند نبود که بتواند یک قطعه جواهر اصیل مصری در اختیار داشته باشد. با بالا گرفتن تب مصر و شیفتگی جهانی به هر آنچه با تمدن نیل و فراعنه پیوند داشت، عطش برای داشتن جواهرات با الهام از مصر باستان هم شدت گرفت و خانه های جواهرسازی بزرگ اروپا، به سرعت دست به کار شدند تا پاسخ گوی این اشتیاق باشند.

به گزارش برترینها، این تب که بعدها به نام تب مصر (Egyptomania) شناخته شد، از قرن هجدهم در اروپا آغاز شد و پس از لشکرکشی ناپلئون به مصر، به اوج رسید.

در دهه های بعد، مصر به منبعی تمام نشدنی از الهام بدل شد. در نمایشگاه پاریس سال 1867، خانه های جواهر بوشرون، ملریو و بوگران مجموعه هایی از جواهرات با الهام از مصر باستان ارائه کردند. در آن دوران، جواهرسازان بزرگ چون جولینو، کاستلانی و فونتنِه نیز به این جریان پیوستند و در کنار سبک های باستان گرایانه دیگر، قطعاتی با الهام از خط و نمادهای مصری ساختند. آگوستو کاستلانی در سال 1862 گفت کمبود سوسک های سرگین غلتان اصل باعث شده جواهرسازان نمونه های جعلی را شبیه نسخه های عتیقه بسازند.

در قرن بیستم، با کشفیات باستان شناسی تازه، مصر دوباره در مرکز توجه جهانی قرار گرفت. اوج این تب در سال 1922 و هم زمان با کشف آرامگاه توت عنخ آمون توسط هاوارد کارتر بود. در آن زمان، تب مصر به شکلی واقعی به یک جنون جهانی بدل شد.

خانه های جواهرسازی چون تیفانی، ون کلیف و آرپلز و کارتیه هر یک نسخه ای از سبک مصری را به جهان عرضه کردند.

تیفانی با استفاده از شیشه های رنگین شبیه سوسک های مقدس و قطعات فیروزه گون فایانس، زیورهایی درخشان ساخت. ون کلیف در دوره آرت دکو از الماس، یاقوت، زمرد و عقیق سیاه برای بازآفرینی صحنه های نیل و اهرام استفاده کرد.