مهرداد خدیر در عصر ایران نوشت: رییس ستاد امر به معروف و نهی از منکر دو ماجرای شیخ کاظم صدیقی امام جمعه موقت و سابق تهران (با پرونده باغ ازگل) و پژمان جمشیدی (بازیگر متهم به تجاوز و فعلا در کانادا) را با هم مقایسه کرده و پرسیده چرا رسانه ها اولی را قضاوت کردند و دومی را نه؟! مهم تر این که اولی را بازی رسانه ای دانسته ولی نگفته اگر این بازی نبود آیا باز برمی گرداندند؟

گویا در نگاه این فرد که مشخص نیست تشکیلات او ذیل کدام قوه است امر به معروف گیر دادن به لباس دختران و زنان است در حالی که افشای ماجرای صدیقی مصداق امر به معروف و نهی از منکر بود.

البته ناسازگاری این ستاد با رسانه ها سابقه دارد و در مقطعی از رسانه ها بر سر موضوعات بی ربط شکایت می کردند و همه را ذیل امر به معروف و نهی از منکر می آوردند!

حجت الاسلام شیخ محمدحسین طاهری آکردی البته چون امام جمعه موقت تهران نیست (شرط لازم برای ریاست ستاد) در واقع سرپرست ستاد امر به معروف و نهی از منکر است و گفته: رسانه ها از آقای صدیقی (در پرونده باغ هزار میلیارد تومانی) انتقاد کردند و در واقع بازی رسانه ای بود ولی در پرونده پژمان جمشیدی می گویند نباید قضاوت کرد و به همین سبب از رسانه ها و شاید افکار عمومی انتقاد کرده است. در این باره نکاتی گفتنی است:

1. این که فردی معمم تعبیر قضاوت کردن را در معنی امروزین و منفی آن به کار برده نشان می دهد ادبیات و فرهنگ جدید به این قشر هم نفوذ کرده است. چون اصطلاح قضاوت نکنیم ربطی به فرهنگ ایرانی و اسلامی ندارد و کاملا مدرن و وارداتی است و در سال های اخیر باب شده و هیچ گاه بر زبان پدران و مادران نسل قبل نمی نشست. این که سرپرست ستاد مخالف سبک های زندگی از ادبیات مدرن استفاده می کند و سبک های زندگی مدرن را به رسمیت نمی شناسد در نوع خود جالب است.

2. پژمان جمشیدی قبلا بازیکن فوتبال بوده و بعدا بازیگر سینما شده. او متولد سال 1356 است. در حالی که کاظم صدیقی معمم و امام جمعه موقت تهران با سابقه طولانی مسؤولیت قضایی و صدور حکم در پرونده ها و مدتی رییس دادگاه انتظامی قضات بوده و نیز رییس همین ستاد و متولد 1330 است. یعنی حکم پدر پژمان را دارد.

پژمان هیچ گاه مردم را به تقوا سفارش نکرده و نگفته از مال دنیا چیزی با خود نمی بریم بلکه به عکس بکوب دنبال جمع آوری مال بوده است! همچنین بیشتر در فیلم هایی بازی کرده که مردم را به خنده واداشته در حالی که شیخ هم خود گریسته و هم خلق الله را به گریه واداشته آن قدر که به شیخ گریان شهرت یافته است. مهم تر از همه این که پژمان جمشیدی شاکی خصوصی دارد ولی ماجرای آقای صدیقی استفاده از امکانی عمومی است به نفع خود. با این اوصاف بین این دو چه شباهتی است که با هم قیاس شده اند؟

3. به گواه تمام پژوهش ها و نظر سنجی ها و مشاهدات خیابانی و میدانی از میزان نفوذ معنوی صنف روحانیت در بین مردم به سبب ادغام در قدرت کاسته شده در حالی که بازیگران همچنان نزد بخش هایی از مردم اعتبار و منزلت دارند. با این حال ماجرای پژمان هم در صورت اثبات اتهام به زیان این صنف تمام خواهد شد. کما این که با خروج او از کشور و خاصه سر درآوردن از کانادا از شمار معتقدان به بی گناهی او کاسته شده است.

شیخ امر به معروف به جای متهم کردن رسانه ها باید موضوع را درون صنف خودشان مطرح کند که چرا این گونه شد و اصل قصه این است که چه شد که از طالقانی 58 به کاظم صدیقی 1400 رسیدیم؟ اگر ماجرای جمشیدی ثابت شود این پرسش هم قابل طرح خواهد بود که چه شد از فردین فیلمفارسی به پژمان سینمای لوده رسیدیم؟!

4. صدیقی تا قبل از عزل یا واداشتن به استعفا از نمادهای قدرت و نزد برخی ریا و رانت بود. طبعا نقد و قضاوت منفی درباره او در آن مقولات ریشه داشت. پژمان جمشیدی را هم ممکن است در آینده برخی نقد کنند کما این که در پول جاری در سینمای ایران تشکیکاتی شکل گرفته است.

5. این که آقای طاهری آکردی از هم لباس و سَلَف و رییس سابق ستاد متبوع خود حمایت کند و فوتبالیست های پیشین هم از بازیکن سابق از نشانه های توسعه نیافتگی ایران و رفتار قبیلگی است. در سفر به مناطق مختلف احتمالا دیده اید بعضی جاها به محض اختلاف و مشاجره با فردی دوستان و همکاران او بر سر شما می ریزند و از همکار و خویشاوند خود حمایت می کنند ولو ناحق باشد و بعید نیست رو به برخورد فیزیکی هم بیاورند!

نام این کار را هم معرفت و رفاقت می گذارند ولی در واقع با این حمایت برای خود قدرت تولید می کنند تا اگر فرداروزی خودشان گرفتار شدند از همین پشتیبانی برخوردار باشند. در این رفتار سه نشان از توسعه نایافتگی مشهود است: اولی قبیله گرایی، دومی مراجعه نکردن به قانون و سوم غریبه ستیزی.

6. کاری که رسانه های مستقل و یک روزنامه نگار شجاع با کاظم صدیقی کرد قضاوت نبود. افشاگری بود. در قضیه جمشیدی اما هنوز کار به دادگاه و قضاوت نرسیده. بنا بر این اصل ادعا که مردم صدیقی را قضاوت کردند و پژمان را نه درست نیست.

7. شیخ جدید باید از رسانه ها و منتقدان سپاس گزار باشد چون از کیان نماز جمعه دفاع کردند. خطبه خوانی صدیقی اسباب وهن بود و در دل مؤمنان تردید افکنده بود تا جایی که برای پر کردن همان فضای محدود داخل دانشگاه به مشکل برخورده بودند. مصلای تهران که جای خود دارد. این چه عادتی است که به جای تشکر از مردم و رسانه ها طلب کارند و توجیه می کند منظور او از جعل آن نبوده و این بوده! از دو حال خارج نیست: یا از عملکرد پسر و عروس خود مطلع بوده یا نبوده. اگر نبوده اول خانواده خود را اصلاح کند بعد ملت را نصیحت کند و اگر بوده هم که ادعای ایشان درست نیست.

8. افزایش حساسیت به سبب آن بود که آقای صدیقی ریاست عالیه ستاد امر به معروف و نهی از منکر را هم بر عهده داشت. بلاتشبیه مثل این که رییس ستاد مبارزه با مواد مخدر خود معتاد باشد! طبیعی است که توجه مخاطبان و رسانه ها را به خود جلب می کند و تعجب آنان را برمی انگیزاند و آن تناقض توی ذوق می زند. در داستان صدیقی هم قضیه همین بود. اتفاقا از نظر مردم عرف پوشش کنونی را می پذیرد ولی دست درازی خواسته یا ناخواسته به اموال عمومی را نه و ایشان مشمول امر به معروف و نهی از منکر رسانه ها شد. نکند امر به معروف و نهی از منکر را هم در انحصار خود می دانند که دیگران را به خاطر عمل به آن شماتت می کنند؟

9. ماکیاولی می گوید ممکن است مردم از خون پدرشان بگذرند ولی از مال پدرشان نه. ممکن است بعد از 10 سال از مجازات قاتل پدرشان منصرف شوند ولی هرگز از مطالبه مادی و مالی خود صرف نظر نمی کنند و تا طلب مادی را نگیرند نمی بخشایند. در قضیه صدیقی پای زمین و مال در میان است ولی در ماجرای جمشیدی قضیه را به آن دختر مربوط می دانند نه به خودشان و طبعا حساس ترند.

10. سرانجام این که رسانه های حکومتی و بودجه دار و بودجه خوار اتفاقا آقای صدیقی را قضاوت نکردند بلکه بعضا حمایت کردند. مشکل همین است که تصور می کردند با تأسیس رسانه های حکومتی و وابسته می توانند افکار عمومی را کنترل کنند ولی قافیه را به کانال های تلگرامی باختند. مشکل شان به خاطر این است که صدا و سیما مرجعیت و اعتبار خود را از دست داده و روایت دیگران غالب شد و در همین قضیه پژمان جمشیدی هم اگر دوران اقامت او در کانادا طولانی و بازگشت او منتفی شود یا ادعایی که در گزارش روزنامه لیبراسیون آمده تأیید شود یا حمایت دو سه خبرگزاری خاص از او ادامه یابد قضاوت درباره وی هم تغییر خواهد کرد.

البته جناب طاهری آکردی جمله گهربار و حکیمانه دیگری هم گفته اند که هر چند نیاز به یادداشت دیگری دارد ولی نقل می کنیم تا با مبانی فکری او بیشتر آشنا شویم: این که وجود زباله گرد به معنی آن است که کشور ثروت مندی هستیم چون اگر ثروت مند نبودیم زباله ای برجا نمی ماند که عده ای در آن ها بگردند!

با این وصف جا دارد شهرداری تهران تصاویر زباله گردان را در جای جای شهر نصب کند و ثروت مان را به رخ مان بکشد!