فرارو- سیمون تیسدال ستون نویس روزنامه گاردین

به نقل از روزنامه گاردین، میلیون ها آمریکایی چشم انتظار هفتم نوامبر 2028 اند؛ روزی که انتخابات بعدی ریاست جمهوری ایالات متحده برگزار می شود ؛روزی که شاید به پایان دوران دونالد ترامپ بینجامد. این تاریخ برای دموکرات ها نیز نمادی از امید به جبران شکست فاجعه بار کامالا هریس در انتخابات 2024 است؛ یا شاید روزی باشد که دموکراسی آمریکا نفسی تازه می کشد.

در واشنگتن، بار دیگر فضای سیاسی آمریکا زیر سایه ی پرسش بزرگ پس از ترامپ چه خواهد شد؟ داغ شده است. در حالی که در جناح دموکرات ها، گاوین نیوسام، فرماندار جاه طلب کالیفرنیا، با اشاراتی آشکار تمایل خود را برای ورود به رقابت های آینده نشان داده، کامالا هریس نیز بی اعتنا به شکست های گذشته، هنوز خود را سزاوار فرصتی دوباره می داند.

اما در واقع، همه نگاه ها به سوی جمهوری خواهان چرخیده است؛ جایی که خودِ دونالد ترامپ همچنان مرکز ثقل معادلات قدرت باقی مانده است. رییس جمهور سابق، که اکنون 79 سال دارد، این هفته بار دیگر تهدید کرد ممکن است با نقض قانون اساسی برای سومین بار در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کند. او گفت: خیلی دوست دارم این کار را بکنم ، اما بلافاصله با تردیدی محاسبه شده تاکید کرد: باید ببینیم چه می شود.

بااین حال، در پس این نمایش پرسر و صدا، واقعیتی جدی تر در جریان است: ترامپ به ظاهر دو چهره را به عنوان وارثان بالقوه ی خود در اردوگاه جمهوری خواهان در نظر گرفته است: جی دی ونس، معاون کنونی رییس جمهور و مارکو روبیو، وزیر خارجه ی فعلی. از نگاه ترامپ، رقابت جمهوری خواهان در سال 2028 به دوئلی میان این دو محدود خواهد شد. اما تجربه ی سیاست ترامپی نشان داده است که منتخبین ترامپ معمولاً پایان خوشی ندارند. همان سرنوشتی که پیش تر برای مایک پنس، رکس تیلرسون، مایک پومپئو و جان بولتون رقم خورد؛ چهره هایی که روزی نزدیک ترین متحدان ترامپ بودند و در نهایت، از مدار قدرت او خارج شدند.

با وجود هیاهوی تبلیغاتی، دیدگاه دونالد ترامپ درباره ی جانشینانش در بیرون از حلقه ی وفادارانش پژواکی ندارد. با این حال، دو سیاست مداری که او به عنوان وارثان احتمالی خود برگزیده است اکنون واقعاً در موقعیتی قرار گرفته اند که می توانند برای تصاحب تاج جنبش ماگا رقابت کنند. ناظران سیاسی این رقابت را با طعنه، نبرد میان سگ پیتبول و سگ پودل می نامند.

جی دی ونس، 41 ساله، نماد چهره ای خشن، تندخو و بی پرواست؛ پر صدا، گاه زننده و به شکلی شگفت آور ناآگاه از پیچیدگی های سیاست. در نظرسنجی های اولیه ی ایالت های جمهوری خواه، ونس با فاصله ای قابل توجه از رقبا پیشتاز است؛ نشانه ای از آن که بخش قابل توجهی از پایگاه ترامپیسم هنوز در جست وجوی صدایی از همان جنس است. زبان تند و رویکرد عوام گرایانه ی ونس، بازتابی از همان سیاست زبانی است که ترامپ در سال های گذشته نهادینه کرد. دیدگاه هایش اغلب سطحی، احساسی و فاقد دقت تحلیلی اند. در یکی از جنجالی ترین نمونه ها، زمانی که به او یادآوری شد اعدام فراقضایی مظنونان قاچاق مواد جنایت جنگی محسوب می شود، در شبکهٔ ایکس نوشت: مهم نیست اسمش را چه می گذارید. این بی تفاوتی سرد و تحقیرآمیز نسبت به قوانین و معیارهای انسانی، در حالی که ناظران را نگران کرده، برای بخش قابل توجهی از پایگاه رادیکال جنبش ماگا جذاب است.

جی دی ونس در فضای مجازی حضوری پررنگ و تهاجمی دارد؛ او با شور و حرارت از دونالد ترامپ دفاع می کند و در مقابل، به طور مداوم به چپ گرایان رادیکال دیوانه می تازد. لحنش تند، گزنده و عامدانه تحریک آمیز است ؛همان زبانی که در دوران ترامپ به بخشی از فرهنگ سیاسی جناح راست بدل شد. در یکی از جنجالی ترین موارد اخیر، ونس تلاش کرد از اظهارات نژادپرستانه، همجنس ستیزانه و زن ستیزانه ای دفاع کند که در یک گروه آنلاین جمهوری خواهان درباره ی میمون ها ، هیتلر و تجاوز مطرح شده بود. او به جای محکوم کردن آن سخنان، تلاش کرد فضای بحث را عادی جلوه دهد و از کنار توهین ها با خونسردی بگذرد.

اما جنجال به اینجا ختم نشد. زمانی که از ونس درباره ی ویدئوی توهین آمیز ساخته شده با هوش مصنوعی پرسیده شد؛ ویدئویی که تصویری تحقیرآمیز از یکی از نمایندگان سیاه پوست دموکرات ارائه می داد و توسط خود ترامپ بازنشر شده بود پاسخ او موجی از انتقادها به راه انداخت. ونس با بی پروایی گفت: فکر می کنم بامزه است. رییس جمهور شوخی می کند و ما خوش می گذرانیم.

در سوی دیگر ماجرا، رفتار جی دی ونس پس از قتل چارلی کرک، متحد راست گرایش، بار دیگر تناقض درونی او را آشکار کرد. ونس بی درنگ خواستار سرکوب گستردهٔ دگراندیشان چپ افراطی شد؛ کسانی که تنها جرمشان داشتن دیدگاهی متفاوت از او بود. این تناقض آشکار، یادآور نمایش تأسف بار او در کنفرانس امنیتی مونیخ در ماه فوریه است؛ جایی که با لحنی دوپهلو و مغرورانه درباره ی آزادی بیان به اروپایی ها درس می داد، اما در همان حال از آلیس وایدل، رهبر حزب راست افراطی آلمان، با لحنی همدلانه یاد می کرد.

چندی بعد نیز با حملات تند و شخصی به ولودیمیر زلنسکی، رییس جمهور اوکراین، چهره ای از خود نشان داد که رسانه ها آن را سگ حملهٔ مهارناپذیر و گیج توصیف کردند؛ سیاست مداری که به جای موضع گیری سنجیده، به خشم و هیاهو پناه می برد. اگر ونس تصمیم بگیرد در انتخابات آینده نامزد شود، نخستین چالش او روشن کردن مواضع خودش خواهد بود؛ زیرا به نظر می رسد حتی او نیز نمی داند دقیقاً به چه چیزی باور دارد. تناقض میان گذشته و حالش گویای همین سردرگمی است: کسی که روزگاری ترامپ را احمقی می خواند که هرگز از او حمایت نخواهد کرد، اکنون در جایگاه معاون رییس جمهور، از همان مرد چون مرشد سیاسی یاد می کند.

ونس در مقام سناتور اوهایو مخالف هرگونه مداخله نظامی در خارج از کشور بود، ولی اکنون با شور و هیجان از حملات یک جانبه علیه ایران، یمن و ونزوئلا دفاع می کند. این چرخش های پیاپی، از او چهره ای ساخته که به جای اصول فکری، بیشتر بر موج فرصت طلبی سوار است.

مارکو روبیو، وزیر خارجه ی ایالات متحده، چهره ای آرام، محتاط و به باور بسیاری، یکی از بی اثرترین دیپلمات های آمریکا در دهه های اخیر است. در حالی که دونالد ترامپ همچنان صحنه ی سیاست خارجی را قبضه کرده و از اسراییل و اوکراین تا چین، خود رأساً تصمیم می گیرد، روبیوی 54 ساله در حاشیه مانده است؛ در نقش دستیار مطیع، تشویق کننده ی محتاط و گاه تعمیرکار سیاسی ظاهر می شود.

وظیفه ی رسمی او روشن اما عملاً ناممکن است: معنا بخشیدن به مجموعه ای از توافق های مبالغه آمیز و فاقد بنیان واقعی ترامپ. مأموریتی که هر روز بیش از پیش به شکست نزدیک می شود. تازه ترین نمونه، تأخیر خطرناک در اجرای بخش های امنیتی طرح صلح غزه بود ؛ تأخیری که نه تنها شکاف در دستگاه سیاست خارجی آمریکا را آشکار کرد، بلکه ناتوانی ساختاری روبیو در پیشبرد برنامه های دولت را نیز به نمایش گذاشت.

اما روبیو همیشه چنین چهره ی کم رنگی نداشت. در انتخابات ریاست جمهوری 2016، زمانی که برای نخستین بار با ترامپ روبه رو شد، از مدافعان سرسخت اتحادهای سنتی آمریکا، حقوق بشر و کمک های خارجی بود. او با لحنی هشدارآمیز درباره ی روسیه می گفت: قدرت های بزرگ نباید همسایگان کوچک تر خود را تحت سلطه درآورند. بااین حال، از روزی که به حلقه ی درونی ترامپ پیوست، آن اصول دیرین به آهستگی اما پیوسته رنگ باختند. روبیو که زمانی از تهدید روسیه سخن می گفت، اکنون سکوتی سنگین پیش گرفته؛ بودجه ی کمک های خارجی به شدت کاهش یافته، ترویج دموکراسی و حقوق بشر از دستور کار خارج شده و حمایت از اوکراین تقریباً به صفر رسیده است.

دوران وزارت خارجه ی مارکو روبیو از آغاز، زیر سایه ی چهره هایی قدرتمندتر از خود گذشت. نخست، ایلان ماسک با تصمیم های شتاب زده و سیاست های غیرمتعارفش بسیاری از برنامه های دیپلماسی نرم وزارت خارجه را بر باد داد، در حالی که روبیو تنها نقش تماشاگر خاموش را ایفا می کرد. سپس، استیو ویتکاف، دوست نزدیک ترامپ و چهره ای بانفوذ در واشنگتن که به فرستادهٔ همه چیز شهرت دارد خود را بر ساختار سیاست خارجی گستراند و عملاً روبیو را به ابزاری در خدمت دستورهای حلقهٔ ترامپ تبدیل کرد.

بااین حال، وزیر خارجه ی 54 ساله در یک عرصه پایدار مانده است: خصومت بی امان با دولت های چپ گرای آمریکای لاتین. روبیو در مقام دوم خود به عنوان مشاور امنیت ملی، رهبری سیاستی تهاجمی و مداخله جویانه را بر عهده گرفته که هدف آشکارش سرنگونی نیکولاس مادورو در کاراکاس است. او در خط مقدم سیاست های سخت گیرانه ی ترامپ علیه پاناما، برزیل و مکزیک نیز قرار دارد.

در مجموع، روبیو تلاش می کند آمریکای لاتین را بار دیگر به حیاط خلوت نیمه استعماری واشنگتن بازگرداند؛ رویکردی که شاید در میان راست گرایان افراطی محبوبیت بیافریند، اما در میان رأی دهندگان مستقل و میانه رو هزینه ای سنگین خواهد داشت. این مسیر، به زعم بسیاری از تحلیل گران، تنها زمانی معنا می یابد که روبیو نیز همچون جی دی ونس، در اندیشه ی ورود به رقابت ریاست جمهوری 2028 باشد ؛ رقابتی که هر دو در آن خود را وارث طبیعی ترامپ می پندارند.

هر دو سیاست مدار در یک ویژگی یعنی جاه طلبی بی مهار در برابر ناتوانی کامل از حکمرانی مشترک هستند. تابعانی دمدمی مزاج که در غیاب رهبرشان، نمی دانند چگونه فرمان دهند. در پایان، پرسشی تلخ و تکراری بر جای می ماند: آیا ایالات متحده واقعاً سزاوار چیزی بهتر از این نیست؟ پرسشی که نخستین بار در سال 2016، در آستانه ی صعود ترامپ مطرح شد و پاسخ آن را امروز با نگاهی به ونس و روبیو، همه می دانند.