ساعت حدود یک بامداد جمعه بود؛ خیابان ها در سکوت نسبی فرو رفته بودند و اغلب شهروندان در خانه های خود آسوده بودند، اما برای کارگران پاکبان، نوبت سخت ترین بخش کار آغاز شده بود.

به گزارش ایلنا، ناگهان سکوت با صدای تصادفی شدید شکسته شد؛ خودروی پژو پارسی که به گفته مسئولان در شرایط عادی رانندگی نبود، با خودروی حامل پاکبانان برخورد کرد و باعث چپ شدن آن شد. این حادثه، یک تراژدی انسانی به همراه داشت: چهار پاکبان جان باختند، یک نفر در بیمارستان بستری است و حالش وخیم است و هشت نفر دیگر مصدوم شده اند.

روز یکشنبه، برای روشن شدن ابعاد این حادثه، به بیمارستان فیاض بخش رفتیم. مسئولان بیمارستان اعلام کردند که دو نفر از آسیب دیدگان به این مرکز منتقل شده اند؛ متأسفانه یکی از آنان صبح روز حادثه جان باخته و دیگری همچنان در بخش مراقبت های ویژه بستری است.

تلاش برای کسب اطلاعات بیشتر درباره کارگری که در بخش مراقبت های ویژه بستری است، با مشکل مواجه شد؛ هویت او نامشخص است و امکان تماس با خانواده اش فراهم نبود. در حراست بیمارستان مشخص شد که خودروی حامل کارگران، نیسان آبی بوده است؛ وسیله ای که چپ شدن آن شدت آسیب ها و تلفات را افزایش داده بود.

یکی از کارکنان بیمارستان با لحنی جدی گفت: انگار این افراد انسان نیستند! مگر تامین یک خودروی ون یا اتوبوس برای حمل و نقل این عزیزان چقدر برای شهرداری هزینه دارد؟ چرا با آن ها درست برخورد نمی کنند؟

در مسیر خروج، با یکی از پاکبانان صحبت کردیم. او در حادثه حضور نداشت، اما از شرایط کاری خود و همکارانش گلایه داشت: چهل روز است که مشغول کارم و هنوز حقوقم پرداخت نشده است. بسیاری از همکارانم نیز معوقات سه ماهه دارند. ما سخت ترین کار شهر را انجام می دهیم، اما از حقوق اولیه بی بهره ایم .

وقتی از او درباره شرایط ایمنی و امکانات کار پرسیدیم، با لحنی تلخ گفت: وضعیت ما از نظر امکانات ایمنی و بهداشتی تقریباً صفر است. به دلیل کمبود تجهیزات و نبود امکانات مناسب، بارها در هنگام کار در شب، خطر این وجود داشته که خودروها ما را نبینند و حادثه ای دلخراش رخ دهد.

این درد مشترک تنها به این دو کارگر محدود نمی شود. گفت وگو با سایر پاکبانان نشان می دهد که حقوق های معوقه، دستمزد پایین و پیمانکاری بودن قراردادها، وضعیت کاری این قشر زحمتکش را به یک بحران دائمی تبدیل کرده است. این کارگران که سخت ترین بخش فعالیت های شهری بر دوششان است، امنیت جانی هم ندارند و از حداقل امکانات و حقوق برخوردار نیستند.

برخی از کارگران می گویند که در طول سال های اخیر، بارها خطراتی مشابه را تجربه کرده اند؛ خودروهای قدیمی، تجهیزات ناکافی و نداشتن ابزار حفاظتی مناسب، هر شب آن ها را در معرض حادثه قرار می دهد. در چنین شرایطی، کوچک ترین اشتباه راننده یا کم ترین نقص تجهیزات می تواند به فاجعه منجر شود.

راننده پژو پارس، با رانندگی غیرعادی، عامل مستقیم تصادف است، اما بررسی دقیق تر ماجرا نشان می دهد که سهم شهرداری نیز در این فاجعه کم نبوده است. ضربه به سر ناشی از چپ شدن نیسان، علت مرگ چهار کارگر و وخامت حال نفر پنجم بوده است.

اگر شهرداری به جای استفاده از نیسان آبی، از ون یا اتوبوس استاندارد برای جابجایی این کارگران زحمتکش استفاده می کرد، حجم تلفات اینقدر بالا نمی رفت. در حقیقت، همان اندازه که راننده پژو مقصر است، شهرداری نیز مسئول است و باید پاسخگو باشد.

تامین امنیت جانی کارگران، بر عهده نهادِ شهرداری است و استفاده از وسایل نقلیه ناایمن، بی ارزش شمردن جان افرادی است که شهر را زنده نگه می دارند. شهرداری باید در برابر خانواده های داغدار این پاکبانان و افکار عمومی پاسخگو باشد.