فرارو- ورزش ایران ماه ها و یکی 2 سال عجیبی را سپری کرده و به نظر می رسد چنین اعجابی ادامه دار هم باشد. در این مدت، به واسطه اتفاقات ریزودرشتی که در جامعه رخ داده، مرزبندی های مشخصی هم صورت گرفته و گویی با استفاده از حربه خودی ، خیرخودی تلاشی صورت گرفته تا پالایشی باب میل روسای فدراسیون و یا مجموعه های تصمیم گیر بالاتر صورت بگیرد. نمونه اش همین تیم ملی فوتبال ایران که بعد از سال ها زمام امورش به دستان یک مربی ایرانی به اسم امیر قلعه نویی سپرده شد؛ مردی که از ثبت آخرین موفقیت هایش در فوتبال ایران بیش از یک دهه می گذرد و در این کم وبیش 3 سالی که سرمربی تیم ملی شده، نتوانسته رضایت جامعه فوتبالی را کسب کند. امیر درحالی به عنوان یک مربی داخلی، نیمکت تیم ملی را ایرانیزه کرد که به لحاظ فنی، یحیی گل محمدی شایستگی های بیشتری از او داشت (با توجه به ثبت قهرمانی های اخیرش در لیگ برتر ایران) و به لحاظ کاریزما و شخصیت بین المللی هم علی دایی، با اختلاف از او بالاتر بود. با این وجود، حضور یحیی و دایی در فهرست سیاه، در آن روزها که صحبت از ایرانیزه شدن بود، فرصت را در اختیار قلعه نویی گذاشت.

چنین نیست که فوتبال به تنهایی اسیر خودی سازی شده باشد. پالایش صورت گرفته و عبور نرم از شایسته سالاری، یا حداقل عدول از گزینه های اصلح، به دیگر فدراسیون ها هم سرایت کرده. به گزارش فرارو، در این بخش می توان سری به فدراسیون تکواندو به ریاست هادی ساعی زد که پس از درخشش و موفقیت تیم ملی تکواندو زنان ایران در المپیک، با عبور از مینو مداح، سرمربی پرآوازه زنان، عرصه را بر او تنگ کرد تا سرانجام فرصت به سرمربیگری مهروز، خواهرش، در تیم ملی برسد. عجیب است که اینجا هم به بهانه پالایش، به راحتی از مینو مداح که به نظر به خم وچم راه وارد شده و لذت میوه چینی از دانه های کاشته شده را می توانست، بیشتر و بیشتر ببرد، عبور شد تا گزینه های بعدی که الزاما اصلح ترین نبودند، زمام امور فنی را به دست بگیرند. مطابق با انتظار، در چنین شرایطی و در مقایسه ای کلی با فوتبال، تکواندو زنان هم در مسیر معمولی شدن گام برداشته است؛ دست کم این موضوعی است که می توان از نتایج اخیر این تیم در رقابت های جهانی گرفت.

روشن است که برای مقایسه فرد یا رشته های ورزشی، نیاز به گزاره و داده های متنوع است. این هم واضح است که به طور کلی، مقایسه چنین مواردی به طور خالص، امکان پذیر نیست؛ اما درست 6 ماه پس از اعمال تغییرات در تکواندو زنان، ژست های مهروز ساعی در واکنش به ناکامی تیم ملی تکواندو زنان ایران، بی شباهت به رفتار امیر قلعه نویی در توجیه نتایج بد و ناکامی نیست. مهروز اخیرا در رفتاری مشابه با امیر، رو به فرافکنی و بهانه جویی آورده و گفته که تیمش اعزامی نداشته، خودش زمان زیادی نیست که هدایت این تیم را به دست گرفته (درحالی که سال هاست به عنوان مربی شخصی مبینا نعمت زاده فعالیت می کند) و اینکه جنگ 12 روزه اجازه نداده برنامه هایش در تیم ملی پیاده شود. شبیه به همان توجیهات قلعه نویی که روزهای نخست از زمان اندکش برای بازسازی و انتقال اندیشه هایش به تیم ملی می گفت و یا اینکه مشکلات مانع از برنامه ریزی دلخواهش شدند.

عجیب تر آنکه ساعی در واکنش به ناکامی تیم ملی زنان هم گفته کره ای ها هم فقط یک برنز گرفتند و کاری نکردند؛ شبیه به شکست تیم ملی فوتبال ایران مقابل روسیه که قلعه نویی به شکست سنگین تیم ملی کره مقابل برزیل مرتبطش کرد. اصولا همان طور که قلعه نویی به جای پذیرش نقدها و مساعدت برای رفع نواقص، حمله به منتقدان و انداختن تقصیر گردن بقیه را برگزیده، مهروز ساعی هم درسش را از همین ابتدا خوب آموخته؛ همه مقصر هستند، مگر سرمربی!