صابر بلافاصله پس از حادثه به بیمارستانی در دوحه منتقل شد و تحت مراقبت های ویژه قرار گرفت اما وقتی خانواده اش از نزدیک شرایط او را دیدند، تصمیم گرفتند پسرشان را به تهران بازگردانند تا زیر نظر پزشکان ایرانی درمان شود. انتقال او به بیمارستان پیامبران در شرایطی انجام شد که در نگاه خانواده و دوستدارانش هنوز کورسوی امیدی وجود داشت؛ امیدی که هر روز کم فروغ تر شده است.

پزشکان ایرانی پس از بررسی های دقیق اعلام کردند که متأسفانه صابر دچار مرگ مغزی شده است. خبری رسمی که اگرچه مدتی در میان نزدیکان او زمزمه می شد اما تأیید آن ضربه ای سخت برای جامعه والیبال و ورزش ایران بود. بر اساس گزارش های تیم پزشکی، عملکرد مغز این بازیکن جوان کاملا از کار افتاده و بدن او تنها با کمک دستگاه های تنفسی به حیات فیزیکی ادامه می دهد.

یکی از پزشکان معالج در گفتگویی غیررسمی اعلام کرده که از نظر پزشکی بازگشت از مرگ مغزی ممکن نیست اما خانواده صابر هنوز امیدوارند و ما هم از هیچ تلاشی دریغ نمی کنیم . این جمله، خلاصه وضعیت این روزهای بیمارستان پیامبران است؛ جایی میان واقعیت تلخ و امیدی که نمی خواهد بمیرد.

با همه این ها اما هر روز چهره های ورزشی، هم تیمی های سابق، مربیان و حتی رقبای صابر، با پیام هایی پر از اندوه و دعا در شبکه های اجتماعی از او یاد می کنند. موج همدلی و انتظار برای دریافت یک خبر خوب همچنان ادامه دارد. حتی اگر پزشکان بگویند احتمال آن نزدیک به صفر است. در راهروی بیمارستان، خانواده اش هر روز همان سؤال تکراری را از پرستاران می پرسند: امروز هیچ تغییری نکرده؟ و پاسخ، متأسفانه، همچنان همان است: نه، هیچ تغییری نکرده است.

با گذشت زمان، خطر از کار افتادن اندام های حیاتی بدن او افزایش یافته و شرایطش شکننده تر شده اما هنوز کسی نمی خواهد باور کند که پایان، همین حالاست. هنوز بسیاری از هواداران در صفحات مجازی با هشتگ برای_صابر از او می نویسند، دعا می کنند و امید را زنده نگه می دارند.

اکنون، در میان این سکوت سنگین و انتظار نفس گیر، تنها معجزه است که می تواند ورق را برگرداند. شاید هنوز جایی در دل این تاریکی، جرقه ای از آن باقی مانده باشد؛ جرقه ای به نام صابر کاظمی، پسر آرام والیبال ایران، که همه منتظرند دوباره لبخندش را ببینند.