اظهارات جدید مهدی کروبی در دیدار با فرزندان میرحسین موسوی با انتقاداتی همراه شده است.

روزنامه خراسان در مطلبی به این موضوع پرداخته است: در روزهایی که فضای سیاسی کشور بیش از هر زمان دیگری نیازمند آرامش، انسجام و عقلانیت است، سخنان تازه مهدی کروبی بار دیگر موجی از جنجال و بحث را در میان فعالان سیاسی برانگیخته است.

او در دیدار اخیر خود با فرزندان میرحسین موسوی، با ادبیاتی تند و گزنده، گذشته ای را بازخوانی کرده که هنوز زخمش بر پیکره سیاست ایران تازه است. کروبی با اشاره به وقایع سال 1388، مدعی شده است که آن زمان او و موسوی انحراف را دیده و برای جلوگیری از خطر آن وارد میدان شدند؛ انحرافی که به تعبیر او ریشه اش در سال 1384 و با ورود نهادهای نظامی و امنیتی به عرصه اقتصاد و سیاست شکل گرفت.

کروبی در اظهارات خود پا را فراتر گذاشته و گفته است همان هشدارهایی که در بیانیه ها و سخنرانی هایش داده بود، امروز به واقعیت بدل شده است؛ از تضعیف نهادهای نظارتی گرفته تا گسترش فساد و تباهی در حوزه های مختلف. او با این روایت، بار دیگر می کوشد مشروعیت رفتار و مواضع خود در فتنه 88 را بازسازی کند؛ در حالی که این سخنان نه بازخوانی گذشته بلکه بازتولید شکاف های سیاسی و دامن زدن به تنش های جدید است.

تجربه تاریخی سال 88 نشان داد آنچه نظام را از بحران عبور داد، نه لجاجت و هیاهو بلکه تدبیر و صیانت رهبر انقلاب از جمهوریت نظام بود؛ همان تصمیمی که مانع شد رأی مردم قربانی التهاب های خیابانی و تحلیل های مغرضانه شود. جالب آنکه بسیاری از کارشناسان باور دارند اگر لجاجت مهندس موسوی ادامه نمی یافت، او می توانست در سال 1392 با همان تیمش، از جمله عباس آخوندی، علی ربیعی و محمدباقر نوبخت، به جای حسن روحانی سکان دولت را در دست گیرد.

تحریف تاریخ و متهم کردن اقدام درست حاکمیت در صیانت از آرا تنها اشتباه مهدی کروبی نیست و باید زمان نشناسی را هم دیگر اشتباه او قلمداد کرد. وی که تازه از دوران حصر خانگی خارج شده و هنوز جوهر مهر خروجش خشک نشده است؛ اما به جای بهره گیری از این فرصت برای دعوت به وحدت، بر طبل اختلاف می کوبد. در حالی که کشور درگیر تبعات جنگ 12 روزه اخیر و تهدیدهای خارجی است، انتظار می رفت چهره های سیاسی با هر گرایش، بر محور وفاق ملی سخن بگویند، نه آنکه دوباره زخم های قدیمی را باز کنند.

اظهارات جدید کروبی را نمی توان جدا از تحرکات چهره های جنجالی اصلاح طلب چند وقت اخیر عالم سیاست دانست و او در این مسیر تنها نیست.

بخشی از اصلاح طلبان رادیکال به تدریج در حال بازسازی گفتمانی هستند که طی دو دهه گذشته هزینه های سنگینی بر کشور تحمیل کرد. نمونه های متعددی از این رویکرد در اظهارات چهره های مختلف دیده می شود: فائزه هاشمی بدون ارائه سند، فوت پدرش مرحوم آیت ا… هاشمی رفسنجانی را به گردن عوامل داخلی انداخته و او را با امیرکبیر مقایسه می کند؛ غلامحسین کرباسچی، رییس سابق کارگزاران، دولت مسعود پزشکیان را به جرم آنکه خود را در امتداد رهبری تعریف کرده، مورد حمله قرار می دهد؛ حسن روحانی مشروعیت مجلس را زیر سؤال می برد؛ و آذر منصوری با استعاره های تاریخی از لیاخوف و مشروطه، شرایط امروز کشور را به دوران قاجار تشبیه می کند.

این مواضع نشان می دهد بخشی از جریان اصلاح طلب به جای بازسازی سرمایه اجتماعی، در مسیر رادیکالیسم و قطبی سازی گام برمی دارد. اگر شعارهای تند در صحن مجلس علیه برخی چهره ها محکوم است، این رفتارها نیز به همان اندازه خطرناک و ضد منافع ملی اند. هر دو سوی این قطب بندی، در نهایت به یک نتیجه می انجامند: فرسایش سرمایه اجتماعی و سست شدن بنیان وحدت ملی.

بسیاری از تحلیلگران معتقدند اصلاح طلبان معتدل باید سکوت خود را بشکنند و در برابر جریان های تندرو موضع بگیرند؛ زیرا سکوت امروز آنان به معنای تأیید ضمنی رادیکال هایی است که می کوشند سیاست را به خیابان بکشانند. در حالی که کشور درگیر بحران های منطقه ای، فشارهای اقتصادی و جنگ رسانه ای دشمنان است، بازتولید دوگانه های سال 88 تنها به سود کسانی تمام می شود که از تفرقه در ایران سود می برند. جامعه امروز ایران بیش از هر زمان دیگر نیازمند انسجام و عقلانیت است.

سخنان و رفتارهای تند، حتی اگر از زبان کسانی گفته شود که روزی در صف انقلاب بوده اند، امروز نتیجه ای جز تشویش و بی ثباتی ندارد. در نهایت، این برعهده اصلاح طلبان واقعی و ملی گراست که مرز خود را با تندروها روشن کنند و در برابر کسانی که به شکاف اجتماعی دامن می زنند بایستند.

دولت برآمده از جریان اصلاح طلبی نیز باید در این مسیر پیش قدم شود؛ زیرا امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز است که چهره های سیاسی با صدای واحد از وحدت، گفت وگو و آرامش ملی سخن بگویند، نه از گذشته ای که تنها زخم بر جای گذاشت. شاید زمان آن رسیده باشد که چهره هایی چون مهدی کروبی نیز به جای بازگشت به سال 88، سهم خود را در بازسازی اعتماد عمومی ایفا کنند؛ اعتمادی که احیایش، نیازمند صداقت، عقلانیت و دوری از تندروی است.