حسین سلاح ورزی در یادداشتی در روزنامه اعتماد نوشت: در اغلب این روزها در دفتر رییس جمهور و معاون اول و وزرا، یکی پس از دیگری جلسه برگزار می شود. صندلی ها پر از نمایندگان تشکل های خصوصی، اعضای اتاق بازرگانی و کارشناسان اقتصادی است. رییس جمهور، با همان لحن آرام و پزشک مآبانه اش، تاکید می کند که باید به بخش خصوصی میدان داد. همه سر تکان می دهند، یادداشت برمی دارند، وعده همکاری می دهند. اما وقتی جلسه تمام و درها بسته می شود، هیچ چیز تغییر نمی کند. این دقیقا مساله امروز دولت پزشکیان است: نیت خوب، ولی روش غلط. دولتی که واقعا می خواهد با بخش خصوصی کار کند، اما نمی داند از کجا باید شروع کند و چگونه از ظرفیت عظیم آن استفاده کند. نتیجه، گرفتار شدن در چرخه ای از جلسات و موازی کاری هاست که نه تصمیم می سازد و نه اصلاح می آورد. در ظاهر، این دولت از نظر گفتار با بسیاری از دولت های پیشین متفاوت است.

رییس جمهور اهل گوش دادن است، دستور نمی دهد، ایده می خواهد، حتی از فعالان اقتصادی دعوت می کند که نظرات شان را مستقیما بیان کنند. اما شنیدن، اگر به عمل منجر نشود، فقط نوعی نمایش مشارکت است. در ماه های گذشته، ده ها نشست، شورای مشورتی و کارگروه تخصصی با بخش خصوصی برگزار شده، اما خروجی آنها چیست؟ نه مقررات سنگین سبک تر شده، نه فضای کسب وکار قابل پیش بینی تر شده است. مشکل اصلی در ساختار تصمیم گیری دولت است؛ ساختاری که از بالا تا پایین پر از موازی کاری است.

در هر وزارتخانه ای یک کمیته تعامل با بخش خصوصی تشکیل شده، اما هیچ نقشه راه واحدی وجود ندارد. اتاق های بازرگانی، تشکل ها و انجمن ها نمی دانند دقیقا باید با چه نهادی گفت وگو کنند و چه کسی تصمیم نهایی را می گیرد. این آشفتگی نهادی، بخش خصوصی را خسته و بی اعتماد کرده است. از سوی دیگر، دولت پزشکیان بیش از اندازه به فرآیند و جلسه دل بسته است. در این دولت، گاهی احساس می شود تصمیم سازی خودِ هدف نیست، بلکه برگزاری جلسه درباره تصمیم سازی هدف شده است.

هر مساله به جلسه بعد موکول می شود، هر کارگروه به کمیته جدید ارجاع می دهد و هر کمیته برای خود دبیرخانه ای تازه می سازد. در نتیجه، دولت پر از گفت وگو است، اما کم از اقدام.

در چنین فضایی، بخش خصوصی نه دنبال یارانه است و نه حمایت ظاهری. فقط می خواهد قوانین پایدار باشد، تصمیمات دولت قابل پیش بینی باشد و اعتماد متقابل شکل بگیرد. اما این اعتماد وقتی ساخته می شود که دولت نشان دهد واقعا آماده واگذاری و مشارکت است، نه صرفا شنیدن.

اگر دولت پزشکیان می خواهد از این دور باطل بیرون بیاید، باید چند اصلاح واقعی را جدی بگیرد:

اول، ایجاد یک مرجع واحد و قدرتمند برای گفت وگو با بخش خصوصی؛ نهادی که نه تشریفاتی باشد، نه صرفا مشورتی، بلکه بتواند در تصمیمات اصلی اقتصادی کشور نقش موثر ایفا کند.

دوم، کاهش بروکراسی و موازی کاری؛ تا وقتی هر وزارتخانه راه خود را می رود، هیچ سیاستی به نتیجه نمی رسد.

سوم، تبدیل گفت وگو به تصمیم؛ هر جلسه باید با خروجی، زمانبندی و مسوول مشخص پایان یابد.

و نهایتا اعتماد واقعی؛ تا وقتی فعالان اقتصادی حس کنند دعوتشان فقط برای تزیین تصمیمات از پیش گرفته شده است، هیچ انگیزه ای برای همکاری نخواهند داشت.

پزشکیان در شرایطی دولت را اداره می کند که منابع مالی کشور محدود و اعتماد عمومی فرسوده است. در چنین وضعی، تنها تکیه گاه واقعی، توان بخش خصوصی و ایرانیان فعال در اقتصاد جهانی است. اما این توان زمانی بالفعل می شود که دولت شجاعت تصمیم گیری مشترک را داشته باشد و بپذیرد که بخش خصوصی نه رقیب دولت، بلکه شریک توسعه است.

دولت پزشکیان هنوز فرصت دارد تا از نیت های خوبش نتیجه واقعی بسازد، اما این فرصت نامحدود نیست. اگر جلسات همچنان جای عمل را بگیرد و گفت وگوها بدون تصمیم بمانند، این دولت نیز در صف دولت هایی قرار می گیرد که می خواستند، اما نتوانستند .

و شاید آن روز، تنها چیزی که از این دوره در خاطر فعالان اقتصادی بماند، همان جمله ای باشد که یکی از آنان بعد از جلسه ای طولانی زمزمه کرد:

این دولت گوش دارد، اما هنوز دست ندارد.