فاطمه جمال زاده در خبرگزاری حوزه نوشت: لبوبو فقط یک اسباب بازی نیست، یک عملیات فرهنگی خزدار است. در حالی که چشم نوجوانان ما به نگاه مرموز یک عروسک دوخته شده، چه کسی پاسخگوی هویت گمشده ای است که باید در قالب قهرمانان ملی خودشان همچون حسین فهمیده به آنان عرضه شود؟

اصلاً معلوم نیست از کی شروع شد ماجرای این عروسک بدقواره! هر جا را نگاه می کنی یک اثری از لبوبو می بینی که با نگاهی مرموز زل زده به چشمانت و خنده ای تهدیدآمیز تحویلت می دهد.

کودکان و نوجوانان ما همچون کاشفانی سرگردان، در سرزمین رویاهایشان به دنبال گمشده ای می گردند تا راز آن عروسک پنهان را بیابند، اما آیا به راستی چیزی را گم کرده اند؟ بی تردید، پاسخ آری است. گمشده آنان چیزی فراتر از یک اسباب بازی رنگارنگ است؛ گمشده ای که در پی آن می گردند هویت شان است.

هویت نوجوان امروز در کالبد اسوه ای جاودانه چون حسین فهمیده تجسم یافته است؛ نوجوانی که با ایثاری بی‎نظیر، سدی استوار از جان خویش در برابر تجاوز به میهن ساخت و گذشته و آینده را به تماشای حماسه ای فراخواند که مرزهای زمان و مکان را درنوردید.

این حماسه نه تنها برای نوجوان ایرانی، که برای همه آزادگان جهان می تواند هویت‎ساز و الهام بخش باشد؛ هویتی استوار و سترگ که بر بلندای شرافت و عزت ایستاده است و هیچ رقیبی یارای برابری با آن را ندارد؛ نه عروسکی خزدار و نه قهرمانان ساختگی سینما.

فرارسیدن سالروز شهادت قهرمانانه حسین فهمیده فرصتی است تا در عمق این قضیه تأمل شود که چرا جایگاه محکم و بلند الگوهای هویت بخش و بی نظیر نوجوانان ایرانی توسط عروسک ها و محتواهای بی سر و ته شرقی و غربی بدون هیچگونه مقاومتی به یغما می‎رود؟

دریغ و افسوس که نخبگان، فرهیختگان، برنامه سازان و برنامه ریزان فرهنگی و هنری کشور به جای بهره گیری از درخشان ترین ظرفیت های هویتی و فرهنگی ایرانِ اسلامی که می تواند هزاران بسته ی فرهنگی اثرگذار خلق کند و قدرتمندتر از هر سیاهچاله ی فرهنگیِ شرق و غرب در میدان حاضر شود، هنوز در خوابی گران و هراس آور غوطه ورند؛ غفلتی که اگر ادامه یابد، چه بسا آخرین رشته های هویتی و تمدنی جوانان این سرزمین نیز گسسته شود و پیوند نسل ها با ریشه هایشان برای همیشه بریده شود.

مسؤولان و گروه های مردمی باید از فرصت کوتاه پیش رو نهایت استفاده را ببرند و به جای غوطه وری در مباحث نظری، هرچه سریع تر گام به میدان عمل بگذارند و کار را به دست گیرند. خوشبختانه به برکت توسعه ی علمی و هنری کشور و رشد نیروهای خلاق و اندیشمند در آغوش این مرز و بوم، جوانان ظرفیت آن را دارند که سهم بزرگی از این بار را بر دوش کشیده و متناسب با فضای جامعه و ذائقه ی نسل امروز، چرخ های کلان فرهنگی را به حرکت درآورند.

نباید فراموش کرد که به تعبیر مقام معظم رهبری فرهنگ همچون هوایی است که تنفس می کنیم . اکنون این هوای فرهنگی آلوده شده و ریه های هویتی جامعه را مبتلا کرده است. پیشبرد اقدامات فرهنگی و هنری جامع، متمرکز و مؤثر در حوزه ی عملیاتی ضرورتی اجتناب ناپذیر است. به قول معروف، جلوی ضرر را هر جا بگیری منفعت است .