جورجیا ملونی، سانوئو تاکایچی و حالا کاترین کانلی؛ شمار زنانی که در جهانی سراسر مردانه پا در گود سیاست گذاشته اند، در حال افزایش است. هر چند انتخاب کاترین کانلی چپ گرای ایرلندی، در انتخابات هفته گذشته، امیدها را برای گسترش سیاست زنانه و مبتنی بر ارزش های انسانی و محیط زیستی افزایش داد، اما به همان اندازه حضور زنانی با رویکرد افراطی در رأس امور کشورهایی چون ایتالیا و ژاپن، ناامیدکننده به نظر می رسد.

به گزارش شرق، در زمانه ظهور و نفوذ اقتدارگرایان و سیاستی که هر روز مردانه تر می شود، حضور زنانی که سیاست های افراطی را بازتولید می کنند، نمی تواند نوید جهانی امن تر و انسانی تر را بدهد که در آن قلدری سیاسی و نظامیگری به خاطره ها بپیوندد.

پس از خداحافظی آنگلا مرکل از جهان سیاست، جورجیا ملونی ایتالیایی از نخستین رهبران زنی بود که توانست با استفاده از سوابق سیاسی، کاریزمای شخصی و استفاده به موقع از بحران هایی که اروپا را در فشار قرار داده است، به چهره ای مهم در عرصه سیاست تبدیل شود.

ملونی از اکتبر 2022، نخست وزیر ایتالیا با ریشه هایی به شدت سنتی و راست گراست. او متولد سال 1977 است و رهبری حزب برادران ایتالیا را بر عهده دارد و نخستین زن در تاریخ این کشور است که به مقام نخست وزیری رسیده است.

منتقدان ملونی معتقدند سیاست های او به عنوان زنی که می توانست حامی گروه های اقلیت باشد، به اندازه ای محافظه کارانه است که حقوق زنان و اقلیت ها و مهاجران را به کل نادیده می گیرد. برادران ایتالیا در دسامبر 2012 از انشعاب جناح راست در حزب سیلویو برلوسکونی، با نام مردم آزادی، بیرون آمدند. این حزب پوپولیست و محافظه کار راست رادیکال دانسته می شود و مخالفتی اساسی با دموکراسی ندارد، اما نتوانسته راه خود را به طور کامل از نئوفاشیست ها جدا کند.

جورجیا ملونی از ابتدای جوانی به عنوان کاراکتری وابسته به نئوفاشیست ها پا به عرصه سیاست گذاشت. او با اندکی تغییر در مواضع در سال 2012 حزب برادران ایتالیا را راه انداخت. با وجود همه اتهاماتی که درمورد افراطی گری ملونی و سخت گیری به مهاجران و اقلیت های جنسیتی وجود دارد، برخی از مواضع او از سوی ایتالیایی ها مورد ستایش قرار می گیرد. برای مثال کاهش میزان مهاجران غیرقانونی که خود را از مدیترانه به ایتالیا می رساندند، از مواردی است که کارنامه ملونی را مورد قبول محافظه کاران کرده است. از سوی دیگر برخلاف لحن تند جورجیا ملونی علیه بروکسل و اتحادیه اروپا، او طی سه سال اخیر با سیاست های حوزه یورو همخوانی داشته است و هرگز به عنوان یک ایتالیایی افراطی، راه خود را از دیگرانی چون فردریش مرتس، صدراعظم آلمان و امانوئل مکرون، رییس جمهور فرانسه، جدا نکرده است. ملونی را که از سیاست مداران مورد علاقه دونالد ترامپ است، نمی توان در میان زنانی دانست که به جهانی پیش رو می اندیشند. او به صورت مداوم ارزش های سنتی را بازتولید کرده و در جهان مردانه سیاست، راه زنان را هموار نکرده است.

در ژاپن سانائه تاکایچی اولین زنی است که به قدرت رسیده و به عنوان یار غار ترامپ و شاگرد آبه شینزو نخست وزیر سابق این کشور کار خود را به تازگی آغاز کرده است.

سانائه تاکایچی را بانوی آهنین ژاپن می خوانند. این حرف تا حدودی درست است؛ او مشق هایش را از روی دست مارگارت تاچر، سیاست مدار بدنام انگلیسی می نویسد و از اینکه به تاچر تبدیل شود ترسی ندارد.

تاکایچی که اوقات فراغتش را به سر به مزار سربازان و جنایتکاران جنگ جهانی دوم می گذراند، مایل است ژاپن را با سیاست های محافظه کارانه و راست گرایانه اداره کند. او که 64 سال سن دارد، دو تلاش ناموفق را در کارنامه دارد و بالاخره پس از چند ناکامی در جایگاهی قرار گرفته که سرنوشت ژاپنی ها را رقم خواهد زد. او رهبر حزبی است که ده ها پرونده سیاسی و اقتصادی دارد و در یک بحران جدی به سر می برد. سانائه تاکایچی به اعتقاد بسیاری از طرفداران حقوق زنان، شخصیتی ضدزن دارد. این ایده احتمالا در ابتدا عجیب به نظر می رسد، مگر اینکه بدانید نخست وزیر ژاپن سال ها تلاش کرده تا زنان کشورش نتوانند نام خانوادگی خود را بعد از ازدواج حفظ کنند یا در امپراتوری در ردیف وارثان درآیند و لحنی تند نسبت به خواسته های زنان و اقلیت ها دارد. تاکایچی از جناح راست حزب لیبرال دموکرات می آید و هرچند تلاش می کند تا به سویه های دموکرات خود ببالد و چهره ای غیرمحافظه کار از خود نشان دهد و طرح هایی مرتبط با نگهداری از کودکان و سالمندان را اجرا کند، ولی موفق نشده چهره ای را که با سیاست های راست افراطی همسوست، پنهان کند.

فرهنگ سیاسی ژاپن به شدت مردسالارانه و متکی بر ارزش های آن است. گروهی معتقدند در چنین فضایی حتی اگر سانائه تاکایچی راست گرا بوده و تاچروار به سیاست های محافظه کارانه تن دهد، باز هم زنان ژاپنی به دلیل اینکه او راه را برایشان هموار می کند، مدیون باقی می مانند. سانائه تاکایچی چنان به اقتدارگرایی وابسته است که هرگونه تغییر بنیادین فرهنگی و سیاسی را در این کشور غیرممکن می کند.

تازه ترین مورد در میان سیاست مداران زن جهان، کاترین کانلی ایرلندی است. او را به عنوان زنی صادق و وفادار به چپ می شناسند. برخلاف دو گزینه دیگر، کانلی نخستین مقام ارشد زن در ایرلند نیست؛ پیش از او دو زن دیگر هم به عنوان رییس جمهور انتخاب شده بودند. کانلی سیاست مداری است که تلاش دارد طرحی نو در ایرلند دراندازد. او مخالف مسیرهای پیشین است و با ساختار قدرت و اقتدارگرایان سر سازش ندارد. رییس جمهور ایرلند که 68 ساله است، خود را سوسیالیست خوانده و حامی بی طرفی ایرلند در سیاست خارجه است. او نه تنها با اتحادیه اروپا سرجنگ دارد، بلکه ناتو را هم خار شمرده و علیه سیاست های مرتبط با نظامی سازی اروپا مواضع سفت و سختی اتخاذ کرده است. کانلی را می توان سیاست مداری دانست که به آرمان های فمینیسم معتقد است و در گذر سال ها این مسئله را به اثبات رسانده است. او که از حامیان فلسطین بوده و به نسل کشی اسراییل اذعان دارد، از معدود سیاست مداران غربی است که مواضعی روشن در قبال وقایع خاورمیانه اتخاذ کرده است.