روزنامه کیهان نوشت: رییس جبهه موسوم به اصلاحات در حالی مجلس دوازدهم را به لیاخوف تشبیه کرده که جریان متبوعش همان جریانی است که در سال 88 به رأی ملت شلیک کرد، در دولت روحانی مشارکت را به پایین ترین سطح رساند و حالا با چهره ای وارونه از دموکراسی سخن می گوید.

در حالی که جریانات مدعی اصلاحات، بار دیگر با لحن تمسخرآمیز و توهین آلود، مجلس دوازدهم را نشانه گرفته اند، مرور کارنامه و رفتار گذشته شان نشان می دهد که کمترین نسبتی با مردم سالاری و رأی ملت ندارند. سخنان اخیر آذر منصوری، رییس جبهه موسوم به اصلاحات، که در توییتی نمایندگان مردم را به لیاخوف تشبیه کرده، بیش از هر چیز پرده از ذهنیت تمامیت خواه و استبدادی جریانی برمی دارد که در بزنگاه ها نه تنها به رأی مردم احترام نگذاشت، بلکه با دروغ، آشوب و برچسب، به جمهوریت نظام یورش برد.

آذر منصوری، رییس جبهه مدعی اصلاحات، در توییتی با ادبیاتی سخیف و کنایه آمیز نوشت: با بودن نمایندگان 4درصدی و بلایی که بر سر خانه ملت آوردید، کاری کمتر از لیاخوف در به توپ بستن مجلسی که باید در رأس امور باشد نکردید. حالا فهمیدید چرا لیاخوف فقط یک نام در تاریخ ایران نیست یا بیشتر توضیح بدهم؟

این سخنان عجیب در حالی منتشر می شود که مدعیان اصلاحات ظاهراً فراموش کرده اند لیاخوف واقعی چه کسی بود و چه کرد؛ همان کسی که مجلس مشروطه را به توپ بست و اراده ملت را در خون خفه کرد. اما طنز تلخ ماجرا آنجاست که امروز همان جریان که در سال 1388 در عمل به رأی ملت شلیک کرد ، در جایگاه مدعی آزادی و دموکراسی ایستاده است!

آذر منصوری و هم طیفانش اگر واقعاً دغدغه دموکراسی داشتند، ابتدا باید پاسخ دهند چرا با رأی 24 میلیون و 500 هزار ایرانی به منتخب ملت در سال 88 چنین کردند؟ چرا به شیرینی مشارکت 85 درصدی مردم در آن انتخابات، زهر دروغ و آشوب ریختند؟ چرا همان ها که در آن سال ها با دروغ بزرگ تقلب ، قانون، صندوق رأی و آرامش جامعه را به آتش کشیدند، امروز دم از احترام به رأی مردم می زنند؟

جریان موسوم به اصلاحات که امروز با خشم و کینه به مجلس دوازدهم می تازد، اگر قرار است از پشتوانه رأی و نمایندگی مردم سخن بگوید، نخست باید به دولت چهاردهم نگاه کند؛ همان دولتی که خودشان آن را دولت جدید اصلاح طلبان نامیدند و طبق آمار حداقلی ترین دولت پس از انقلاب به شمار می آید.

اگر به زعم خانم منصوری و همفکرانش، مجلس دوازدهم به دلیل میزان مشارکت، 4 درصدی است، پس طبق همان منطق معیوب باید گفت دولت چهاردهم نیز با پایین ترین مشارکت، کمترین پشتوانه رأی مردمی را دارد!

این تناقض گویی آشکار، چیزی جز نمایش مضحکی از سیاست ورزی فرصت طلبانه نیست؛ همان جریانی که هرگاه رأی مردم برخلاف میلش باشد، صندوق را به توپ می بندد، و هرگاه اندک کرسی ای به دست آورد، ناگهان از دموکراسی دم می زند!

یکی از گزاره های غلطی که مدعیان اصلاحات می کوشند در افکار عمومی جا بیندازند، آن است که کاهش مشارکت مردم در انتخابات های اخیر را به حساب دیگران بگذارند. حال آنکه واقعیت درست برعکس است.

اتفاقاً سقوط شاخص مشارکت از همان جایی آغاز شد که دولت مورد حمایت آنان بر سر کار آمد. در سال 1392، حسن روحانی در انتخاباتی با مشارکت 72 درصدی رییس جمهور شد، اما بی کفایتی ها، دروغ ها، و فجایع دولت او، این شاخص را تا انتخابات 1400 به حدود 48 درصد رساند.

یعنی دقیقاً در دوره ای که امید شعار اصلاح طلبان بود، اعتماد مردم قربانی سوء مدیریت های آنان شد. رکود اقتصادی، تورم افسارگسیخته، قراردادهای خسارت بار، و تحقیر دیپلماسی کشور در برابر غرب، همه و همه نتیجه کارنامه کسانی بود که امروز به دیگران درس مردم سالاری می دهند!

خانم منصوری در حالی از لیاخوف حرف می زند که اگر بنا بر مقایسه تاریخی باشد، لیاخوفِ واقعی سیاست ایران در سال 88 همان کسانی بودند که با لجاجت در برابر قانون، رأی ملت را نپذیرفتند و کشور را در آتش فتنه سوزاندند.

در آن انتخابات تاریخی که بیش از 40 میلیون نفر شرکت کردند و 24 میلیون و 500 هزار نفر به منتخب ملت رأی دادند، همین جریان مدعی اصلاحات بود که به رأی اکثریت حمله کرد، به اموال عمومی آسیب زد، امنیت ملی را به بازی گرفت و برای خوشایند دشمنان ایران، از بی بی سی و صدای آمریکا خط گرفت.

آیا آن ها نبودند که خیابان را جای صندوق رأی معرفی کردند؟ آیا آن ها نبودند که در برابر رأی مردم ایستادند و کشور را درگیر آشوب کردند؟

حالا همین طیف که در اوج مشارکت ملت، آن مشارکت را لگدمال کرد، با بی شرمی سیاسی از مشارکت پایین سخن می گوید! این یکی از تلخ ترین طنزهای سیاسی چهار دهه اخیر است.

از قضا، مجلسی که امثال آذر منصوری می پسندند، همان مجلس منفعل و بی خاصیتی است که در دوران دولت روحانی عملاً به حیاط خلوت پاستور تبدیل شده بود. مجلسی که به جای نظارت، سلفی شرم آور با موگرینی گرفت و به جای دفاع از منافع مردم، غلام حلقه به گوش برجام و دولت بی کفایت شد.

در منطق مدعیان اصلاحات، مجلسی مطلوب است که دستش بالا برود وقتی دولت می گوید برجام ، و پایین بیاید وقتی مردم از گرانی و رکود فریاد می زنند. اما حالا که مجلسی آمده که از موضع اقتدار، نقد می کند، سؤال می پرسد و پیگیر منافع ملی است، ناگهان یاد لیاخوف می افتند!

جریان مدعی اصلاحات در تمام سال های گذشته نشان داده که پایبندی اش به دموکراسی، تنها تا جایی است که نتیجه انتخابات به نفعش باشد. آن گاه که مردم به آن ها پشت می کنند، بلافاصله اصول دموکراسی را به سخره می گیرند و به رأی ملت حمله می برند. این رفتار دوگانه و ریاکارانه، همان چیزی است که باعث شد در میان مردم بی اعتبار شوند و در انتخابات ها یکی پس از دیگری از صحنه حذف گردند. اگر اصلاح طلبان واقعاً دغدغه مشارکت دارند، باید از مردم بابت خیانت 88 عذرخواهی کنند، نه اینکه با توهین به مجلس و رأی ملت، بار دیگر زخم کهنه فتنه را تازه کنند.

واقعیت آن است که امروز نه مجلس دوازدهم نیاز به دفاع دارد و نه ادعاهای بی پایه اصلاح طلبان ارزش پاسخ. کارنامه آن ها در برابر دیدگان ملت روشن است: از خیانت به رأی مردم در سال 88 تا بی کفایتی اقتصادی در دولت روحانی و حالا حمله به نهاد منتخب ملت. آذر منصوری و هم طیفانش بهتر است پیش از سخن گفتن از لیاخوف، نگاهی به آینه بیندازند؛ زیرا اگر قرار باشد کسی به خاطر بستن دهان ملت در تاریخ ماندگار شود، بی شک لیاخوفِ خیابانی 88 همان جریان اصلاحات است، نه مجلسی که بر مدار قانون و اراده مردم حرکت می کند.