در اوایل دهه چهل خورشیدی چارلی چاپلین نابغه بی همتای عالم سینمای جهان، سال ها بود که از غوغای حیات گریخته و در قلب کوهسار آلپ (در سوییس) زندگی آرامی را می گذراند. چارلی از نیمه دهه سی خورشیدی پیش نگارش شرح حال خود را به تشویق گراهام گرین نویسنده معروف انگلیسی آغاز کرده بود.

روزنامه کیهان در اواخر تابستان و پاییز 1343 بخشی از این خودزندگی نامه نوشت را طی چند شماره منتشر کرد. در ادامه بخش سی ویکم آن را به نقل از روزنامه یادشده به تاریخ چهارم آبان 1343 (ترجمه حسام الدین امامی) می خوانید:

با وجودی که وو ووز نمایشی چرند و مزخرف بود، با هر حرکتی خنده ای بلند می شد. گرومان با شوق و حرارت به من گفت: هر وفت با کارنو کنار نرفتی بدین جا بیا تا به اتفاق کار کنیم.

این اشتیاق برای من تازگی داشت.

در سانفرانسیسکو انسان روح خوش بینی و تهوری را احساس می کرد. از طرف دیگر لوس آنجلس شهری کثیف و زشت، گرم و آزاردهنده بود که مردمش کم خون و زردچهره به نظر می رسیدند. آب و هوایش گرم تر بود و طراوت سانفرانسیسکو را نداشت.

طبیعت، شمال کالیفرنیا را از مواهبی بهره مند ساخته که وقتی که ناحیه ویلشایر بولیوارد ، هالیوود را در سلطه خویش ناپدید کند منابع و مواهب مزبور زاینده و پایدار خواهد ماند.

اولین نمایش دوره ای خود را در سالت لیک سیتی پایان دادیم. شهری وسیع بود که پنداری در حرارت آفتاب همچون سرابی در نوسان است. شهری بد برخورد و پرت بود و تماشاگرانش هم چنین بودند.

پس از آن که در تئاتر دوره ای سولیوان کونسیداین نمایش وو ووز را تمام کردیم به نیویورک برگشتیم بدین امید که مستقیما به انگلستان برگردیم. اما ویلیام موریس که با تراست های نمایشی دیگر در مبارزه بود، مدت شش هفته ما را برای اجرای نمایش مان در تئاتر خودش واقع در خیابان چهل ودوم نیویورک به کار گرفت.

کار خویش را با نمایش شبی در تالار موزیک لندن آغاز کردیم که با موفقیت بی منتهایی روبه رو شد.

در آن هنگام مرد جوانی به اتفاق دوستش که با تنی چند از دختران قرار ملاقات دیروقتی داشت برای وقت کشی در تالار موزی تئاتر ویلیام موریس می گشتند و تصادفا نمایش ما را دیدند. یکی از آن ها با مشاهده من که نقش آدم مستی را بازی می کردم گفته بود: اگر وقتی مدیر نمایشم شوم این مرد (اشاره به من) را پیدا می کنم.

او در آن موقع با دی دبلیون گریفیت در کمپانی فیلم بیوگراف کار می کرد و روزی 5 دلار می گرفت. این مرد ماک ست بود که بعدا کمپانی فیلم برداری کی ستون را تشکیل داد.

پس از آن که شش هفته نمایش خویش را با موفقیت فراوانی در تئاتر ویلیام موریس به پایان رساندیم دوباره برای یک نمایش دوره ای 20 هفته ای با تئاتر سیار سولیوان کونسید این قرارداد بستیم. وقتی که پایان دومین سفر دوره ای مان نزدیک می شد، اندوهناک شدم زیرا سه هفته دیگر باقی نمانده بود، فقط سانفرانسیسکو، سان دیگو، و سالت لیک سیتی مانده بود و بعد عازم انگلستان می شدیم.

روز قبل از ترک سانفرانسیسکو در مارکت استریت به راه افتاده و به مغازه کوچکی رسیدم که پرده ای پشت ویترینش زده بودند و اعلانی بدین مضمون بر در آن دیده می شد: با یک دلار سرنوشت شما را به کمک یک ورق و خطوط دست تان می گوییم. به داخل رفتم. اندکی جا خوردم زیرا زنی چاق را دیدم که از اتاق عقبی در حالی که هنوز لقمه ناتمامی را در دهانش می جوید جلو می آمد. بدون آن که نگاهی به من کند به طور سطحی اشاره کرد که پشت میزی که روبه روی در نزدیک دیوار بود بنشینیم و خودش مقابل من نشست. با رفتاری خشن رو به من کرد و گفت: ورق ها را بُر بزن و سه بار بریز و به من بده و سپس کف دست هایت را باز کرن

کارت ها را از هم باز کرد و روی میز پهن کرد و خوب در آن ها نگریست و آن گاه به کف دست من خیره شد.

- تو در کار سفری دور و درازی و چنین به نظر می رسد که آمریکا را می خواهی ترک کنی، ولی به زودی مراجعت می کنی و به حرفه تازه ای وارد می شوی که با شغل فعلیت فرق دارد.

در این موقع تاملی کرد و اندکی درهم رفت و افزود:

- بله، تقریبا مثل همین شغل است، ولی تفاوتی دارد. در این کار جدید موفقیت زیادی برای تو می بینم. دوره جدید خارق العاده ای در حیات تو شروع خواهد شد، ولی نمی دانم چگونه کاری است.

برای اولین بار به صورت من نگریست و سپس دستم را گرفت.

- اوه، بله سه بار ازدواج در زندگی تو خواهد بود. دو تای اول با شادکامی همراه نخواهد بود، ولی اواخر زندگی ات با سه فرزند توام با شادکامی و سعادت خواهد بود. (در این مورد اشتباه کرد!)

آن گاه دوباره نگاهی به دستم کرد و گفت:

- تو ثروت فراوانی به چنگ خواهی آورد. این دست ها، دست های پول سازی است.

بعد به صورتم نگریست و گفت در 82 سالگی به مرض سینه پهلو و برنشیت خواهی مرد. یک دلار بده. سوال دیگری داری؟

خندیدم و گفتم: نه، بهتر است بروم.