مغز انسان نه به خاطر سن، بلکه به خاطر تکرار و یکنواختی زندگی پیر می شود.

وقتی روزها شبیه به هم می شوند و هیچ چالش یا تجربه تازه ای وجود ندارد، مغز وارد حالت صرفه جویی انرژی می شود و به جای ساخت مسیرهای عصبی جدید، تنها از مسیرهای قدیمی استفاده می کند.

این کاهش فعالیت باعث افت انعطاف پذیری عصبی و عملکرد شناختی می شود، درست مثل عضله ای که مدتی تمرین نکند و تحلیل برود.

تحقیقات نشان می دهد مواجهه با محرک های جدید، یادگیری مهارت های تازه یا تغییر محیط روزمره باعث فعال شدن مسیرهای دوپامینرژیک مغز می شود و حافظه و یادگیری را تقویت می کند.

تجربه های تازه، مانند یادگیری زبان جدید، سفر به مکان های ناشناخته یا گفتگو با افراد متفاوت، مغز را بیدار نگه می دارد و روند پیر شدن آن را کند می کند.

این فعالیت ها سطح دوپامین را افزایش می دهند، مسیرهای عصبی جدید ایجاد می کنند و عملکرد شناختی را حفظ می کنند. بنابراین جوان ماندن مغز به ژنتیک یا مکمل های گران قیمت وابسته نیست، بلکه به جرأت ما برای تجربه چیزهای نو و خارج شدن از یکنواختی روزمره بستگی دارد.

منبع: چندثانیه