احمد زیدآبادی در هم میهن نوشت: علی لاریجانی، دبیر شورای امنیت ملی با ارسال متنی دست نویس به مدیران مسئول رسانه ها مرقوم کرده است: برای دفع خطرات از کشور سرافرازمان ایران دو نکته مهم است؛ یکی تقویت نیروهای مسلح، پیگیری این مورد با ما و مهمتر، حفظ انسجام ملی و سد کردن راه گسترش دوقطبی های کاذب تا مسیر توسعه ملی فراهم گردد؛ پیگیری و کمک درباره این موضوع با شما اهالی معزز رسانه ها.

واقعیت این است که آن دسته از رسانه های بخش خصوصی که در این شرایط اجازه فعالیت دارند، حفظ انسجام ملی و سد کردن راه گسترش دوقطبی های کاذب را هم به نفع کشور و هم به نفع خود می دانند و تمام تلاش خود را در جهت تحقق آن با نوع فهم و تعریفی که از این دو اصل دارند، به کار می گیرند.

از قضا رسانه هایی که با این دو اصل مشکل دارند و برای مخدوش کردن آنها فعالیت می کنند، اغلب وابسته به نهادهای حکومتی اند و بودجه آنها نیز از جیب مردم تأمین می شود. بنابراین، آقای لاریجانی باید از طریق ابلاغیه های قانونی ابتدا آن رسانه ها را موظف به رعایت دو اصل فوق کند.

رسانه های اصطلاحاً حکومتی اما نشان داده اند که نسبت به رعایت ابلاغیه ها مقید نیستند و هیچ نگرانی هم از نقض آنها ندارند، درحالی که آنها به دلیل وابستگی شان به حکومت موظف به رعایت موازین دولتی هستند و به بهانه آزادی بیان نمی توانند علیه سیاست های رسمی قلمفرسایی کنند.

آنچه به عنوان آزادی بیان در عصر روشنگری وارد ادبیات سیاسی جهان شده است، مختص رسانه های مستقل و منتقد و متعلق به احزاب و نهادهای غیرحکومتی است. این دسته از رسانه ها هستند که از حق نقد و مخالفت با تصمیم های دولتی برخوردارند و گرنه مطبوعات وابسته به حکومت اگر به فرض حق موجودیت هم داشته باشند، کارویژه شان دفاع از سیاست های رسمی و نه مخالفت با آن است.در کشور ما مثل بسیاری از امور، این مورد هم وضعیت وارونه پیدا کرده است!

رسانه های مستقل و غیردولتی تحت نظارت و حساسیت کامل نهادهای گوناگون قرار دارند و هر نوشته انتقادی و یا حتی حمایتی آنان از برخی سیاست های رسمی ممکن است مورد تعقیب و مجازات قرار گیرد، اما در مقابل، رسانه های وابسته به حکومت گویی برای حمله و تهاجم علیه همگان از جمله نهادهای حاکم و سیاست های رسمی، از هفت دولت آزادند و چنان با فراغ بال به شمشیرزنی و نیزه گردانی مشغولند که هیچ شهروند و نهادی از ضرب و زخم آنها احساس امنیت نمی کند!

با این وضع، توصیه آقای لاریجانی چه اثری دارد و چه مشکلی را حل می کند؟

در واقع، سویه انتقادی رسانه های غیردولتی عمدتاً واکنش به نوشته های رسانه های حکومتی است که بی وقفه دو اصل انسجام ملی و دوقطبی سازی را به مفهوم اصیل آن، تقریباً در همه زمینه ها مخدوش می کنند. البته آنها هم در حرف مدعی انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی سازی هستند، اما منظورشان از این ادعا این است که همه گرایش های سیاسی دیگر باید عیناً طبق نظر آنان عمل کنند تا این دو اصل محفوظ بماند! این موضوع به خودی خود، ابهام بزرگی پدید می آورد که آقای لاریجانی باید آن را شفاف و روشن کند.

وقتی از انسجام ملی سخن گفته می شود، منظور چیست؟ آیا منظور این است که همه نیروهای سیاسی باید یک حرف را بزنند؟ آیا ممکن است؟ و اگر به فرض محال ممکن باشد، آن حرف در هر حوزه ای دقیقاً چه حرفی است؟ حرف نیروهای تندرو که مدعی سخنگویی از جانب نظام سیاسی اند یا حرف نهادهای تصمیم گیر؟

یا اینکه منظور از انسجام ملی تساهل و تسامح و مدارا و تحمل در برابر نظرات متفاوت است؟ اگر منظور این است، کدام رسانه ها بی تحملی را تا سرحد متهم کردن طرف دیگر به هر اتهام سخیفی بالا برده اند؟ واضح است که بلبشو و هرج و مرج غریبی در این مورد پدید آمده است که بدون شفاف سازی و مضبوط کردن آن، کاری از پیش نمی رود.

پیشگیری از دوقطبی سازی کاذب هم دقیقاً همین حکم را دارد. برای نمونه موضوع حجاب یکی از موضوعاتی است که مسئولان مختلف به طور دائم نسبت به دامن زدن به آن هشدار می دهند. اما پرسش این است که مشخصاً چه حرفی باید زد که مانع دوقطبی سازی در این باره شود؟ حمایت از تصمیم شورای عالی امنیت ملی برای تعلیق قانون موسوم به حجاب و عفاف یا مخالفت با آن تصمیم؟

عجیب این است که رسانه های مستقل که از تصمیم شورای عالی امنیت ملی در این زمینه حمایت می کنند، به دوقطبی سازی متهم می شوند اما رسانه های وابسته به حکومت که علیه این تصمیم سخن پردازی می کنند خود را مخالف دوقطبی سازی معرفی می کنند! این هم شاهد دیگری است از موقعیت وارونه!

نهایتاً در فضایی که نه سیاست روشنی وجود دارد و نه مشخص است که قدرت هر نهاد چیست و تا کجاست، چگونه می توان امر به تحکیم انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی سازی کرد؟ وقتی اغلب سیاست ها مبهم و دستگاه ها در تعلیق و بلاتکلیفی اند، طبیعی است که هر کس از ظن خود انسجام ملی و پرهیز از دوقطبی سازی را تعریف کند!

به عهده آقای لاریجانی است که اسیر فضای ابهام و بلاتکلیفی نشود و به طور روشن جهت گیری کشور و سیاست های آن را اعلام کند تا لااقل برای رسانه ها مشخص شود که قرار است کشور به کدام سو به حرکت درآید و ملت حول چه سیاستِ تعریف شده ای انسجام یابد و از چه نوع دوقطبی سازی پرهیز شود.