فرارو محسن صالحی خواه؛ همیشه به این فکر می کردم که شماره 40 این ستون وزین و سنگین وزن را درباره چه حرف، چه شخص یا چه رویدادی می نویسم که ناگهان دیدم قرعه به نام آقا غلامحسین کرباسچی افتاد. شناخت شخصی از ایشان ندارم. تا به حال او را از نزدیک ندیدم. آن آدم گنده ای هم که توی تحریریه روزنامه مذکور مشارالیه دم در می نشیند، من نیستم. صرفاً شباهت اسمی و ظاهری ست. در شماره 40 می خواهیم به ایشان بپردازیم که یک مصاحبه با اکوایران کرد و هر تکه اش دارد وایرال می شود. یک جایش گفت بچه های روزنامه اش را احضار می کنند که خیلی از دستش ناراحت شدم. خودش می داند که اینجا از این خبرها نیست و دارد سیاه نمایی می کند.

جای دیگری گفت بودجه مودجه می دهید به این ستادها که بروند طرح های ضربی عملیاتی مثل آموزش 80 هزار حجاب بان جان برکف را اجرایی کنند. ناراحت شدیم از شنیدن این حرف ها. جوان های مردم کجا بروند سر کار؟ بالاخره برخی هستند که در همین جاها به آن ها شغل می دهند. حتی مورد داریم که این وسط بعضی ها هستند که صرفاً در همین دکان ها می توانند رییس شوند. شاید باورتان نشود، انقدر اینجور جاها سیت (Seat یا صندلی که مدیران بر آن می نشینند) دارد که خیلی جاهای دیگر ندارد.

آقای کرباسچی در نهایت هم گفت: در شرایطی که 40 درصد مردم زیر خط فقر هستند، گفته می شود چند هزار مسجد در کشور کم داریم و بودجه های میلیاردی صرف ساخت آن می شود. یعنی چه؟ وقتی گفته می شود که مسجد کم داریم، یعنی مسجد کم داریم و وقتی مسجد کم داریم، باید بسازیم. این که کسی می رود و توی مسجد نماز می خواند یا نه، مهم نیست. بالاخره دم و دستگاه هایی هستند که به این مساجد هم نظارت کنند و بودجه ای دارند و باید این بودجه حلال شود. شغل ایجاد می شود، متولی و خادم و مکبر سر کار می روند، ملت مراسم های ختم شان را آنجا برگزار می کنند. حالا در سه نوبت اقامه نمازهای یومیه هم کسی آنجا نرفت که نماز بخواند، مهم نیست. مسجد باشد اما خالی باشد. از شما که خودتان اهل درس و بحث هستید و سابقاً مبلس به لباس روحانیت بودید، انتظار نداشتیم آقای کرباسچی.