اعتیاد یکی از پیچیده ترین اختلالات رفتاری و زیستی است که اغلب به آرامی و بدون قصد قبلی آغاز می شود.

بسیاری از افراد تصور می کنند تجربه ی یک باره ی مصرف ماده ای خاص بی خطر است، اما در واقع همان بار اول، تغییرات شیمیایی قابل توجهی در مغز رخ می دهد.

زمانی که ماده ی محرک یا مخدر وارد بدن می شود، دوپامین ماده ی شیمیایی مسئول لذت و پاداش به صورت غیرطبیعی افزایش می یابد.

این احساس خوشایند قوی تر از هر لذت طبیعی (مانند غذا، موفقیت یا ارتباط اجتماعی) است، و همین موضوع باعث می شود مغز آن را به عنوان راهی میان بر برای احساس خوب بودن ثبت کند.

به مرور زمان، مغز به این تحریک بیرونی وابسته می شود و سیستم پاداش طبیعی بدن تضعیف می گردد. نتیجه این است که فرد برای رسیدن به همان حس اولیه، مجبور به مصرف بیشتر می شود.

عوامل روانی و اجتماعی نیز در این چرخه نقش دارند: استرس، فشار اجتماعی، کمبود مهارت های مقابله ای، و مشکلات عاطفی می توانند فرد را به سمت تجربه ی مجدد سوق دهند.

در مراحل پیشرفته، اعتیاد نه فقط یک عادت، بلکه نوعی بیماری مغزی مزمن است که نیازمند درمان تخصصی است.

درمانگران تأکید می کنند که هیچ کس با نیت “معتاد شدن” شروع نمی کند؛ بلکه بیشتر قربانی ناآگاهی و شرایط محیطی می شود.

بنابراین، بهترین راه مقابله با اعتیاد، آگاهی، آموزش و پیشگیری است.

منبع: چندثانیه