امیر جدیدی در یاداشتی در هم میهن نوشت: باورم نمی آمد که از شنیدن خبر مرگ یک هنرمند، آن هم بازیگری که در چند سکانس از یک فیلم دیده بودم اینقدر پریشان شوم. خبر مرگ احمد احمدپور (محمدرضا نعمت زاده) در 46 سالگی اما خراب عالمم کرد. دوباره و بلکه ده باره می نشینم به دیدن شرم شکوهمندی که در صورت محمدرضا نعمت زاده خانه دوست کجاست به تصویر می آید. به هق هق زدن کودک معصومی که شرم به او اجازه نمی دهد حقیقتی را به زبان بیاورد.

محمدرضا تنبلی نکرده بود. او حتی مشق هایش را هم نوشته بود، اما به هر دلیلی دفترش را در خانه پسرخاله اش جا گذاشته بود. یک لحظه تصور کنید… می توانید تصور کنید که بچه ای از دار دنیا فقط و فقط یک دفترچه چهل برگ داشته باشد؟ صحبت برای چهل سال پیش است. به نسلی که از شش طرف توی سرش می کوبیدند و دم نمی زد.

به نسلی که آیینه تمام نمای معصومیت بود؛ به کودکانی که قرار بود درست و آدم حسابی تحویل اجتماع شوند. حالا که دوباره در احوال فیلم غرق می شوم معنای عوض شدن نسل را با گوشت و پوست و جان می فهمم. تصویر و تصوری که خیلی سال است در مخیله مان هم جایی ندارد. روزگار عوض شده است. نمی خواهم مثل نوستالژی زده ها حسرت روزهای رفته را بخورم. اصلاً دلم نمی خواهد دل بچه ای به خاطر چند دقیقه دیر رسیدن به مدرسه یا ننوشتن مشق های تکراری احمقانه لرزیده شود. اما آن بچه ها، مگر چه گناهی کرده بودند؟ چه گناهی کرده بودند که کسی آدم حسابشان نمی کرد؟

چه اتفاقی افتاد که همه فهمیدند با آن شیوه های تربیتی آدم درست تحویل اجتماع داده نمی شود که اگر بشود با هزار اما و اگر گیر ذهنی به جامعه می آید. شما یادتان می آید که چطور همه آن شیوه های تربیتی به چاه تاریخ رفت؟ مرگ احمد احمدپور به یک اعتبار نقطه پایان کودکان معصومی است که در تنهایی غریبی به جوانی رسیدند… آقای محمدرضا نعمت زاده (احمد احمدپور) ما که بالاخره نفهمیدیم خانه دوست کجاست؟ اما اگر آن دنیا کسی از تو سوال کرد جوابش بده:

نرسیده به درخت

کوچه باغی است که از خواب خدا سبزتر است