امیر جدیدی در هم میهن نوشت: ضربه آخر را یکی از بچه های تحریریه زد. از صبح کم کم ده نفر عکس زن و بچه موتور سوار را برایم فرستاده اند. چه فکری پیش خودتان کردید؟ من بی مایه که باشم؟

اگر قرار بود حرف های خبرنگار یک لاقبایی توسط متصدیان امور شنیده شود که گفتنی ها را خیلی وقت پیش گفتیم. همین یک ماه پیش بود که در عکس نوشت و بعد از هشدار رییس پلیس راهور خطاب به نمی دانم چه کسی نوشتیم شما را به جان عزیزتان قسم تا کار به جای باریک نکشیده دست بجنبانید.

دست بجنبانید و شرایط صدور گواهینامه موتورسواری زنان را فراهم کنید. اگر از دیوار صدا در آمد از مسئولان هم. اصلا یک پله بالاتر چه حاجت به گفتن من و امثال من؟

مگر غیر از این است که شش ماه دیگر از حجم زیاد راکب نسوان مجبور می شوید سر تسلیم به خواسته شان فرود بیاورید؟ حقیقتا پیش خودتان چه فکری می کنید؟ چرا عادت کرده اید که همه امور را به روز نامعلومی احاله دهید؟

واقعیت اینکه گاهی به این فکر می کنم مردم چه گناهی کرده اند که باید بابت همه امور دم دستی زندگی اینقدر بنشینند و صبر پیش گیرند.

ما به حرمت همه آن ده نفری که از صبح دیروز برای عکس نوشت این تصویر را فرستاند و به حرمت همه زنان در انتظار آنچه شرط بلاغ بود را نوشتیم. شمای مسئول هم خواه پند بگیر، خواه ملال.

پی نوشت: سرکار خانم موتور سوار سلام. لطفا دفعه دیگر فرزند دلبندتان را به این شکل سوار موتور نکنید خطر دارد.