فرارو- قرن گذشته، قرنی بود که در آن چهره های بسیار مهمی در ادبیات ایران سر برآوردند. یکی از این چهره ها فریدون مشیری بود. مشیری، با وجود اینکه هرگز در کنار نوابغ هم دوره اش قرار نگرفت، اما از او به عنوان یکی از مهم ترین چهره های ادبی معاصر یاد می شود.

به گزارش فرارو، فریدون مشیری، از آن دسته از شاعرانی است که نه می توان نام نابغه بر آن ها نهاد و نه می شود نادیده شان گرفت. جهان شخصی مشیری هم مانند اشعارش گوشه گیرانه و کم سروصدا بود. در دوره ای که بسیاری از نوشته های فردی مانند شاملو برای جریان های سیاسی و غیرسیاسی زمانه، حکم بیانیه های ادبی-سیاسی داشتند، اشعار فریدون مشیری آهسته و بدون صدا مسیرشان را به سوی جامعه ایران باز می کردند.

فریدون مشیری در 30 شهریور 1305 در بیرجند و در خانواده ای اداری به دنیا آمد. پدرش ابراهیم مشیری افشار، کارمند وزارت پست و تلگراف بود و مادرش خورشید (اعظم السلطنه) از خاندان موتمن الممالک، شاعر و نماینده نخستین دوره مجلس شورای ملی، به شمار می رفت. از سوی مادر، فضل الله بایگان، از پیشگامان تئاتر نوین ایران، دایی او بود.

مشیری دوران کودکی را در تهران و مشهد گذراند و پس از تحصیل در دارالفنون و دبیرستان ادیب، در سال های پرآشوب 1320 به تهران بازگشت. با وجود تمایل نداشتن به زندگی کارمندی، در هجده سالگی وارد وزارت پست و تلگراف شد و سی و سه سال در آنجا خدمت کرد. این تجربه سال ها همراه او ماند و در کنار ذوق ادبی و روح حساسش، زمینه ساز شکل گیری نگاهی انسانی و اجتماعی در شعرهایش شد.

فریدون مشیری سرودن شعر را از نوجوانی آغاز کرد. اولین مجموعه شعرش را در 28 سالگی، با مقدمه شهریار و علی دشتی، به چاپ رساند.

فریدون مشیری پس از ورود به رادیو، در کنار چهره هایی چون هوشنگ ابتهاج، سیمین بهبهانی و عماد خراسانی نقشی مهم در پیوند شعر و موسیقی و غنای برنامه گل های تازه داشت. در سال های پایانی زندگی، مشیری به آلمان، آمریکا و سوئد سفر کرد و شعرخوانی های او در شهرهای بزرگ و دانشگاه های معتبر با استقبال فراوان ایرانیان خارج از کشور روبه رو شد.

در نهایت، فریدون مشیری در 3 آبان سال 1379 بعداز تحملِ درد و رنج بیماری از دنیا رفت.

زبان بی پیرایه فریدون مشیری در کنار تصاویر عینی و درعین حال ساده او، سبکی ویژه را برایش به ارمغان آورده است. مشیری باوجوداینکه خود را وام دار ادبیات کلاسیک فارسی می داند، اما هرگز خودش را در حد یک تقلید صرف از آثار کلاسیک ادبیات فارسی نگه نداشته، و شعر و نگاهی کاملا جدید و شخصی دارد.

شعر مشیری به سبب آسانی فی نفسه ای که دارد، مخاطبان زیادی را از طیف های متفاوت جامعه دربرمی گیرد. این مسئله باعث شده است که او به شکل پیوسته یکی از چهره های بسیار محبوب و درعین حال نام آشنای ادبیات فارسی باشد. شاید بتوان گفت که نقطه قوت اشعار فریدون مشیری در عاطفه ای است که در این اشعار وجود دارد. شعر مشیری باوجوداینکه نمونه اعلای ادبیات قرن گذشته ایران نیست و با نمونه های اعلای شعر فاصله کمی ندارد، اما شعری است بسیار انسانی، آموزنده، عاطفی و در کنار همه این ها مهم.