فرارو- در حالی که تنش های اخیر بین ایالات متحده و ونزوئلا بر سر مسائل قاچاق مواد مخدر و اتهامات "تروریسم نارکو" (narco-terrorism) افزایش یافته، وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) در 24 اکتبر 2025 (2 آبان 1404) اعلام کرد که ناو هواپیمابر یو اس اس جرالد آر. فورد و گروه ضربت حامل آن از دریای مدیترانه به سمت دریای کاراییب و آمریکای جنوبی اعزام می شود.

به گزارش فرارو، این حرکت، که به دستور وزیر دفاع پیت هگست انجام شده، بخشی از کمپین گسترده تر ترامپ علیه "سازمان های جرایم فراملی" (TCOs) است و به گفته مقامات آمریکایی، برای "تجزیه و تضعیف قاچاقچیان مواد مخدر و تروریسم نارکو" در دفاع از امنیت ملی آمریکا صورت می گیرد. این اعزام، که شامل بیش از 4500 ملوان، 9 اسکادران هواپیما (حدود 75 فروند جنگنده و هلیکوپتر) و پنج ناوشکن همراه است، به نیروی دریایی آمریکا در منطقه (که قبلاً شامل 8 ناو جنگی، یک زیردریایی هسته ای و هواپیماهای F-35 می شد) اضافه می شود و مجموع نیروها را به بیش از 10 هزار نفر می رساند. این اقدام، که از اوایل سپتامبر 2025 با حملات هوایی به 10 قایق مشکوک به قاچاق (که منجر به کشته شدن حدود 40 نفر، از جمله ونزوئلایی ها، شده) آغاز شده، نگرانی هایی در ونزوئلا ایجاد کرده و نیکولاس مادورو، رییس جمهور این کشور، آن را "جعل جنگ ابدی" خوانده و تهدید به مقاومت کرده است.

یو اس اس جرالد آر. فورد، که به افتخار جرالد فورد، رییس جمهور 38ام آمریکا نام گذاری شده، اولین ناو از کلاس جرالد آر. فورد است و به عنوان "قابلیت پذیرترین، انعطاف پذیرترین و مرگبارترین پلتفرم جنگی جهان" توصیف می شود. این ناو، که در سال 2017 به خدمت گرفته شد، جانشین ناوهای کلاس نیمیتز (Nimitz) است و با فناوری های نوین، کارایی عملیاتی را افزایش داده و هزینه های نگهداری را کاهش می دهد. در ادامه، مشخصات و ویژگی های کلیدی آن را بر اساس منابع رسمی نیروی دریایی آمریکا و تحلیل های نظامی بررسی می کنیم.

ناو جرالد فورد بزرگ ترین و پیشرفته ترین کشتی جنگی ساخته شده توسط انسان است و طراحی آن بر پایه برنامه CVN-21 (که از سال 2001 آغاز شد) استوار است. این ناو برای عملیات طولانی مدت (تا 25 سال بدون سوخت گیری) و پروجکشن قدرت (power projection) در مناطق دورافتاده طراحی شده است.

جرالد فورد با 23 سیستم جدید یا ارتقایافته نسبت به کلاس نیمیتز ساخته شده و بر پایه دو راکتور هسته ای A1B (با قدرت الکتریکی سه برابر بیشتر از راکتورهای قبلی) عمل می کند. این راکتورها، که جزییات دقیق شان طبقه بندی شده است، برق مورد نیاز برای سیستم های پیشرفته را تأمین می کنند و ناو را به یک "شهر شناور الکتریکی" تبدیل کرده اند بدون نیاز به خطوط بخار سنتی، که نگهداری را آسان تر می کند.

این سؤال جالب، اما پاسخ آن "نه" است حداقل نه به تنهایی و بدون حمایت گسترده تر. تحلیل های نظامی نشان می دهد که یک ناو هواپیمابر مانند جرالد فورد، هرچند قدرتمند، یک "پلتفرم پروجکشن قدرت" است و نه یک نیروی تهاجمی کامل برای اشغال یا سرنگونی رژیم. بیایید به صورت مستند بررسی کنیم:

این ناو می تواند برتری هوایی کامل بر ونزوئلا برقرار کند. با 75+ جنگنده F/A-18، قادر به بمباران اهداف زمینی (مانند تأسیسات قاچاق یا پایگاه های نظامی) تا صدها کیلومتر دورتر است و می تواند روزانه 160 سورتی پرواز انجام دهد بیش از هر ناو دیگری. نیروی دریایی آمریکا آن را "مرگبارترین" می داند، زیرا می تواند ناوگان دریایی ونزوئلا (که عمدتاً قدیمی و روسی است) را نابود کند و کنترل آسمان را به دست گیرد.

با این همه، سرنگونی دولت نیاز به اشغال زمینی، کنترل شهرها و سرکوب شورش ها دارد چیزی که یک ناو نمی تواند انجام دهد. جرالد فورد فاقد نیروهای پیاده نظام، تانک یا توپخانه است و آسیب پذیر به موشک های ضدکشتی (مانند موشک های روسی Bastion-P ونزوئلا) یا مین های دریایی است. تحلیل گران مانند الکس گاتوپولوس (از Al Jazeera) تأکید می کنند که این ناو برای "نمایش قدرت و بی ثبات سازی" مفید است، نه اشغال. با وجود این، جرالد فرود می تواند زمینه این اشغال را به تنهایی فراهم کند به این معنا که با نابودی ساختارهای دفاع هوایی و زمینی ونزوئلا و حتی حمله به مراکز دولتی زمینه را برای اشغال زمینی فراهم کند.

اعزام جرالد فورد به نظر بخشی از "فشار حداکثری" ترامپ است که هدفش بی ثباتی رژیم از درون (مانند شورش نظامیان) است، نه حمله مستقیم. تجربیات تاریخی مانند گرانادا (1983، با 7000 نیرو) یا عراق (2003، با صدها هزار نیرو) نشان می دهد سرنگونی نیاز به عملیات ترکیبی دارد. در نهایت، جرالد فورد می تواند "تهدید" ایجاد کند و رژیم را تضعیف، اما سرنگونی به تنهایی؟ خیر این کار نیاز به استراتژی جامع تر و حتی حمایت بین المللی دارد.