محمدعلی فیاض بخش، پزشک و سیاستمدار، در یادداشتی در روزنامه اطلاعات نوشت:

اخیراً از افاضات یکی از برنشستگان بر کرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی شنیدم که در شِکوه از عدم ابلاغ لایحه ای، بر سبیل عادتِ پرگویی، واژگانی را ادیبانه و با قافیه هایی مؤدبانه(!) در حق برخی بانوان به کار برده، که قلم از بازگویی آن شرم می کند.

رحیم پور ازغدی گفته است [در خیابان ها هم داف می بینیم هم ناف] . سوال این است: چرا دلسوزی و شفقت به حال این کشور باید در انحصار گروهی خاص باشد؟ آن هم بیشتر در مقام شعار!

چرا دغدغه مندی برای ثبات و صلاح ملک و ملت و کشوردوستی، از سوی کسانی غیر از تریبون داران رسمی، نباید جدی انگاشته شود؟ آیا در دلسوزی نیز باید شهروندیِ درجه یک و دو لحاظ شود؟

مثلا اگر شهروند درجه دو(!) از سر دلسوزی و تپش قلبش برای کشورش بگوید: آزموده ی ناکارآمد را برای چندمین بار به بوته ی آزمایش نکشید و سیاستی دیگر را ارج و احترام نهید، باید با همان کلیشه های همیشگی حاوی برچسب و پرخاش و اشتلم مواجه گردد؟

چه زمانی شهروند مساوی الحق این مرز و بوم را اجازت خواهد بود، تا یافته های ناشی از شفقت و دلسوزی و مهرورزی اش به حال کشور را به گوش طبل زنانِ تک صدای نه چندان ناخوش آواز برساند؟ و اگر رساند، کی باید امید بست که بدان گوشی سپرده شود و وقعی نهاده شود؟

آری! این مقدمه ی نسبتا طولانی را بدان آوردم که به یادها آورم، ماجراهای ناخوشایند شهریور 1401 را و تبعات شش ماهه اش را؛ آن زمان که جوانی در سمَت دبیر نهادی موسوم به ستاد امر به معروف و نهی از منکر، جرقه ی شعله ای خانمان سوز را کلید زد و شد آن چه شد.

امروز هم گویا با تصور این که آب ها از آسیاب فرونشسته، دوباره فرد دیگری در آن سمَت و جایگاه بر آن شده تا آزمون پرحادثه ی آن زمان را در معرض آزمایشی دوباره بکشد و لابد بعد از حوادثی دیگر (که خدایا مباد!)، بی سر و صدا ترک صندلی کند و ادامه را به دیگری بسپارد.

اخیراً از افاضات یکی از برنشستگان بر کرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی شنیدم که در شِکوه از عدم ابلاغ لایحه ای، بر سبیل عادتِ پرگویی، واژگانی را ادیبانه و با قافیه هایی مؤدبانه(!) در حق برخی بانوان به کار برده، که قلم از بازگویی آن شرم می کند. گویا جوّزدگیِ نشستن بر پاره ای نشیمن ها، فرد را مجاز می دارد، تا هرآن چه بر زبانش می آید بگوید؛ مرحبا !

عجالتاً از ما گفتن و البته بر اساس تجربه ها، نشنیدن همان و دوباره بر همان طبل ها کوبیدن همان.

دیگر چه می مانَد برای گفتن!؟ شما بگویید!