غلامرضا صادقیان در جوان نوشت: سخنان عباس عراقچی در اجلاس مشهد درباره ارتباط با امریکا، یک بخش در ظاهر محکم و یک بخش شل داشت که این بخش شل را بازار ایران و به تبع آن زندگی مردم بیشتر جدی می گیرد؛ و این یعنی سیاست تعلیق! هرچند بخش محکم آن سخنان نیز اگر به دقت تحلیل شود، از بخش شل آن وارفته تر است!

آقای عراقچی می گوید تا زمانی که امریکایی ها سیاست زیاده خواهانه و حداکثری خود را کنار نگذارند و تقاضاهای غیرمعقول از ما داشته باشند، به میز مذاکره بازنمی گردیم و بلافاصله اضافه می کند ویتکاف از طریق واسطه ها تماس هایی با ما برقرار می کند. ایران اهل صلح و دیپلماسی است .

بخش اول خودش یک تعلیق اساسی دارد، یعنی می توان به زمانی فکر کرد که امریکا زیاده خواهی خود را کنار بگذارد! با این حال اگر کسی این سخن وزیر خارجه ایران را با تسامح، یک هشدار جدی به امریکا بداند، ناگهان پرده برداری از ارتباط غیرمستقیم با ویتکاف مثل پتکی شیشه خیال خام مخاطب را می شکاند و به او می گوید منتظر امریکا باش!

این همان سیاست تعلیق و در انتظار نگه داشتن است. رها باید کرد این سیاست مخرب و این بازی با کلمات را! سیاست هرچند بی پدر و مادر است، اما به شدت واقعی است و بدون نگاه رئالیستی به واقعیات موجود و شواهدی که رابطه ما با امریکا را میزبانی می کند، راه به بیراهه می بریم؛ بنابراین باید گفت دو کلمه حرف ایشان در یک اجلاس تا حدودی بی ربط با سیاست خارجی آن قدر نامعلوم و غیرقطعی و کج دار و مریز به نظر می رسید که بتوان از ایشان خواست قاطعانه و واقع گرایانه تر سخن بگوید.

آنچه ایران را بیش از هر چیز از امریکا متضرر کرده است، سیاست انتظار برای ارتباط با امریکا بوده است. هرچند بارها گفته ام که امریکا از همان آغاز با تاکتیک راهبردنمایی مذاکره و توافق با ایران جلو آمد، با آنکه هیچ گاه قصدی برای عادی سازی روابط با ایران نداشت، زیرا او در برابر کشورهای جهان به شکلی دیگر از روابط، عادت کرده است که ایران بعد از انقلاب، خارق این عادت ها بوده است.

اما حتی اگر کسی این ادعا را نپذیرد، اکنون قبول می کند که در شرایط بسیار دوری از مذاکره و توافق با امریکا هستیم و بهتر است شر این انتظار و تعلیق در سیاست خارجی و اقتصاد را بکنیم و دندان طمع دوستی با امریکا را از بیخ درآوریم و دور بیندازیم.

واکنش آقای عراقچی پس از چند روز اخبار پراکنده مجازی درباره تماس های غیر رسمی بین ایران و امریکا، این بود که در حاشیه دومین نشست منطقه ای دیپلماسی استانی دوباره یادی از ویتکاف کرد با آنکه ویتکاف ظاهراً می خواهد از دولت امریکا هم کنار برود و به کسب وکار خود برسد.

ویتکاف از طریق واسطه هایی تماس هایی با ما برقرار می کند. موضع ایران روشن است؛ جمهوری اسلامی ایران اهل صلح و دیپلماسی است. ما همواره نشان داده ایم که پایبند به دیپلماسی هستیم ولی این به معنی گذشتن از حقوق مردم ایران نیست. تکلیف این عبارات آقای عراقچی روشن است.

گویا دولت و وزارت خارجه بیشتر از آنکه مایل باشند مسئله میان ما و امریکا را حل یا تعیین تکلیف نهایی کنند، دوست دارند با چنین اخباری آن را معلق نگه دارند. استخوانی است که می توان آن را لای زخم نگه داشت تا هربار به طبیب جمله علت های ما نیاز افتد!

آقای عراقچی البته نمک ضدامپریالیستی سخنانش را هم فراموش نمی کند. امریکا بارها ثابت کرده است که پایبند به دیپلماسی نیست. امسال نیز پس از پنج دور مذاکره به حمله نظامی اسراییل علیه ایران ملحق شد و سپس در نیویورک نیز زمینه توافق وجود داشت که باز هم با زیاده خواهی طرف امریکایی این مذاکرات به سرانجام نرسید . اما قضاوت کنید که از این سخنان درهم وبرهم چه چیزی نهایی می شود: هنوز ویتکاف حرف می آورد و می برد !

سخن گفتن با ویتکاف و غیر ویتکاف اشکالی ندارد. شما تا ابد با امریکا سخن بگو و پیام ردوبدل کن، اما با مردمت واقعی باش. آقای عراقچی شخصاً مخاطب این سخن نیست. حتی رییس جمهور محترم نیز کمتر از امریکا می گوید. اما روح حاکم بر بخشی از دولت که ترویج توافق به هر طریق می کند، با اخلاق نظام جور نیست و این یعنی تلاش بیهوده.

نباید اجازه داد امر سیاسی آن قدر مبتذل شود که وقتی روحانی و ظریف از برجام دفاع می کنند و منتقدان تناقض های آنان را یادآور می شوند، پادوی توییتری شان بگوید دهان روحانی و ظریف را باز نکنید که ضرر می کنید .

هرچند او خواست مدح کند، اما قدح کرد. چون فقط دهان هرز است که زیان می رساند، هم به دیگران و هم به خود. البته وقتی در امریکا در پاسخ به خبرنگاری که می پرسد چه کسی مجارستان را برای دیدار ترامپ و پوتین انتخاب کرد؟ سخنگوی کاخ سفید پاسخ می دهد: مادرت! و سخنگوی پنتاگون وقتی از او می پرسند چرا کراوات وزیر جنگ امریکا شبیه پرچم روسیه است، می گوید چون مامانت این کراوات را برای وزیر جنگ خریده ! از کسانی که در ایران چشم به چشم پوشی امریکا بر گناهان ایران بسته اند، انتظاری بیش از این نیست و این ابتذال سرایت کننده است.

امریکا رفت! اگر بفهمید این بهترین فرصت برای ایران است. آب رفته به جوی برنمی گردد. به سرچشمه زلال ملت رجوع کنید. اگر با مردم باشید و مردم از جانب دولت، تنگی و دشواری نبینند، به قدر صد امریکا دولت و کشور را توانمند می کنند.