احمد زیدآبادی در یادداشتی نوشت: پس از گذشت چند روز از انتشار فیلم عروسی دختر علی شمخانی شاید الان فرصت مناسبتری برای نوشتن در باره یک وجه خاص این ماجرا باشد.

طبعاً من هم موافق انتشار مراسم خصوصی افراد نیستم و دخالت در سبک زندگی شخصی آنان را مجاز نمی دانم؛ اما همه می دانیم در عصری که انقلاب در تکنولوژی رسانه ای، پنهان داشتنِ مراسمی با حضور ده ها نفر را غیر ممکن کرده است، لو رفتن فیلم های مراسم را باید امری حتمی فرض کرد.

در این زمانه اگر خانواده ای مراسمی خارج از محدوده اعضای خودشان برگزار کنند، باید منتظر انتشار فیلم های آن نیز باشند. بنابراین، اگر از این امر بیم دارند، باید از برگزاری مراسمی که امکان دفاع از آن را ندارند، پرهیز کنند.

همه ما مراسم عروسی زوج های مذهبی-انقلابی در دهه های اول انقلاب را به یاد داریم. در این نوع ازدواج ها، عروس با مانتو و مقنعه و حتی چادر پای سفره عقد می نشست و داماد هم با پیراهنی که روی شلوارش افتاده بود، در مراسم ظاهر می شد. هیچ فرد ذکور بالغی حق ورود به محل زنان را نداشت. حتی اگر داماد مجبور به لحظه ای حضور در آن محل می شد، پیشاپیش با سلام و صلوات جمعیت را خبر می کردند که مبادا تار موی زنی هویدا باشد. یک لیوان چای یا شربت، دو نوع شیرینی و حداکثر سه نوع میوه شامل سیب و پرتقال و خیار، نهایت چیزی بود که با آن ها از مهمانان پذیرایی می شد. اگر دامادی ولخرجی می کرد و شام را هم به فهرست پذیرایی خود اضافه می کرد، یک پلوقیمه یا پلومرغ هم به خلّون ها داده می شد.

حالا آن وضعیت را با آنچه در فیلم عروسی دختر آقای شمخانی دیده می شود، مقایسه کنید! چه تفاوتی دیده می شود؟ از منتهی الیه یک افراط به منتهی الیه متضاد آن، طی طریق شده است! روشن است که هر افراطی به تدریج به ضد خودش منجر می شود. به واقع، فرهنگ و سبک زندگی این قشر هم به کلی دگرگون شده است. حالا پرسش این است که وقتی فرهنگ خانواده ها و زن و فرزندان افراد مذهبی-انقلابی تا بدین پایه تغییر کرده است، آن ها چطور انتظار دارند که سایر اقشار جامعه مثل دهه شصت لباس بپوشند و زندگی کنند؟

به گمان من، انعطاف برخی از ذینفوذان حکومتی در موضوع حجاب، پیش از آنکه به مصلحت عمومی برگردد به مقاومت زنان و دختران و نوه های خودشان در برابر حجاب اجباری برمی گردد.