گاهی اوقات بازدم های عمیق نه تنها از نظر روانی رضایت بخش هستند، بلکه از نظر جسمی نیز نیروبخشند. شواهد جدیدی نشان می دهد که آه کشیدن واقعا راهی برای کمک به تنظیم مجدد بدن و به ویژه مایعی است که ریه های ما را پوشانده است.

به گزارش ایسنا، سورفکتانت های ریوی گروه خاصی از فسفولیپیدها و پروتیین ها هستند که سطح خارجی اندام های تنفسی را می پوشانند. آن ها اساسا با کاهش کشش سطحی ریه ها هنگام تنفس، به عنوان روان کننده عمل می کنند. آن ها همچنین برای سلامتی حیاتی هستند. بیش از نیمی از نوزادان نارس که قبل از هفته 28 بارداری متولد می شوند، فاقد مایع کافی هستند و این باعث می شود برخی از آلوئول های ریه های آن ها از بین بروند. در اواخر دهه 1980، محققان کشف کردند که این بیماری که اغلب کشنده است را می توان با استخراج سورفکتانت های مشابه از ریه های حیوانات و تزریق آن ها به ریه های یک نوزاد نارس کاهش داد.

به نقل از پی اس، یان ورمانت، محقق و نویسنده همکار مطالعه در مؤسسه فناوری فدرال زوریخ، می گوید: این روش در نوزادان بسیار خوب عمل می کند. مایع تمام سطح را می پوشاند و باعث می شود ریه ها تغییر شکل پذیرتر یا به عبارت فنی تر، سازگارتر شوند.

با این حال، کووید-19 اوضاع را پیچیده کرد. ورمانت و همکارانش به حدود 3000 بزرگسال اشاره کردند که در طول همه گیری به سندرم زجر تنفسی حاد مبتلا شدند. در این موارد، روش پیوند مایعات که برای نوزادان نارس استفاده می شد، موثر نبود.

ورمانت توضیح می دهد: این نشان می دهد که مسئله فقط کاهش کشش سطحی نیست. ما معتقدیم که تنش های مکانیکی درون سیال نیز نقش مهمی ایفا می کنند.

از آن زمان، او و یک گروه بین المللی از محققان، شبیه سازی تنفس های طبیعی و عمیق را در محیط آزمایشگاهی انجام دادند و سپس تنش سطحی سورفکتانت های ریوی را اندازه گیری کردند. آنها کشف کردند که تنش سطحی روی ریه ها پس از تنفس های عمیق به طور قابل توجهی کاهش می یابد، که نشان دهنده یک توضیح فیزیکی برای تسکینی است که اغلب با یک آه بلند همراه است. اینکه چرا این امر کمک کننده است، به درک سورفکتانت های ریوی نه به عنوان یک لایه واحد از مایعات، بلکه به عنوان چندین لایه بستگی دارد.

ماریا نوائس-سیلوا، یکی از نویسندگان این مطالعه، توضیح داد: مستقیما در مرز با هوا، یک لایه سطحی کمی سفت تر وجود دارد. در زیر آن، چندین لایه وجود دارد که باید نرم تر از لایه سطحی باشند.

این لایه ها وقتی در تعادل با یکدیگر باشند، بهترین عملکرد را دارند، اما گاهی اوقات از تعادل خارج می شوند. وقتی این طور از تعادل خارج می شوند، بهترین راه برای تنظیم لایه ها، نفس عمیق کشیدن است. با مجبور کردن سورفکتانت ها به کشش و انقباض شدیدتر، مایع ریوی اساسا لایه بیرونی خود را تنظیم مجدد می کند.

ورمانت می گوید: این وضعیتی خارج از مرزهای تعادل ترمودینامیکی است که تنها از طریق کار مکانیکی قابل حفظ است. او همچنین به تحقیقات بالینی قبلی اشاره کرد که نشان می داد اگرچه انطباق ریه به مرور زمان ناگزیر تغییر می کند، اما با تنفس سطحی و مداوم تشدید می شود.

تیمِ ورمانت امیدوار هستند که یافته هایشان بتواند به درمان های بهبودیافته برای نارسایی ریه در بزرگسالان منجر شود. یکی از مسیرهای پیش رو حتی می تواند ساخت سورفکتانت های مصنوعی با شناسایی اجزایی باشد که هر لایه سیال را تشکیل می دهند. در عین حال، اکنون زمان مناسبی برای مکث و کشیدن یک نفس عمیق شفابخش است.