غزل حضرتی در اعتماد نوشت: دعوا بر سر مالکیت بود، مالکیت اسباب بازی، مالکیت توپ، مالکیت گل های زده، مالکیت برد در فوتبال و در نهایت مالکیت من. نمی دانم پسربچه ها این طورند یا همه بچه ها. اطلاعاتم درباره دخترها کم است، اما پسرها را حفظم، چه در کودکی و چه در بزرگسالی! رابطه مادرها و پسرها رابطه ای عجیب است؛ پسرها اولین عشق زندگی شان را در مادر می بینند.

پسرم چند وقت پیش به من گفت: تو اولین دختری هستی که توی دنیا دوستش دارم، بیشتر از همه. روز دیگر گفت: حیف که اول باید اورهان رو دوست داشته باشم وگرنه تو اولین نفری بودی که دوستش داشتم. پدرشان بهشان گفته که شما دو برادر باید نفر اول یکدیگر باشید. به خاطر همین با وجود دعواهایی که دارند، همچنان خودشان نفر اول لیست دوست داشتنی های شانند و من در رتبه دوم هستم.

اول ها که پسر دوم به دنیا آمده بود، ماکان از من در خلوت می پرسید: کدوم مون رو بیشتر دوست داری؟ وقتی می گفتم: هر دوتون رو یه اندازه دوست دارم به هم می ریخت. انتظار عشق بیشتری از جانب من داشت و می خواست برادرش در حاشیه و نفر دوم این لیست باشد. اما قرار بود این واقعیت نه چندان دلچسب را بفهمد. حتی بارها گفت: چرا اورهان رو به دنیا آوردی وقتی یه دونه بچه داشتی؟ به او گفتم: من می خواستم دو پسر داشته باشم. حتی بعدها تستم می کرد و می گفت: دیگه دلت نمی خواد بچه های بیشتری داشته باشی؟ می گفتم: نه، من عاشق اینم که دو تا پسر دارم. دیگه بچه بیشتر نمی خوام.

او از عشق من به خودش مطمئن شد، وقتی بی دلیل و با دلیل وسط بازی، وسط مشق، توی خواب، پشت فرمان ناگهان بغلش می کردم و محکم می بوسیدمش. او حفظ بود که تا بوسه آخر شب را ندهد از خواب خبری نیست. اورهان هم شد عین ماکان. از راه می رسید، خودش گونه اش را می آورد جلو که دیگر من نگویم. آخر شب تا می گفتم: بوس منو ندادین می پرید تا اولین نفر باشد قبل از برادرش و حسابی بچلانیم همدیگر را. الان که جلوی مهدکودک هم مراسم بوس و بغل فراوان داریم.

همه اینها را گفتم که به این برسم که بچه ها بر ما حکم می رانند. چگونه؟ درست است که قانونگذاری در خانه بر عهده من است، درست است که من می گویم وقت شام کی است و وقت بازی کی. اما اینها ظاهر قضیه است.

قوانین خانه با من است، اما حکم از آن آن هاست. پسر کوچک که هنوز 5 سالش نشده یاد گرفته که چطور احساسات من را تحت تاثیر قرار بدهد. وقتی می خواهد کاری کند که می داند اجازه نمی دهم، اول می گوید: یه چیزی می خوام بگم ولی می دونم تو قبول نمی کنی. اما اول به این فکر کن که من بچه 4ساله توام، دلت میاد بگی نه؟ من خیلی کوچیکم. بغضی را هم چاشنی حرف هایش می کند و با لبی ورچیده نگاهم می کند تا تاثیر کلامش را در چهره ام ببیند. اول ها وا می دادم و یکی، دوبار یکهو بغلش کردم و نازش دادم. او فهمید که راه خوبی را برای تحریک احساسات من انتخاب کرده. حالا راه می رود در خانه و می گوید: من کوچیک ترین بچه توام، دلت میاد بگی نه؟

چند وقت پیش از آنجایی که عاشق کیمدی است ولی هفته ای یک بسته بیشتر حق ندارد باز کند، چند بسته کیمدی را در کیفش جاساز کرده بود و با کیفش خوابیده بود مبادا کسی بو ببرد. صبح هم کیفش را انداخته بود روی کولش و راهی مهد شده بود به خیال اینکه کسی نفهمیده. پدرش پیام داد که اگر خواست باز کند اجازه بده، تا صبح کیفش را بغل کرده بود مبادا من بفهمم!

پسر بزرگم هم روش خودش را دارد. گرچه قانونمندی او بیشتر از اورهان است، اما بلد است یکسری جاها طوری دل ببرد که نتوانیم نه بگوییم. روزی که از دستم عصبانی بود، گفت: اصلا کاش من زودتر بزرگ شم و از این خونه برم برای خودم خونه بگیرم راحت شم. به او گفتم: باشه 18 سالت که شد می تونی بری واسه خودت زندگی کنی، ولی دلم برات تنگ میشه. زود زود بیا خونه من ببینمت، باشه؟ او ناگهان این تصویر را ساخت که در جایی غیر از خانه مان زندگی می کند و بغضی شد و گفت: اصلا یه خونه برا توام می گیرم، تو همون کوچه خودم. هر روز میام می بینمت، خوبه؟ گفتم: آره عالیه.

روزی دیگر گفت: مامان تو خسته ای بخواب یکم. احساس می کردم چیزی می خواهد. رفت برایم پتو آورد، رویم کشید، پیشانی ام را بوسید و گفت: یکم بخواب، بیدارت می کنم. آنقدر پروانه ای شده بودم که دوست داشتم بگویم چقدر تو ماهی بچه. اما وقتی بیدار شدم، دیدم برای خودش و برادرش یک بشقاب پر از هله هوله درست کرده، نفری چند تا شکلات خورده اند و سبیل شکلاتی درآورده اند، چوب بستنی ها را در بشقاب قایم و نصف قوطی چیپس را تمام کرده اند.

خنده ام گرفته بود از نقشه ای که کشیده بود. گرفتمش در بغلم و ماچ آبدارش کردم. با تعجب گفت: چی شده؟ گفتم: اجازه هم نمی گیری این همه شکلات می خوری دیگه؟ گفت: کدوم همه؟ دستش را گرفتم بردم جلوی آینه، خودش را که دید یکهو زد زیر خنده. دوتایی ریسه رفتیم از اینکه به اینجایش فکر نکرده بود. برادرش هم با سبیل شکلاتی آمد و گفت: چی شده؟ چرا می خندین؟ گفتم: خودتو تو آینه ببین، خنده ات می گیره توام. دید و او هم به جمع ما اضافه شد و همه هیکل من را هم شکلاتی کردند.

بچه ها پدر و مادرشان را بلدند. مادرشان را بیشتر. آن ها می دانند چطور شما را به عرش ببرند و چطور پرت تان کنند به فرش. وقتی حرص درمی آورند تا مرز سکته می روم و وقتی به من عشق می دهند تا مرز پروانه شدن. در حال حاضر در زندگی ام هیچ کس بر من حکمرانی نمی کند جز پسرانم.